سرویس موسیقی هنرآنلاین: به تازگی آلبوم "منشور" با آهنگسازی و صدای کاوه یغمایی مورد استقبال داوران بخش پاپ سی و دومین جشنواره موسیقی فجر قرار گرفت. این اثر در دو رشته بهترین آلبوم و بهترین آهنگسازی کاندید دریافت جایزه باربد شد که گرچه در نهایت به این جایزه نرسید ولی لوح تقدیر هیئت داوران را دریافت کرد.
این آلبوم به عنوان یک مجموعه راک، در ماه‌های گذشته مورد توجه برخی از منتقدین و موزیسین‌های فعال این حوزه قرار گرفت و یغمایی کنسرت آن را نیز برگزار کرد که بسیار کنسرت موفقی بود.
در کشورمان وقتی سخن از موسیقی راک به میان می‌آید، همه به دنبال تاریخچه‌ای از پرونده نه چندان پر فروغ این سبک موسیقی در ایران می‌گردند که انتهای تمام این ریشه‌یابی‌ها به دهه 50 می‌رسد؛ جایی که کوروش یغمایی - پدر کاوه یغمایی - چند قطعه موسیقی راک ایرانی منتشر کرد. البته همچنان هم روی راک بودن یا نبودن آثار قدیمی یغمایی بحث و اختلاف‌نظر وجود دارد و خیلی‌ها بر این باورند که آن آثار کمترین قرابت را به موسیقی راک دارد. با این وجود، کوروش یغمایی به عنوان قدیمی‌ترین موزیسین ایرانی شناخته می‌شود که رگه‌هایی از موسیقی راک را در آثارش استفاده کرد؛ راهی که 3 دهه بعد آن را پسرش کاوه به شکل جدی‌تری ادامه داد و تأثیر قابل قبولی روی موسیقی راک در ایران گذاشت.
کاوه یغمایی از معدود موزیسین‌هایی است که تحصیلات آکادمیک موسیقی را گذرانده و همه چیز را به طور پایه‌ای و بنیادین فراگرفته است. وی چند ساز از جمله پیانو و گیتار کلاسیک و الکتریک را به خوبی می‌نوازد. یغمایی از اواخر دهه 70 به واسطه حضور در یک خانواده کاملاً موسیقایی و علاقه‌مند به سبک راک، به این سبک روی آورد و در سال 82 آلبومی را به صورت رسمی منتشر کرد. آلبوم "مترسک" گرچه در آن سال‌ها لابه لای آلبوم‌های پرفروش پاپ پنهان ماند ولی به مرور و با راه افتادن موج جدید گروه‌های موسیقی راک در کشور و افزایش مخاطبان این سبک، آلبوم یغمایی بیشتر به چشم آمد و قطعات آن میان جوانان علاقه‌مند به موسیقی راک دست به دست شد.
آلبوم "مترسک" کاوه یغمایی در زمان خودش یک آلبوم پیشرو در موسیقی راک به شمار می‌رفت. در اوایل دهه 80 کمتر خواننده و گروهی وجود داشت که در سبک راک کار کند و عده‌ای که وجود داشتند هم آثارشان آنقدر دم‌دستی بود که کارشان به جذب مخاطب نمی‌رسید. "مترسک" هم یک آلبوم کاملاً راک نیست و تقریباً یک مجموعه پاپ-راک به شمار می‌رود. این آلبوم برای شروع کار یغمایی یک آلبوم بسیار موفق محسوب می‌شد که سال 83 کنسرت‌هایش هم در تهران برگزار شد و پس از آن یغمایی به خارج از کشور عزیمت کرد.
