به گزارش هنرآنلاین، شب‌های جز پس از چهار شب و با حضور بیش از بیست موزیسین با غافل‌گیری مخاطبان، به کار خود پایان داد.
این رویداد که به همت "سازباز" و با همکاری و حمایت "هاکوپیان"در فرهنگسرای نیاوران برگزار شد علاوه بر حضور چند موزیسین بین‌المللی، توانست در شب آخر همکاری‌های جدیدی بین موزیسین‌های ایرانی و خارجی ایجاد کند.
شب‌های جز با استقبال مخاطبان روبه رو شد و چند روز پیش از شروع فستیوال تمام بلیت‌های چهار شب فروخته شد. در روز ششم مرداد با اجرای کارلو ماور باندونئون نواز مطرح ایتالیایی کار خود را آغاز کرد. کارلو ماور به همراه آلبرتو کاپلی (گیتاریست) و روبرتو روسی (درامر) روی صحنه آمد و ترکیبی از آثاری که با این تریو تنظیم کرده بودند را اجرا کرد. کارلو ماور به شکل هوشمندانه‌ای قطعاتی را انتخاب کرده بود که ریشه‌هایی از موسیقی ملل در آن وجود داشت. از موسیقی آفریقا گرفته تا تانگوی آرژانتینی و از جیپسی جز گرفته تا موسیقی اسپانیا در آثارش قابل پیگیری بود. از طرفی اجرای رمانتیک او بیش از اینکه از نظر تکنیکی جلب توجه کند از منظر احساسی مخاطبش را تحت تاثیر قرار داد. اجرای دوم در شب اول را تریوی "سردار سرمست"بر عهده داشت. سردار سرمست که از جَزمن‌های پرکار و صاحب سبک در ایران است تنها اجرای نزدیک به استاندارد جز این شب‌ها را روی صحنه برد. او به همراه امیر صارمی (گیتار باس) و فرهاد لقایی (درامز) آثاری از کُل پُورتر را اجرا کردند. کل پورتر که در ایران کمتر شناخته شده است اشعار آثارش را نیز خودش می‌سرود و به همین دلیل سرمست تصمیم گرفته بود اشعار را هم به مخاطبان ارائه دهد تا بیشتر با فضای آثار آشنا شوند.
در اجرای شب دوم کوارتت کیاوش صاحب‌نسق بخش اول را اجرا کردند. این کوارتت که از سال گذشته شکل گرفته و تمریناتی داشته اجرای متفاوتی را ارائه کرد. حضور صاحب‌نسق روی صحنه به خودی خود موضوعع مهم و جذابی بود چراکه او سال‌هاست در ایران به شکل جدی روی صحنه نرفته است. موسیقی این کوارتت همانطور که انتظار می‌رفت بیشتر سمت و سوی تجربی و آوانگارد داشت که حتی از حضور سازی مانند سنتور به نوازندگی مسعود سخاوت‌دوست قابل حدس بود. با گذر زمان و نزدیک شدن به پایان اجرا بار بداهه نوازی بیشتر و رنگ و بوی فِری جز بیشتر شد. در این اجرا بابک مداح با درامز و مانی مزکی با ترومبون، سازدهنی و اره، صاحب نسق را همراهی کردند. او همچنین قطعه پایانی را به دخترانش تقدیم کرد. پس از آن تریوی "آرشید آذرین"روی صحنه رفت که اجرایشان از نظر زمانی طولانی‌تر از اجرای اول بود. آرشید آذرین که سال گذشته در شب‌های جز برای اولین بار در ایران روی صحنه رفت این بار هم قطعاتی براساس آلبوم "هفت جان"و براساس اشعار عطار روی صحنه برد. علی رحیمی به عنوان نوازنده پرکاشن و هروه دورَتولد با کنترباس او را همراهی کردند و در چند قطعه هم ماکان اشگواری با آواخوانی به این تریو اضافه شد.
اجرای شب سوم یعنی هشتم مرداد با گروه کوارتت کاسته آغاز شد؛ اجرایی که برخی مخاطبان را که برای بار اول با آن‌ها مواجه می‌شدند شگفت زده کرد. احسان صدیق، روزبه فدوی، مازیار یونسی و سهیل پیغمبری در این سال‌ها آنقدر تمرین منظم را جدی گرفتند که اجرایشان کمتر نقصی دارد. با توجه به زمان نسبتاً زیادی که هر کدام از قطعاتشان دارد چهار قطعه از منتخب دو آلبوم را اجرا کردند و با انتخابی هوشمندانه با قطعه "مود2"اجرایشان را تمام کردند تا مخاطب با هیجانات ریتمیک از سالن بیرون برود. اما اجرای دوم که شاید بسیاری منتظرش بودند مربوط به گیتاریست ویتامی‌الاصلِ فرانسوی "نئون لِ"بود. او به همراه پرکاشنیست صاحب سبک و تکنیکی یعنی "استفان ادوارد"روی صحنه ظاهر شد و بعد از تک نوازی کوتاهی که بر اساس مودهای شرقی طراحی شده بود دو نوازی را آغاز کرد. نیون لِ که به شکل عجیبی تکنیک و احساس را به شکل همزمان در آثارش دارد برخی از آثار ویتنامی را با رویکرد خودش بازنوازی کرد. همچنین در قسمت‌هایی از صداها و ریتم‌های پلی بک استفاده‌ای مثال زدنی و دقیق انجام داد. نئون لِ قسمت‌هایی از ریف‌های گیتارش را ضبط کرد و با لوپ کردن آن‌ها چند لاینِ ریتمیک و تکرار شونده ساخت که روی آن‌ها بداهه نوازیِ بی‌نظیری انجام داد. نئون لِ در انتخاب ملودی به شدت تحت تاثیر فرهنگ ویتنام و شرق است و از طرفی نوازندگی‌اش بیشتر از اینکه به جزمن‌ها نزدیک باشد شبیه به راکر‌ها است و شاید همین باعث تولید صدایی شخصی شده است.
شب چهارم که شب پایانی فستیوال هم بود با تکنوازی کارلو ماور آغاز شد و چند سورپرایز همراه داشت. پس از چند دقیقه ماور از پیتر سلیمانی‌پور دعوت کرد تا روی صحنه حاضر شود. تمام حاضران در سالن به احترام سلیمانی‌پور ایستادند و تشویق‌اش کردند. پیتر سلیمانی پور که مدتی است به علت بیماری روی صحنه نرفته است چند دقیقه کلارینت باس و ساکسیفون نواخت. شاید نشانی از نوازنده درجه یک و شاداب در نت‌هایش وجود نداشت اما این حضور به خودی خود قابل تقدیر بود. اجرای دوم هم با نئون لِ و استفان ادوارد آغاز شد و پس از اجرای سه قطعه حسام اینانلو نوازنده جوان و پرکار کمانچه به آن‌ها پیوست تا بداهه نوازی جدیدی را ترتیب دهند. نئون لِ که پیش از این ساز کمانچه را از نزدیک ندیده بود بیشتر در خدمت حسام اینانلو ظاهر شد و با انتخاب افکت‌های مناسب فضا سازی مناسبی انجام داد و از طرفی هم سعی کرد با گیتارش صدای ربع پرده موسیقی ایرانی را تولید کند که به راحتی از پس این کار برآمد. این اجرا نشان داد در صورت انتخاب هوشمندانه و صحیح برای همکاری بین موزیسین‌های ایرانی و غربی اتفاقات هیجان انگیزی رخ می‌دهد.