به گزارش هنرآنلاین، روزبه آذر در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: شکرخواه برخلاف بسیاری از نوازنده‌ها که کارهای عجیب و غریب می‌کنند و سعی در خودنمایی هرچه بیشتر دارند، نوازنده بسیار نرمی بود. او نوازنده‌ای نبود که بخواهد شعبده کند، به عبارت دیگر شعبده او نهان در جان اثرش بود.
این مدرس گیتار ادامه داد: شکرخواه به صورتی ساز می‌زد که هیچ‌وقت به چشم نمی‌‌آمد و بی‌ادعا بود.شاگردان زیادی داشت و شاگردانش را نیز مانندخودش بی‌ادعا بار می‌آورد.
وی خاطرنشان کرد: فرامرز شکرخواه سوای اینکه معلم و استاد من بود، دوست پدر من نیز بود و از همین رو آشنایی من با وی به دوران خیلی دوری باز می‌گردد.
این نوازنده گیتار تصریح کرد: شکرخواه نسبت به جامعه هنری مشهد به بلوغ عجیبی رسیده بود. او اهداف و افکار خودش را پیش می‌برد و به هیچ‌کسی کاری نداشت. او یکی از بی‌حاشیه‌ترین هنرمندان شهر بود. مرگ او برای جامعه موسیقی ضایعه بزرگی بود.
آذر ادامه داد: او کسی بود که وقتی آقای لطفی سازش را دید، تنها حرفی که به او زد این بود که به همین ترتیب راهت را ادامه بده و هیچ نقدی بر ساز او وارد نکرد.
این مدرس موسیقی تاکید کرد: شکرخواه خالی از هر پیرایه‌ای بود و بیش از هرکسی خودش بود. به نوعی برای خودش بودایی بود. از نظر فکری و رفتاری به جایی رسیده بود که بسیاری از اهالی موسیقی و ساز که مشهور هستند به آن‌جا نرسیده بودند.
وی در خصوص شیوه تغییراتی که شکرخواه در ساز سه‌تار ایجاد می‌کرد، گفت: شکرخواه به ساختن ساز شهیر است و در سازسازی صاحب سبک بود اما با این همه به بسیاری از ابداعاتی که دیگران در ساخت ساز ایجاد می‌کردند دست نمی‌یازید و باور داشت که باید به سنت وفادار بود.
آذر ادامه داد: او تنها تغییرات ظریف و در عین حال بسیار ریزی در سازها ایجاد می‌کرد، تغییراتی که در عین سادگی و کوچکی تاثیر به‌سزایی در سه‌تار می‌گذاشت و این تاثیر، خود را هنگام نواختن ساز نشان می‌داد.
این مدرس موسیقی خاطرنشان کرد: از مشخصه‌های کار شکرخواه سادگی و در عین حال به جا بودن تراش‌کاری‌ها و تزئیناتش بود. به عنوان مثال اگر یک مربع یا لوزی در ساز خود به کار می‌گرفت آن‌قدر آن را به جا به کار می‌رفت که اصلا نمی‌توانستی آن را ببینی.
وی در خصوص کلکسیون سازهای شکرخواه اظهار کرد: شکرخواه مجموعه نفیسی از سه‌تار داشت که از این جمله می‌توان به سه‌تار شش سیمی یهیا، سه‌تار شاهرخ و سه‌تار جعفر اشاره کرد.