سرویس نمایش هنرآنلاین: حسین پارسایی با نمایش "الیور توئیست" بدجور کار دست خودش داد. به یکباره با این اثرِ باشکوه تا بلندا قد کشید، از خودش جلو زد و به ارتفاعی رسید که برای خلق اثرِ بعدی قطعاً دچار مشکل خواهد شد؛ یا باید قله‌های بالاتر و باشکوه‌تری را فتح کند و اثر عظیم‌تری به صحنه ببرد یا برای همیشه از خیر کارگردانی بگذرد.
فاصله او در کارگردانی از آخرین کار متوسطش در تماشاخانه ایرانشهر تا نمایش بزرگ و موزیکالِ "اولیور توئیست" در تالار وحدت چنان زیاد است که برای اهل نمایش مایه بهت و حیرت است.
بدون ذره‌ای تعارف ساحتِ تازه او همه را غافلگیر کرد، نمایش "الیور توئیست" از هر منظر که بنگریم یک اثر درخشان و قابل اعتناست. ابداً نمی‌شود ندیدش گرفت. از طراحی صحنه متنوع و کاربردی تا گریم‌های سخت و سنگین‌اش. از طراحی لباس‌ها تا چینشِ ارکستر بزرگ و خوش‌نواز و موسیقی زنده، پرحجم و دراماتیک‌اش. از بازی‌های فوق‌العاده هماهنگ، ظریف، بی نظیر و مثال زدنی تا دراماتوژی و تولید سنگین و تبلیغات فراگیرش.
با درایتی درخور، تمام کاربلدها دورهم جمع شده‌اند تا اثری پرمحتوا و تماشایی در سطح جهانی خلق کنند و کردند.
به سادگی می‌توان، توان و ظرفیت خالقان این اثر موفق را ندید گرفت، از کنارش عبور کرد یا با حواله کردن رموزِ موفقیت کار به گردن فاکتورهای فرعی و خارج از حوزه نمایش تلاش و زحمتِ گروه بی‌شمار پشت این اثر را که اتفاقاً همه تئاتری هستند، به باد داد. از بالا بدان نگاه کرد و با انگ و تهمت و فرافکنی و سرپوش نهادن بر تنگ‌نظری و حسادت‌های نهادینه شده چشم بر واقعیت‌های انکارناپذیرِ این نمایش بست.
چه بخواهیم چه نخواهیم "الیور توئیست" اثری راهگشاست. بی‌شک در ادامه، توانمندانِ عرصه نمایش به فکر به صحنه بردن داستان‌های بومی در قامتِ این شکل و شمایل خواهند بود. با پشتکاری که در حسین پارسایی هست و با اتکاه به گروه حرفه‌ای همراهش که با هوشمندی در این نمایش گردآورده، دور نخواهد بود که آثار درخشان دیگری در سال‌های آتی به صحنه ببرد، شک نکنیم.