به گزارش هنرآنلاین به نقل از موسسه فرهنگی و هنری آوای مهربانی، گروه مهربانی به سرپرستی سلمان سالک جمعه 21 تیر در فرهنگسرای نیاوران به صحنه رفت. این کنسرت با عنوان "موسیقی عامیانه ایرانی" برگزار شد.
گروه مهربانی کنسرت را بدون خواننده برگزار کرد، اما مخاطبان حاضر در سالن، تمام قطعه‌ها را با گروه همخوانی کردند.
در این کنسرت قطعه‌هایی از علی تجویدی، سعید مهناویان، همایون خرم، مجید وفادار، عبدالله جهان پناه، محمد حیدری، نعمت آغاسی، اسفندیار منفردزاده، حسین همدانیان و مرتضی احمدی به همراه چند قطعه محلی اجرا شد. پیمان قدیری و سلمان سالک تنظیم این قطعه‌ها را بر عهده داشته‌اند.
سلمان سالک نوازنده تار و سرپرست گروه، پیمان قدیری نوازنده ویولن و گیتار، علی درویش نوری نوازنده بم تار و عود، کوروش حجازی نوازنده تنبک و تمپو و علیرضا مصدقی نوازنده سازهای کوبه‌ای، اعضای گروه مهربانی را تشکیل می‌دادند.
کنسرت موسیقی عامیانه ایرانی سال گذشته در تالار رودکی برگزار شد و اجرای شب گذشته تمدیدی برای آن اجرا بود.
میر علیرضا میرعلینقی پژوهشگر و منتقد باسابقه عرصه موسیقی درباره اجرای شب گذشته گروه مهربانی یادداشتی نوشته که در ادامه متن این یادداشت را می‌خوانید:
کارکردها و موقعیت‌ها
موسیقی، فرآیندی است که در ارتباط متقابل کارکردها و موقعیت‌ها، معناهای خاص خود را می‌یابد. این ارتباط متقابل تا حدی؛ به عناصری که ساخت و اجراهای آن قطعه موسیقی را تشکیل داده‌اند، وابسته است. بررسی این عوامل، بیشتر به حوزه‌های جامعه‌شناختی و روان‌شناختی مربوط می‌شود و کمتر به عناصر صرفاً موسیقایی برمی‌گردد. از این رو، جابجایی متنوع این عوامل می‌تواند معناهای متفاوت و تازه‌ای را در ذهن شنونده ایجاد کند. البته اگر عامل بسیار نیرومند بازتاب شرطی و تداعی‌ها و حافظه انسانی را نیز همیشه در این ارزیابی‌ها در نظر داشته باشیم. چرا که زندگی بدون ارجاعات، فاقد معنی است و از سوی دیگر، تکیه کردن صرف بر حافظه و خاطره، دیدگاه ما را سرود و از کشف معناهای تازه، محدود می‌کند.
قطعاتی که در این برنامه، دستمایه کار گروه مهربانی به سرپرستی سلمان سالک قرار گرفته، متعلق به حوزه‌ای از ترانه‌های مردمی صد سال اخیر است که شهرت عام و خاص دارند. برخی از آن‌ها با کلامشان به یاد می‌آیند، برخی با خاطرۀ اجرایشان در برخی اماکِن تفریحی روزگاران دور، و بعضی هم با خاطره فیلم‌های ایرانی قدیمی و تصاویر سیاه‌وسفید، درآمیخته‌اند. فرآیند امشب، به هیچ‌کدام از آن‌ها تکیه ندارد، موقعیت اجرای آن‌ها تالار ویژه اجرای موسیقی است، از کاربرد کلام‌هایشان، صرف‌نظر شده تا کارکرد موسیقایی‌شان افزوده و افزون‌تر شود، شیوه اجرا از سانتی مانتالیسمی افسارگسیخته به متانتی آگاهانه میل کرده، بدون این که شیرینی ذاتی آن‌ها را به خاطر جدیتی عبوس، ضایع کند. در این اجرا، می‌توانیم این قطعات را از نو بشنویم و حلاوت زیر و بم‌های ساده و صمیمی‌شان را از نو بچشیم. هرچه بیشتر، بهتر.