سرویس موسیقی هنرآنلاین: "شهر دیوونه" عنوان نهمین اثر احسان خواجه‌امیری است که اوایل بهمن‌ماه سال گذشته منتشر و روانه بازار موسیقی شد. این کار نهمین آلبوم خواجه‌امیری پس از آلبوم‌های "من و بابا"، "برای اولین بار"، "سلام آخر"، "فصل تازه"، "یه خاطره از فردا"، "عاشقانه‌ها"، "پائیز تنهایی" و "۳۰ سالگی" است.
روزبه بمانی، پدرام کشتکار، سعید زمانی، معین راهبر، مهدی ایوبی، زهرا عاملی، سعید شمس، آرش محرابی، ساره تاجیک، عاطفه حبیبی، امیرحسین فیض، وحید پویان، فرشید ادهمی، بهداد ضرغامی از جمله هنرمندانی هستند که در آلبوم جدید احسان خواجه‌امیری همکاری کرده‌اند و خواجه‌امیری در پاورقی این کار را تقدیم زنده‌یاد دکتر افشین یداللهی کرده است.
گرچه هواداران این خواننده برای شنیدن این کار انتظار زیادی کشیدند، اما بعد از انتشار آلبوم کاملاً با یک فرمت دیگر از خواننده محبوب خود روبه‌رو شدند. در حقیقت خواجه‌امیری در این آلبوم گرچه سعی کرده است فضای جدیدی را با افراد جدیدتر امتحان کند اما بیشتر شبیه به دور زدن دور یک میدان به‌صورت ثابت عمل کرده است.
به‌طور کلی در بین خوانندگان پاپ کمتر پیش می‌آید که بشود تمام آثار یک فرد به فروش رفته و یا مورد توجه رسانه‌ها قرار بگیرد و این مسئله درباره محسن چاوشی، محسن یگانه و احسان خواجه‌امیری صدق می‌کرد، چرا که اکثر آثار این هنرمندان همچنان مورد توجه عموم قرار می‌گرفت، اما خواجه‌امیری در تازه‌ترین ساخته خود تعدادی از هواداران خود را ناامید کرده و اگر بخواهد همین روال را پیش بگیرد باید به‌زودی به جرگه پاپی‌های ناموفقی بپیوندد که صرفاً حضور دارند و بیشتر روی آثار کاور شده کار می‌کنند.
نهمین اثر خواجه‌امیری 10 قطعه دارد که از میان این تعداد صرفاً یک کار آن تکراری است و بقیه کارها جزو آثار جدید برای مخاطب بشمار می‌روند، اما این آلبوم اغلب با ترانه‌هایی همراه شده است که از عشق‌هایی ناکام و ازدست‌رفته سخن می‌گویند و در دالان خاطرات، گذشته و دلتنگی سرگردانند.
سیر افولی این خواننده از هفتمین اثر او یعنی "پاییز تنهائی" استارت خورد و در نهایت به این کار ختم شد. اگر خواجه‌امیری نتواند آثار به‌روزتری که بیشتر مورد اقبال عمومی قرار بگیرد بسازد باید با دست‌های خود روانه حلقه گروه‌های ناموفق پاپ این روزها کند.
گرچه نسخه پیش‌فروش آن با میکس کوتاهی از آلبوم کامل "شهر دیوونه"، خبر از یک اثر موفق می‌داد اما در یک شنیدن گذرا به نظر می‌رسد ویژگی‌های کلی و فنی آلبوم نسبت به کارهای قبلی تغییر زیادی به‌جز پختگی، نداشته است. پیش‌تر فعالان حوزه موسیقی این کار را یکی از پرفروش‌ترین‌ها اعلام می‌کردند، اما به‌مرور زمان این اتفاق به شکل دیگری رخ داد.
به‌عنوان مثال برخی آهنگ‌های آن در ادامه کارها و سبک همیشگی خواجه‌امیری است، اما نمی‌توان از فضای جدید برخی آهنگ‌ها در آلبوم جدید این خواننده گذشت که تفاوت‌هایی با کارها و فضای آلبوم‌های قبلی او دارد، اما قابل توجه نیست.
نوع وکال خواجه‌امیری با نوع ملودی و پرداخت آن در بخش آهنگسازی به هماهنگی و یکدستی قابل قبولی نمی‌رسید، اگرچه ملودی‌ها و آهنگسازی و تنظیمات قطعات نسبت به دیگر آثار این خواننده از عمق و پرداخت بهتری برخوردار بود، اما در اواسط آلبوم شما دچار یک رکود و دل‌مردگی بیشتر از جانب عاشقان دل‌خسته‌ای می‌شوید که زندگی خود را مدیون معشوق خود می‌دانند.
برای کسی چون خواجه‌امیری که سابقه خوبی هم در عرصه هنر دارد افت زیادی محسوب می‌شود که از میان 10 تراک صرفاً به چهار یا حتی کمتر قطعه‌ای توجه قرار بگیرد و در ادامه کار مجبور شوید دکلمه را روی تند رفتن و رسیدن به قطعه بعدی صرف کنید.
حتی سرآلبومی که نام آلبوم "شهر دیوونه" هم از آن سرچشمه می‌گیرد به‌جای ترانه به واگویه‌هایی تکراری و فاقد معنا و عمق تبدیل می‌شود. البته باید بگوییم که در مبحث کاور هم آن‌طور که باید ظاهر نشده و از گرافیک خیلی ساده و قابل فهم ساخته شده است.
در کل از کسی که سال‌ها در خانه ایرج آواز شنیده توقع می‌رود بیشتر از آن چیزی که باید تلاش کند و سعی کند با انرژی بیشتر و انتخاب افراد مناسبت‌تر در مبحث ترانه و صدالبته ملودی همکاری داشته باشد. نکته قابل تأمل اینجاست که این هنرمند در تک‌ترک‌های خود که عموماً برای تیتراژ فیلم یا سریال‌ها استفاده می‌شود توانسته بسیار قابل دفاع و قوی حضور پیدا کند، اما در مبحث آلبوم در چند اثر نهایی خود درجا زده است.