نزهت بادی: نمایش "پنجاه/پنجاه" به دلیل بهره بردن از متنی پیچیده و جسورانه، میزانسن‌های متکثر و نوآورانه، دکور و لباس و گریم هوشمندانه، بازی خلاقانه با نور و سایه، پرفورمنس و حرکات بدن ماهرانه بازیگران و هماهنگی حیرت‌انگیز میان همه این اجزا به یک تجربه نامتعارف سینمایی در تئاتر بدل می‌شود.
نزهت بادی: فیلم فاقد جاه‌طلبی و ساختارشکنی لازم از لحاظ دیدگاه اخلاقی و زیباشناختی است و قدرت و شهامت کافی برای بسط و گسترش درون‌مایه زنانه خود را ندارد.
نزهت بادی: مهم‌ترین امتیاز فیلم این است که رضا فهیمی کارگردان موفق می‌شود تصویر محترمانه‌ای از انسان‌های پیر نشان دهد.
نزهت بادی: فیلم با وجود جنبه‌های مستندوارش به تعریف ماجرا اکتفا می‌کند و از واقعه‌نگاری صرف فراتر نمی‌رود.
نزهت بادی: رویکرد جانب‌دارانه فیلمساز به نگاه جامع و همه‌جانبه‌ای که فیلم در رویکرد مستند و رئالیستی‌اش در جهت ترسیم پیچیدگی‌های پیرامون بچه‌دار شدن در جامعه امروزی می‌جوید، خدشه وارد می‌کند.
نزهت بادی: فیلم می‌کوشد مخاطب را با این پرسش مهم به چالش بکشد که چرا ماجرای همزیستی مسالمت‌آمیز و دوستانه انسان و حیوان به چنین شکل غیرعادی و نامعقولی رسیده است؟
نزهت بادی: فیلم "جهان با من برقص!" اثری دلنشین و سرخوشانه و عمیق در باب لذت بردن از زندگی و بودن با یکدیگر در دل دشواری‌های غمگینانه زیستن است.
نزهت بادی: فیلم یک مسئله ظاهراً ساده را آرام‌آرام بحرانی می‌کند و چنان با جزئیات و ظرایف بسط و گسترش می‌دهد که به معضل بزرگ‌تر و فراگیر تبعیض درباره تازه‌واردها، غریبه‌ها، مهاجرها و اقلیت‌ها می‌رسد.
نزهت بادی: فیلم داستانی ساده و سرراست و بی اوج و فرود دارد و فیلمساز هیچ تمایلی برای دراماتیک کردن و جلوه بخشیدن به رخدادهای معمولی داستانش ندارد.
نزهت بادی: نگاه بدبینانه و تقدیرگرایانه فیلمساز به موروثی بودن سرنوشتی تلخ که از پدران به پسران می‌رسد، عیان می‌شود و تلخی ناشی از ناکامی و شکست پدر برای تغییر تقدیر از نسلی به نسل دیگر در جانمان می‌ریزد.
