حسن پارسائی: "کریم لوژی" به کارگردانی رضا بهرامی به دلیل معرفی شخصیت کمیک و معروفی که در زمان خود در دربار ناصرالدین‌شاه قاجار مجری نمایش‌های سرگرم‌کننده و شادی‌بخش بوده و بیان انتقادی کمیک و تند و تیزی داشته، حائز اعتباری درخور است؛ این نمایش تماشاگران را به اندازه می‌خنداند و بیشتر هم به تفکر وامی‌دارد.
حسن پارسائی: نمایش "اژدهای طلایی" به کارگردانی علی پروشانی اجرایی چند پاره است که به نمایشنامه‌نویسی و تئاتر آسیب زده است.
حسن پارسائی: نمایش "عصر متوسط‌ها" به نویسندگی و کارگردانی حسن بمبایی‌چی در هر دو حوزه متن و اجرا، نمایشی ناقص و غیرقابل باور است.
حسن پارسائی: نمایش "مثل هیچ‌کس" از نظر محتوا و اجرا هیچ داده و داشته مهم و تامل‌برانگیزی در بر ندارد.
حسن پارسائی: نمایش "جنگنامه غلامان" به کارگردانی محسن حسینی از نظر محتوایی عملاً نارسا و حتی گاهی مبهم است.
حسن پارسائی: نمایش "بازی‌نامه نوروز" روایتی شامل حوادث خطرناک و تهدیدآمیز جامعه برای دختران است.
حسن پارسائی: نمایش "نازگل" به کارگردانی میثم یوسفی، از نظر متن – در کل قابل تامل، به لحاظ بازیگری- به یادماندی و زیبا، از نظر کارگردانی - ستودنی و نهایتاً به دلیل تغییردادن ژانر این نوع نمایش ایرانی، اجرایی بدیع و جذاب است.
حسن پارسائی: "سیه‌نامه باستان" به قلم و کارگردانی هادی حوری به شدت غیرنمایشی است.
حسن پارسائی: "در میان آب‌ها" به نویسندگی و کارگردانی سامره رضائی چیدمان تناقضات است؛ انتخاب موضوع آن نسبتاً جذاب جلوه کرده اما عدم پیروی از ساختار دراماتیک درام، سبب کم اعتباری آن شده است.
حسن پارسائی: "آدم‌ها، قصه‌ها، آوازها" اجرایی ساده، عاشقانه و عارفانه است که در خلوتگاه کافه تریای تئاتر شهر بسیار خاطره‌انگیز است.
