به گزارش هنرآنلاین، پیش از شروع جشنواره، بحث‌هایی درباره کیفیت مستندهای حاضر در جشنواره حقیقت به وجود آمده بود و حالا با نمایش مستندها می‌توان قضاوت بهتری از کیفیت فیلم‌های این دوره داشت.
همچنان سوژه‌های اجتماعی، برای مستندسازان از اهمیت زیادی برخوردار است و این نکته مهمی برای مستندسازی به حساب می‌آید. اینکه هنوز چشم و دوربین فیلمسازان مسائل اجتماعی را می‌بیند و برای مطرح کردن‌شان دغدغه دارد، بسیار حائزاهمیت است.
فیلم‌های مستند با دست گذاشتن روی سوژه‌های خاص، زنگ خطر را برای مردم و مسئولان به صدا در می‌آورند و از مسائلی صحبت می‌کنند که شاید پیش چشم همگان نباشد. اکران و تماشای این مستندها، کارکردی بسیار مهم برای جامعه دارد و از طریق آنها می‌توان به آسیب‌شناسی اجتماعی در مسائل مختلف رسید.
در این دوره مستندسازان در میان سوژه‌های اجتماعی بیشتر روی مسائلی مثل اعتیاد و موارد مربوط به زنان و نسل جدید تمرکز داشتند و در موارد معدود، دغدغه‌های محیط‌زیستی‌شان را هم نشان دادند. دوربین مستندسازان برای طرح مسائل اجتماعی صلابت خود را حفظ کرد و مشخص شد آنها نبض جامعه را در دست دارند و از آسیب‌ها و چالش‌هایش بی‌خبر نیستند.
مستند «آسانسور» به کارگردانی جواد رزاقی‌زاده، یکی از مستندهای جذاب این دوره بود که سوژه‌اش را به اعتیاد و شرایط خاص و ویژه کسانی که مواد را ترک می‌کنند، اختصاص داده بود. کارگردان برای ساخت مستندش به سراغ زندگی پر فراز و نشیب، محمد صابری، یکی از بازیگران سریال «یاغی» رفته و اثری تامل‌برانگیز را ساخته است.
تماشاگران به خاطر حضور صابری در سریال «یاغی» با او همذات‌پنداری کردند و همین باعث می‌شد تا رنج‌های او را بهتر درک کنند.
نمایش «تورگی» یکی دیگر از مستندهای خوش‌ساخت این دوره با موضوع اعتیاد بود که از اولین روز اکرانش در پردیس سینمایی چارسو، چشم‌ها را به خود خیره کرد. حضور محمد کارت به عنوان تهیه‌کننده این دو اثر، نشانی از علاقه او به سینمای مستند و مسائل اجتماعی دارد.
علی ثقفی که سال گذشته با فیلم «پرویز خان» به جرگه فیلمسازان سینمای ایران پیوست، امسال با مستند «هنرستان»، وارد دنیای نوجوانان شد. «هنرستان» شاید به نسبت دو مستند قبلی، سوژه‌ای معمولی‌تر داشته باشد، ولی حرف‌های مهمی درباره نوجوانان و شیوه زیست آنها در مناطق جنوبی شهر می‌زند.
یاسر خیر با مستند «کابین» سراغ دلمشغولی‌های نسل زد رفته و دوربینش را به سمت آنها چرخانده است. اینکه کارگردانی از نسلی دیگر به زندگی جوانان نسل زد علاقه نشان می‌دهد و از طریق مستندش طرح مسئله می‌کند، کاری بسیار مهم است. از طریق همین فیلم‌های مستند بهتر و دقیق‌تر می‌توان ویژگی‌های نسل جدید را شناخت و با آنها ارتباط بهتر و سازنده‌تری گرفت.
«کی‌پاپ» مستند دیگری بود که به رواج گرفتن صنعت سرگرمی کره جنوبی می‌پردازد و حرف‌های تازه‌ای در این حوزه می‌زند. مستند «کیمیا» نیز با سفر به زابل، خشونت خانگی زنان را محور سوژه‌اش قرار داده و شرایط سخت زنی جوان را به تصویر می‌کشد.
نویسنده: احمد محمدتبریزی