سرویس تئاتر هنرآنلاین: کاربرد و کارکرد پرفورمنس‌ها گرچه بنا به برخی موضوعات و ساختارهای خاص‌شان تا حدی سبب رونق تئاتر شده، اما به علت ظرفیت و قابلیت بسیار زیادشان برای شمول هر موضوع، حادثه و موقعیت نامناسب و معمولی، کلا به تئاتر به معنای موضوعی، ساختاری و ژانری‌اش، آسیب فراوان هم می‌زنند. یکی از این عارضه‌مندی‌ها، استفاده از بازی‌ها و پازل‌ها برای شکل دادن این ژانر سهل‌الاجرا و دور کردن تئاتر از داده‌ها، داشته‌ها و ساختارهای باورپذیر و باورزای زندگی است.
نمایش "سلفه " ( قرعه) از کشور عراق به نویسندگی "عامر ابوالهیل" و "احمد سعدون" و کارگردانی "عامر ابوالهیل" که به عنوان یکی از اجراهای خارجی جشنواره فجر انتخاب شده و در تالار هنر اجرا شد، یکی از پرفورمنس‌های ساده و غیرابتکاری است. این اجرا شامل چندین "دوئوپرفورمنس" کوتاه چند دقیقه‌ای است و موضوعات و تعداد اجراهایش به تناسب کارت‌هایی که هنگام ورود تماشاگران به سالن به آن‌ها داده می‌شود، متغیر است.
اجرای فوق نوعی قرعه به شمار می‌رود. موضوعاتش هم بر مبنای واژه و عددی که روی کارت‌ها نوشته شده، به شکل "نمایش"های کوتاه عملا نشان داده می‌شوند؛ یعنی یکی از "بازیگر - مجری"ها شماره کارت‌ها را که حفظ کرده با صدای بلند، به ترتیب و به نوبت می‌خواند و تماشاگری که کارتی با آن شماره دریافت کرده، واژه روی کارتش را به او می‌گوید. سپس هر دو "بازیگر- مجری" روی صحنه براساس معنی آن واژه، نمایشی بسیار کوتاه و مینی‌مال را که شبیه "اتوودهای نمایشی کارگاهی" است و در اصل "نمایشک" محسوب می‌شود، اجرا می‌کنند و متعاقبا سراغ کارت و تماشاگر بعدی را می‌گیرند و اجرا به همین منوال تا آخر ادامه پیدا می‌کند.
نمایشک‌ها به دلیل آنکه قبل از اجرا مفاهیم روی کارت‌ها توسط "بازیگر– مجری"ها تمرین و بازی شده، اساسا "بداهه‌نمایی" و "بداهه‌گویی" به حساب نمی‌آیند، اما ظاهرا به قصد فریب تماشاگر چنین وانمود می‌شود که همه اجراها به کمک خلاقیت بازیگران و با استفاده از بداهه‌نمایی و بداهه‌گویی انجام می‌شوند که در اصل چنین نیست.
حد و حدود و تعداد اجراهای ضمنی این پرفورمنس که تماما توسط دو بازیگر (این دو بازیگر دراصل بازیگر– مجری هستند) به صورت "دوئوپرفورمنس"های متوالی اجرا می‌شوند، بستگی به تعداد کارت‌هایی دارد که به تماشاگران داده می‌شود.
بازیگران این نمایشک‌ها همان‌طور که قبلا اشاره شد، "بازیگر-مجری" به حساب می‌آیند، چون حین بازیگری تعریف و کارکرد یک "مجری" را هم دارند. آن‌ها در تمام اجراها به رغم تفاوت موضوعات و موقعیت‌های‌شان لباس و وضعیت ظاهری همسانی دارند. میزانسن‌ها معمولی و اجراها به دلیل "تمرین‌واری" و "اتوود گونگی‌شان" چندان گیرا و جذاب نیستند و اساسا بر مبنای استفاده از "بازی‌های کارتی واژه‌دار" ، شرکت دادن محدود و شفاهی تماشاگران و بازی ساده دو بازیگر مرد انجام می‌شوند و همان‌طور که قبلا اشاره شده، در چارت "بازی‌های نمایشی پرفورمنس‌گونه" قرار می‌گیرند.
مجموعه دوئوپرفورمنس‌های مینی‌مال "سلفه" (قرعه) از کشور عراق به نویسندگی "عامر ابوالهیل" و "احمد سعدون" و به کارگردانی "عامر ابوالهیل" سنخیت موضوعی، محتوایی و انسجام ساختاری ندارد و عملا چیزی جز تمرین‌های اتوودوار از قبل تدارک دیده شده برای روی صحنه نیست؛ این اجرا در کل از لحاظ طراحی، بازیگری و کارگردانی داده‌های قابل تأملی برای تماشاگران ندارد و فاقد جذابیت‌های محتوایی و اجرایی است.