سال 86 کاوه یغمایی در کشور کانادا یک آلبوم به مراتب سفت و سخت‌تر از "مترسک" منتشر کرد. در آلبوم "سکوت سرد" دیگر خبری از آن ترس و ابای یغمایی از ارائه موسیقی صرفاً غربی وجود نداشت و او خیلی راحت‌تر آن چه مدنظرش بود را در استودیو ضبط کرد. این آلبوم به سبک راک تنظیم شد و برخی از قطعات آن نظیر "ساده" نیز به گفته خود یغمایی، ترکیبی از هاوس و راک بود که برای مخاطب موسیقی راک اتفاق جالبی به نظر می‌آمد. آلبوم "سکوت سرد" با ترانه‌های عاشقانه و اجتماعی روزبه بمانی، به موفقیت خیلی خوبی رسید. کنسرت بزرگ این آلبوم در شهر ونکوور کانادا به روی صحنه رفت و نسخه فیلمبرداری شده آن منتشر شد و به دست مخاطب داخل کشور رسید. همان کنسرت تصویری بسیاری از جوانان دهه گذشته شمسی را به موسیقی راک علاقه‌مند کرد، کمااینکه خیلی از نوازندگان جوان سبک راک در سال‌های اخیر به این مطلب اذعان کرده‌اند که آن کنسرت یا حتی آلبوم "مترسک" باعث ورودشان به سبک راک شده است.
پس از موفقیت یغمایی در کانادا، خیلی از موزیسین‌های راک علاقه داشتند که این خواننده و نوازنده ایرانی به کشور خودش برگردد، چرا که احساس می‌شد حضور او می‌تواند به پیشرفت موسیقی راک در ایران کمک کند.
در نهایت، کاوه یغمایی در آخرین روزهای سال 90 به ایران بازگشت تا فصل جدیدی از فعالیت‌هایش را از سر بگیرد؛ تصمیمی که به مراتب ریسک‌پذیر بود و ممکن بود او را گوشه‌گیر کند. این خواننده پس از بازگشت به ایران، تولید سومین آلبومش را استارت زد تا بتواند موفقیت "سکوت سرد" را تکرار کند. با این وجود، یغمایی با مشکل ممنوع‌الفعالیتی روبرو شد. یغمایی قرار بود در سی و یکمین جشنواره موسیقی فجر به روی صحنه برود که کنسرتش یک شب قبل از اجرا لغو شد و صدور مجوز آلبومش نیز به طول انجامید. با این وجود، یغمایی بالاخره در سال جاری به آن‌چه می‌خواست رسید. او ابتدا در مرداد ماه "منشور"، سومین آلبومش (دومین آلبوم در ایران) را پس از 9 سال منتشر کرد و سپس در شهریور ماه به روی صحنه رفت تا به شرایط خوبش در موسیقی کشور برگردد.
شاید در ابتدا به نظر می‌رسید که کاوه یغمایی پس از بازگشت به ایران، محافظه‌کار شود و به سراغ راک صرف نرود ولی این خواننده با آلبومش تمام تصورات را برهم زد. "منشور" نه تنها عقب‌گردی به سمت "مترسک" نیست، بلکه از "سکوت سرد" هم فراتر رفته است. البته یغمایی بر خلاف خیلی از گروه‌های راک در ایران، هیچ‌گاه راک را ایرانیزه نکرده ولی از آن‌جایی که موسیقی تماماً راک برای مخاطب ایرانی قابل هضم نیست، این حدس و گمان وجود داشت که او همچون "مترسک"، وارد یک فضای پاپ-راک شود اما این‌طور نشد. این اثر ابداً قطعه بازاری ندارد و همه آن‌چه که در آن شنیده می‌شود، باب سلیقه صاحب اثر است. در این مورد نقش مجید عبدی به عنوان تهیه‌کننده ستودنی است که روی چنین اثری سرمایه‌گذاری کرده است.
آلبوم سوم یغمایی 9 قطعه دارد که هر 9 اثر حول و حوش موسیقی راک می‌چرخد. "منشور" یک آلبوم تنظیم‌محور است که سازبندی و نوازندگی در آن نقش مهمی دارد. در این آلبوم کاوه یغمایی برای بالابردن کیفیت نوازندگی آثارش، از چند نوازنده خارجی استفاده کرده است. "منشور" از جمله آلبوم‌هایی‌ست که صدای خوبی دارد و مخاطب حرفه‌ای چنین آثاری به خوبی آن را درک می‌کند. سولوهای نوازندگی گیتار الکتریک در این مجموعه موسیقی، از برجسته‌ترین سولوهایی‌ست که در موسیقی ایران شنیده می‌شود. نوازندگی این سولوها بر عهده خود یغمایی است که بالحق از نوازندگان برجسته این ساز در کشورمان است. گیتارنوازی یغمایی در قطعه "زخمی" بسیار نمود پیدا می‌کند و به جز آن سایر قطعات آلبوم نیز با محوریت گیتار الکتریک تنظیم شده‌اند.
