به گزارش هنرآنلاین به نقل از روابط عمومی‌و امور بین الملل بنیاد رودکی، بهروز غریب پور نویسنده، کارگردان تئاتر و استاد اپرای عروسکی در مورد ضرورت بازسازی صحنه تالار فردوسی گفت: در سال 1383 پس از یکسال پیش تولید و ساخت عروسک‌ها، اجرای اپرای رستم و سهراب بر اساس صحبت‌هایی که با وزیر ارشاد وقت، آقای مسجد جامعی انجام گرفت، آغاز شد؛ قرار بود در یک محل ثابت این اپرای عروسکی به اجرا در بیاد و این هنر ویژه هم جایگاه خودش، هم مخاطبانش را در آنجا پیدا کند. تصور این بود که در یکی از سالن‌های تئاتری کشور به مدت سه یا چهار ماه اجرا کنیم اما من دنبال مکانی بودم که به صورت دائمی‌در اختیار این شیوه اجرا قرار بگیرد. چون معتقدم که در تداوم است که ما به سرانجام می‌رسیم و یک مکتب ایرانی نمایش عروسکی و اپرای ملی پدید می‌آید.
وی افزود: اولین انتخاب ما مکان کارگاه دکور قبلی تالار وحدت بود که به یک انباری نیمه متروکه تبدیل شده بود. کسانی که با ما کار می‌کردند، فکر می‌کردند که این یک کار کوتاه مدت است و فکر می‌کردند یک مکان موقت برای چند روز آماده می‌کنند و این فکر موقتی بودن چیره شده بود برکار و مصالحی که به کار می‌بردند.
غریب پور ادامه داد: ما رستم و سهراب را به مدت سه ماه پیاپی اجرا کردیم؛ کسی باور نمی‌کرد که این کار موقت نیست. بعد از آن با حداقل بودجه اپرای مکبث را تولید کردم و هر کدام از تولیداتی که انجام می‌شد، بر دوام و استحکام صحنه اضافه می‌کردیم . چون در هر بار اجرا نزدیک به 30 یا 35 نفر روی پل های صحنه هستند و ممکن بود این پل بشکند و افراد آسیب ببینند.
وی افزود: امسال پس از 15 سال استفاده از صحنه، من تقاضا کردم مواد و مصالح و نیروی کار برای استحکام بخشی در اختیار من قرار بگیرد تا سن تالار فردوسی تکمیل شود. خوشبختانه با کمک آقای صفی‌پور و بنیاد فرهنگی هنری رودکی هر آنچه می‌خواستیم تهیه شد تا تالار فردوسی یک استحکام بخشی دائمی‌پیدا کند. طی زمانی که از صحنه استفاده کرده بودیم صحنه ناهمواری پیدا کرده بود و پل بازیگران دچار آسیب شدید شده بود. دراین استحکام بخشی خوشبختانه همه اینها رفع شد. در اجرای اپرای عشق براساس داستان شیخ صنعان و دختر ترسا که به زودی در تالار فردوسی روی صحنه می‌رود ما با صحنه ای روبرو می‌شویم که کمترین اشکال را دارد و مستحکم است. این استحکام بخشی با کار شبانه روزی، نزدیک به یک ماه و نیم زمان برد و مصالح و ستونهای صحنه که دائمی‌نبود تعویض و الان صحنه کاملا استاندارد شده و استحکام دائمی‌دارد.
وی در مورد موزه عروسکی جنب تالار فردوسی افزود: موزه عروسکی در آغاز با همکاری معاونت هنری و موزه هنرهای معاصر شکل گرفت و با فضایی که بنیاد فرهنگی هنری رودکی در اختیارمان گذاشت ما توانستیم این کار را به سرانجام برسانیم.بنابراین فضای تالار فردوسی نسبت به روز اول که ما آغاز کردیم تا به الان یک روند معجزه آسا پیدا کرده است.
غریب‌پور ادامه داد: من عاشقانه و مستمر کار کرده‌ام و این 15 سال در اختیار مجموعه بودم؛ بنیاد فرهنگی هنری رودکی، هم از لحاظ مالی و هم فضا کمک کرده و خوشبختانه الان در جایگاه بهتری قرار داریم. گارگاه های متروکه تالار وحدت در این سال ها تبدیل به موزه عروسکی، تالار حافظ و مرکز آموزش بنیاد شد و در کنار اتفاقاتی که در تالار فردوسی رخ داد مجموعه فعلی به صورت یک مجموعه هنری کامل در آمده است.
وی در مورد اجرای اپراها در سایر شهرها و خصوصا شهرای کوچک گفت:ما به ازای این صحنه یک صحنه سیار داریم که اخیرا در مازندران اجرا داشتیم. ما برای اجرای اپرا در شهرهای کوچک مشکل داریم؛ فضای مناسب صحنه ای ندارند، امروز متاسفانه سالن هایی که طراحی می‌کنند، کمترین فضا را به صحنه می‌دهند و فضای صحنه استاندارد نیست، در حالیکه عمق و ارتفاع صحنه برای اجرای اپرای عروسکی و تئاتر حیاتی است.
وی افزود: مدیر عامل بنیاد رودکی پیشنهاد کردند که امکانی فراهم شود تا ما بتوانیم به صورت کامل سالن سیار را بسازیم که کار را در شهرهای کوچک هم اجرا کنیم. ما در حال برآورد و استعلام از کارخانه های مختلف هستیم تا بتوانیم این کار را بکنیم. در شیراز اپرای عاشورا، مولوی و حافظ را اجرا کردیم و در حال برنامه ریزی برای اجرای اپرای سعدی هستیم. همچنین رستم و سهراب را فروردین امسال در مشهد اجرا کردیم.
غریب پور در مورد اجرای تور ایران گفت: پیشنهاد آقای صفی پور این بود که ما تور ایران را که من مدتها آرزو می‌کردم را برگزار کنیم و به دنبال این هستیم که در سال 98 این امر عملی شود.
وی افزود : برای مثال ما لیلی مجنون را به زبان ترکی اجرا کردیم و این چقدر بهتر است که این کار در استان های آذری زبان اجرا شود. اپرای های دیگر مثلا سعدی و حافظ متعلق به شیراز و خواجوی کرمانی که به دنبال ساخت آن هستیم، متعلق به کرمان است.
وی در مورد هنر اپرای عروسکی افزود : این هنر باید توسعه پیدا کند، نه تنها از نظر تکنیکی بلکه از نظر محتوایی؛ تمام کوشش ما این است که ادبیات منظوم ارزشمند ایران را روی صحنه ببریم. اگر ما دهها سال تولید کنیم باز هم سوژه و داستان و عناصر دراماتیک وجود دارد که می‌توانیم به اجرا در آوریم و حیف است که این منبع لایزال ادبیات کهن ایران مورد استفاده قرار نگیرد.