به گزارش هنرآنلاین، آلبوم موسیقی «انسان» اثری از گروه «تارنوش» با آهنگسازی و تنظیم بهنام جهانبیگلو شامل هفت قطعه؛ بَدو، شوق، دَرک، عشق، جمع، ایل و انسان است. جهانبیگلو تلاش کرده تا از سازهای اصیل ایرانی رنگ بندی و استفاده تازه‌ای داشته باشد.
جهانبیگلو درباره ایده شکل‌گیری آلبوم «انسان» بیان کرد: ایده خلق این اثر زمانی به ذهنم رسید که تکنولوژی هوش مصنوعی به حوزه هنر موسیقی که یک حیطه کاملا انسانی است، ورود کرد. این اتفاق برای من و بسیاری از هنرمندان موسیقی خوشایند نبود. اتفاقاتی مثل ساخت قطعات موسیقی و تنظیم و حتی بازسازی صدای خوانندگان و سازها. بنابراین، در کارهای تازه‌ای که ساختم سعی کردم روی معانی کار کنم که فکر می‌کنم و امیدوارم که تکنولوژی هرگز نتواند به این ساحت‌ها ورود کند. ساحت‌های درک، عشق و شوق و...که نام قطعه‌های آلبوم «انسان» هستند.
این آهنگساز گفت: بسیار قدردان همکاری با هنرمندان بسیار برجسته‌ای هستم که در نخستین آلبوم گروه «تارنوش» به نام «تارنوش» و اکنون هم در آلبوم تازه گروه به نام «انسان» ما را یاری دادند. عادله کریم زاده (تار)، علیرضا حاج علی شیر (سنتور)، امیر مظاهری (کمانچه)، امین رحیمی (نی)، سیاوش عبدی (پرکاشن‌های ایرانی)، یاسمن نجم الدین (قانون)، بهراد آذرگان (درامز)، امیرمهدی مقدم (عود) نوازندگان و سوگول کریمی خواننده سوپرانو و محسن جلیلی ضبط و میکس و شیدا عادل طراح کاور از هنرمندان این آلبوم هستند.
در توضیحات تکمیلی آلبوم «انسان» آمده است: ««تارنوش» یکی از گروه‌های خلاق عرصه موسیقی ایرانی است که توانسته در دل مخاطبان موسیقی جای ویژه‌ای برای خود باز کند. گروه موسیقی «تارنوش» تلاش می‌کند تا صدای تازه‌ای در عرصه موسیقی ایرانی به گوش مخاطبان برساند.
به موسیقی تارنوش که گوش می‌کنیم، در ابتدا صدای یکی از سازهای اصیل ایرانی مانند تار، سنتور و یا کمانچه به گوش می‌رسد که جمله‌ای را در دستگاه نوا، شور، ماهور و یا دستگاه دیگری می‌نوازد. منتظریم که ارکستر مطابق آنچه انتظار دارم جملات بعدی را در قالب چهارمضراب، پیش درآمد، یا حتی تصنیف و... بنوازد. اما غافلگیر می‌شویم! عود وارد می‌شود. عود نقش گیتارباس در یک ارکستر جَز را ایفا می‌کند. از قبل می‌دانستیم که عود چنین قابلیتی هم دارد اما در اینجا، با حرکت‌های ریتمیک و ملودیک مدرن، به موسیقی، شور و تحرک می‌بخشد. سنتور آرپژهایی می‌نوازد که گوش آدمی به سمت آواز دشتی هدایت می‌کنند.
رنگ آمیزی سازها و تنظیم ارکستر ما را به یاد برخی از آثار حسین علیزاده و مسعود شعاری می‌اندازند اما نه! صبر کنید! پرکاشن‌های ایرانی؛ دایره، زنجیرهای دف، ساز دُم دُم حرکت‌ها و الگوهایی نو را آغاز می‌کنند که در موسیقی ایرانی نشنیده‌ایم.
آیا این نوعی تلفیق است؟ هر چه که هست، شبیه آن را نشنیده‌ایم و برایمان تازگی دارد. حرکت ملودی‌ها و استفاده از سازها ما را چند بار غافلگیر می‌کند. آهنگ‌های تارنوش اغلب با یک تِم اصلی آغاز می‌شود، همان تم ادامه پیدا می‌کند، پخته‌تر و پیچیده‌تر می‌شود، سازها در هم تنیده می‌شوند و درختِ ارکستراسیون، در نقطه‌ای مشخص شکوفه می‌دهد. در آن نقطه یکی از سازهای ایرانی، نغمه‌ای از قلب موسیقی نواحی ایران می‌نوازد. در این نقطه باید به تارنوش آفرین گفت.»
«تارنوش» یک گروه موسیقی تلفیقی ایرانی است که تلفیق نه در چیدمان سازها کنار هم بلکه در حرکت ملودی‌ها، هارمونی‌ها و استفاده‌های خلاقانه و تازه‌ای از سازهای سنتی و ملی ایران در موسیقی آن شکل می‌گیرد. موسیقی این گروه بدون کلام (سازی) و اساسا شبیه به موسیقی فیلم (اما ریتمیک‌تر) و بسیار مساعد برای تصویر است. قطعه‌ها نیز طوری تنظیم شدند که فضای متنوع و پر هیجانی را در اجرای زنده و کنسرت‌های بزرگ ایجاد کنند. آثار «تارنوش» این ظرفیت را دارند که در اجراهای زنده، با سازهای ملی کشورها و فرهنگ‌های دیگر جهان تلفیق شوند.