سرویس تئاتر هنرآنلاین: الناز ششگلانی عروسک‌گردان، بازیگر و بنیانگذار تئاترخانه بازی، به احیا و بازسازی سنت نمایشی نقالی به عنوان بخشی از پروژه دکترای خود در دانشگاه ملبورن پرداخته است.
این هنرمند که فارغ‌التحصیل نمایش عروسکی از دانشگاه تهران است و سابقه حضور در جشنواره عروسکی تهران - مبارک و جشنواره دانشجویی تئاتر عروسکی تهران را در کارنامه خود دارد. قبل از شیوع کرونا نسخه "باهاوس ایرانی" را اوایل سال 2020 در فستیوال پناهندگان فیتزوری (Fitzroy) در ایالت ویکتوریا استرالیا روی صحنه برد.
این اثر برای موسسه لاماما (La Mama) تولید شده که در مورد رابطه این هنرمند با موسسه‌اش، فضای فیزیکی و قابل تعمیم به خانواده‌اش در قالب نمایش‌نامه‌ای عاشقانه است. عکسی از آجر ساختمان اصلی La Mama در خیابان فارادی بخشی از پس زمینه صحنه این نمایش را تشکیل می‌دهد که به آتش‌سوزی سال 2018 این موسسه اشاره دارد.
"باهاوس ایرانی" در سنت باستانی به عنوان نقالی پارسی یاد می‌شود، سبکی که در اجرای پیش از اسلام با استفاده از حرکت، ژست، نمایش عروسکی، صدا و موسیقی به صورت انفرادی اجرا می‌شد و به طور سنتی یک داستان حماسی تاریخی یا افسانه‌ای از گذشته ایران را نقل می‌کرد. اجراهای نقالی نیز غالباً بر اساس شعر فارسی بود.
ششگلانی در این پروژه نمایشی نسخه‌ای از نقالی را ارائه کرده که نیمی به زبان انگلیسی و نیمی به زبان فارسی است و وزن آهنگ‌هایی که اجرا می‌شوند نیز گوش‌نواز و موسیقیایی هستند.
"باهاوس ایرانی" از نظر بصری بی‌نظیر است و توجه رسانه‌های استرالیایی را به دنبال داشته است. این نمایش با مجموعه‌ای متشکل از برش‌هایی شامل هنرهای فولکور ایرانی، تصاویر بسیار قدیمی از جمله دیوار یک معبد (بازسازی شده از عکس قدیمی یک کاشی)، ابرها، فیگورهای نوع کوپید و ... برای مخاطب فضاسازی می‌کند.
این اثر به موضوع زنان در افسانه خلقت، تاریخ، تعامل جهان با هنر و داستان‌سرایی می‌پردازد. این نمایش همراه با ترانه‌ای عاشقانه است که عشق به بیان، زندگی و هنر را همراه با کاوش در تجربه مبهم زنده بودن و تبدیل شدن به فردیت روایت می‌کند. این اجرا هر شب با یک نوازنده یا خواننده مهمان به صحنه می‌رود.