گروه موسیقی هنرآنلاین: آیین رونمایی از آلبوم ردیف میرزا عبدالله برای تار و سه‌تار اثر داریوش طلایی نوازنده و آهنگساز با حضور این هنرمند و سیدمحمدمجتبی حسینی، معاون هنری وزیر ارشاد، مهدی افضلی مدیر عامل بنیاد رودکی و  تعدادی از هنرمندان و مدیران فرهنگی در تالار حافظ بنیاد رودکی برگزار شد.

مجید کیایی اولین سخنران این مراسم بود که برگزارکنندگان مراسم، ویدیویی از صحبت‌های او را برای حاضران پخش کردند. این نوازنده پیشکسوت سنتور گفت: خوشحالم از اینکه اکنون و در زمان ما آلبوم از آثار میرزا عبدالله به هنرمندی داریوش طلایی منتشر می‌شود. ما در فرهنگ موسیقی دو نوع موسیقی داریم که یکی نواحی و دیگری موسیقی ردیف است که هر کدام ارزش خاص خود را دارند و می‌تواند همانند زبان فارسی به عنوان موسیقی رسمی ما شناخته شود و در برگیرنده تمام حالات موسیقی سرزمین ما باشد.

وی ادامه داد: در گذشته ردیف میرزا عبدالله توسط نورعلی برومند اجرا شده است اما از آنجایی که موسیقی ردیف میرزا عبدالله در یک فرهنگ شفاهی و سینه به سینه به ما رسیده، یک حالت روزآمد و بداهه‌نوازی پیدا کرده است. البته این موسیقی تاریخ بسیاری داشته و شواهد بسیاری قدمت آن را تصدیق می‌کند. 

کیایی در پایان گفت: بسیار درست و به جا هست که ما بتوانیم از طریق سازهای دستگاهی ایرانی، با اصول صحیح و درست ردیف حاضر که درباره آن صحبت می‌کنیم را به علاقه مندان ارائه دهیم. این ردیف که توسط استاد طلایی تولید شده و امروز رونمایی می‌شود، یک ردیف صحیح و با اسلوب بسیار درست بوده که نوازنده که از اساتید است با ذوق ذاتی خود به خوبی روی آن کار کرده و توانسته آن را بیان کند.

سخنران بعدی احمد رجبی، مدرس فلسفه و از شاگردان داریوش طلایی بود و درباره انتشار این پروژه موسیقایی اظهار داشت: سعی می‌کنم به اجمال و کوتاه نکاتی را که از استادم داریوش طلایی یاد گرفته‌ام را اینجا بیان کنم.

وی در ادامه با اشاره به تکنیک آموزشی داریوش طلایی به تشریح تاثیر و دیدگاهی که این پیشکسوت موسیقی روی شاگردان دارد پرداخت و خاطراتی را برای حاضران تعریف کرد.

در بخش دیگری از این مراسم نیز دیگر شاگردان داریوش طلایی با نام‌های شاهد علیزاده، نسترن گیو و کیارش روزبهانی به تک‌نوازی و آناهیتا رمضانی و علی رحیمی به دونوازی پرداختند و توسط حاضران مورد تشویق قرار گرفتند.

پژمان تدین موسیقی‌دانان و مدرس ایرانی مقیم ایتالیا نیز دیگر سخنران این برنامه بود که در ادامه این نشست، ویدیو صحبت‌های او توسط برگزارکنندگان این برنامه پخش شد. وی گفت: خیلی سال پیش وقتی کتاب ردیف استاد داریوش طلایی را دیدم، برایم بسیار جالب بود و همزمان می‌دیدم که شاگردان اروپایی با آن که گویی عصاره ردیف‌مان است ارتباط ملموس‌تری برقرار می‌کنند. داریوش طلایی شناخت بسیار درستی از چگونگی آموزش موسیقی ایرانی به غیرایرانی‌ها دارد و می‌داند که ما ناچاریم روش‌مان را اندکی تغییر دهیم و به عصاره و اسلوب بپرداریم و آموزش تزئینات را به پس از آن موکول کنیم. کاری که داریوش طلایی به دقیق‌ترین شکل ممکن انجام داده است.

در ادامه این نشست داریوش طلایی به عنوان آخرین سخنران در حاشیه رونمایی از آلبوم ردیف میرزا عبدالله گفت: ۵۰ سال پیش می‌گفتم تار دیگر چیز ندارد که بیاموزم، اما در طول این ۵۰ سال لحظه‌ای نبوده که به دنبال موسیقی ایرانی و آموختن تار نروم. این اتفاق تا همین امروز ادامه دارد.

وی در ادامه به تشریح ۵۰ سال زندگی خود پرداخت و گفت: باید تلاش کنم تا این ۵۰ سال را در پنج دقیقه برایتان بگویم. ابتدا موسیقی را با این دید می‌زدم که باید تکنیک داشت. شخصا فکر نمی‌کنم هیچ‌گاه بتوانم تکنیک آن زمانم را چه از لحاظ سرعت و چه از لحاظ قدرت تکرار کنم اما با آدم‌های دیگری آشنا شدم و چیزهای دیگری آموختم. خاطرم هست توجه استاد نورعلی‌خان برومند در همان جلسه کنکور به من جلب شد و بعد دکتر داریوش صفوت با نگاهی که به موسیقی ایرانی و ارتباط آن با معنویت و عرفان و حال داشت دریچه‌ای را به رویم باز کرد. من مراحلی را در موسیقی ایرانی طی کردم که دیگر وابسته به تکنیک ظاهری نوازندگی و دانستن همان مطالبی که به صورت ساده و سطحی مطرح می‌شد نبود.

داریوش طلایی در بخش دیگری از صحبت‌هایش درباره چگونگی پیدا کردن اشتباهات گفت: زمانی که چند باسواد شاهد وقوع آن باشند و بگویند مشکل چیست می‌توان به اشتباهات پی برد اما متاسفانه باسوادهای ما در موسیقی با یکدیگر صحبت نمی‌کنند. اینکه ما شاهد گفتگو افراد نیستیم، مشکلی اخلاقی است. کاری که  می‌خواستم انجام دهم، این بود که این سواد موسیقی را بیرون بکشم و بگویم شاخصه‌های موسیقی ایرانی چیست و چه چیزی موجب می‌شود که ما صفت ایرانی بودن به آن بدهیم.

وی در پایان بیان کرد: معتقدم در این میان میرزاعبدالله نقطه عطفی است که هم حضور فیزیکی‌اش، هم عکس، ساز و راویانش موجودند. بر اساس احساس دین و وظیفه این اخلاق را از استادانم آموختم و تلاش کردم در ۵۰ سال گذشته بعدی جهانی به موسیقی ایرانی بدهم و از حالت رمزآلود بودن بیرونش بیاورم.