گروه سینمای «هنر آنلاین»: بدون شک حضور زنان در تمامی ابعاد و حوزه های فرهنگ و هنر می‌تواند بیشترین تأثیر را در پیشرفت و اعتلای فرهنگی و اجتماعی کشورمان داشته باشد. دلیلش هم این است که نگاه زنان با نگاه مردانه در ابعاد زندگی تفاوت های اساسی دارد و همین تفاوت هاست که تنوع و زیبایی جدیدی را به کار می‌بخشد. به طور مثال، در چند سال اخیر با ورود جدی‌تر بانوان در عرصه سینمای دفاع مقدس کارهایی متفاوت را در شاهد بوده‌ایم زیرا با نگاه‌های زنانه به این موضوعات پرداخته شده است؛ نگاهی که آثاری در نوع خود ماندگار را خلق کرده است.
البته این نگاه مختص کارهای دفاع مقدسی نبوده، بلکه در کارهایی با موضوعات دیگر مانند «شبی که ماه کامل شد» نیز، حتی بر موضوعی مانند تروریسم و موضوعات امنیتی نگاهی زنانه، سایه افکنده و به جرأت می توان گفت همین نگاه بود که باعث شد تا این کار مورد استقبال قرار بگیرد.
از جمله دیگر کارهایی که در سال های اخیر توسط زنان کارگردانی شد و خوش درخشیدند می توان به کارهای زیر اشاره کرد:
شیار 143
اولین فیلم سینمایی نرگس آبیار. این فیلم در مورد مادر شهیدی بود که سال ها به انتظارِ فرزند مفقودالاثرش به سر می برد. رادیویی به کمر می‌بست و این رادیو نمادی بود از این انتظار که تمامی ندارد. شیار 143 در نوع خودش اولین بار بود که بسیار جدی تر از گذشته به بحث انتظار مادران شهدا پرداخته بود. هر چند پیش از این نیز کارهایی در این رابطه ساخته شده بود اما بدون شک نگاه زنانه کارگردان کار، باعث شده بود تا به جزئیاتی که شاید از دید برخی کارگردانان پنهان بماند بیشتر پرداخته شود.
ویلایی ها
اولین فیلم منیر قیدی که به زندگی زنان رزمندگانی پرداخت که نقش حمایتی از پشت جبهه را نیز برعهده داشتند. زنانی که در شهرکی ویلایی در اندیمشک سکونت کرده بودند تا هم بیشتر بتوانند همسرانشان را ببینند و به آن ها روحیه بدهند و هم همانطور که اشاره شد، در بسیاری امور، به رزمندگان کمک کرده و پشت جبهه را تقویت کنند.
دسته دختران
کاری دیگر از منیر قیدی که این بار زنان را از پشت جبهه به خط مقدم رساند. دختران یا بهتر بگوییم بانوانی که هم‌پا و دوشادوش مردان در مقاومت خرمشهر ایستادگی کردند. دسته دختران باز هم ثمره یک نگاه ویژه بانوان به دفاع مقدس بود.
با اینکه زنان در سال های اخیر خیلی خوب در عرصه فیلمسازی در سینما درخشیده‌اند و مرور همین چند اثر نشان می دهد که خیلی خوب می توانند آثاری خلاقانه را تولید کنند، اما با این حال آنطور که باید و شاید شاهد حضورشان در آثار تلویزیونی نیستیم.
فلورا سام در این باره معتقد است؛ «چندسالی است که خانم‌های فیلمساز خوبی را در حوزه سینما می‌بینم اما در تلویزیون متاسفانه نداریم. تنها فرد باقی‌مانده از سریال‌سازان تلویزیون من بودم»
موضوع جالب این است که بانوان بیش از آقایان سریال‌های تلویزیونی را دنبال می کنند و برایش وقت می گذارند. در واقع می توان گفت که مخاطبان اصلی سریال‌های تلویزیونی بانوان هستند و بنابراین یک نگاه زنانه می تواند بیشتر هم به دلشان بنشیند.
از طرفی صدا و سیما دانشکده‌‌ای تخصصی در اختیار دارد و خیلی خوب می‌تواند با سرمایه گذاری حرفه ای، بانوانی تربیت کند که بتواند در این عرصه فعالیتی جدی تر داشته و کارهای خوبی برای تلویزیون بسازند اما متأسفانه حداقل در چند سال اخیر کمتر کارهایی توسط بانوان ساخته شده است. این یک نقد جدی به سیما و متولیان آن است که باید نگاه جدی تری در این رابطه داشته باشند و بانوان فیلمسازی که حتی در حوزه فیلم کوتاه خوب کار کرده اند را مورد حمایت قرار دهند و بر روی آنان سرمایه گذاری کنند .