دانیل ادیر (درامر)، دیوید اسپایدل (گیتار باس) و برایان پولسن (گیتار الکتریک) سه نوازنده خارجی این آلبوم هستند که تلاش‌شان برای افزودن به کیفیت این مجموعه با ارزش است. دانیل ادیر عضو گروه کانادایی "نیکل بک" در این مجموعه نوازندگی بسیار مطلوبی داشته که بسیار وجدآور و هیجان‌انگیز است. برایان پولسن نیز که در تور کانادایی یغمایی همراه با او به روی صحنه می‌رفت، در قطعه موفق "شب تردید"، گیتار الکتریک نواخته که بسیار با کیفیت به نظر می‌رسد. این آلبوم تماماً در استودیو کاپلن کرانچ (ونکوور کانادا) ضبط شده و کیفیت ضبط و میکس و مسترینگ شنوا و رسای آن مشهود است. بن کاپلن (میکس) و براک مک فارلن (مسترینگ) این اثر را انجام داده‌اند.
نقطه ضعف آلبوم "منشور"، کلام آن است. البته هدف صاحب اثر مشخص است و او قصد داشته یک آلبوم تنظیم‌محور خلق کند، اما یقیناً اگر این مجموعه کلام قوی‌تری داشت، به سطح بالاتری می‌رسید. یغمایی در دو آلبوم پیشین خود، کلام و موسیقی را به صورت موازی پیش برده بود و هر کدام را به یک اندازه جدی گرفته بود ولی در این اثر، ترانه و وکال در حاشیه تک‌نوازی‌ها و هم‌نوازی سازهای گیتار الکتریک، درامز و گیتار بیس قرار گرفته است. گذشته از این، آلبوم منشور ترانه‌های چندان خوبی هم ندارد. با این‌که ترانه‌های این مجموعه را ترانه‌سرایان مشهوری چون روزبه بمانی، میثم یوسفی و حسین غیاثی سروده‌اند ولی سطح این ترانه‌ها نسبت به سایر ترانه‌های خود آن ترانه‌سرایان و همچنین ترانه‌های دو آلبوم قبلی کاوه یغمایی پایین‌تر است. تصورم بر این است که اگر آلبوم "منشور" با کلام قوی‌تر و یا حتی به عنوان یک اثر بی‌کلام عرضه می‌شد، به موفقیتی فراتر از موفقیت امروزش می‌رسید.
آلبوم "منشور" با تمام نقدهایی که به بخش کلام آن وارد است، همچنان یک آلبوم بسیار خوب در زمینه موسیقی راک محسوب می‌شود. سطح بالای این آلبوم نسبت به سایر آلبوم‌های تماماً راک موسیقی، گواه آن است که کاوه یغمایی نقش برجسته‌ای در موسیقی راک دارد و موسیقی ایران اگر می‌خواهد در زمینه راک به پیشرفت برسد، باید فضای بیشتری را در اختیار موزیسین‌هایی چون یغمایی قرار دهد. به خصوص آن‌که یغمایی در زمینه آهنگسازی نیز تواناست و تازه‌ترین اثرش نیز هفته گذشته با صدای هومن غفوری رونمایی شد که آن آلبوم هم برای یک خواننده آلبوم اولی مجموعه خوبی به حساب می‌آید. موسیقی راک در ایران به شکل ناباورانه‌ای همچنان به یک موسیقی عامه‌پسند تبدیل نشده است؛ اتفاقی که خیلی زود برای برخی دیگر از سبک‌های موسیقی به وجود آمد. بنابراین همچنان تلاش برای جا انداختن این سبک پرطرفدار جهانی در داخل ایران وجود دارد که در این زمینه کاوه یغمایی می‌تواند به مثابه یک پرچمدار عمل کند.