گروه معماری هنرآنلاین: ابتدایی‌ترین مصالح ساختمانی جهان برای ساخت پیشرفته‌ترین ساختمان‌ها استفاده می‌شود. در پرتو بحران‌های زیست‌محیطی، معماران تلاش خود را در طراحی محیط‌های ساخته شده بهتر برای مردم و کره زمین متمرکز می‌کنند.
نتایج ممکن است اغلب «سبز» به نظر برسند ولی در رسیدگی به ریشه مشکلات زیست محیطی ناکام هستند. هدف معماری زیست‌محیطی نباید معکوس کردن اثرات بحران اکولوژیکی باشد، بلکه باید انقلابی را در ساختمان‌ها و نحوه سکونت ما در آنها ایجاد کند.
مقالاتی از کتاب «هنر معماری زمین: گذشته، حال، آینده» تغییری را پیش‌بینی می‌کنند که یک جهش فلسفی، اخلاقی، تکنولوژیکی و سیاسی به سمت آینده انعطاف‌پذیری محیطی خواهد بود. به نظر می‌رسد صنعت ساخت‌وساز در گذشته همچنان به شدت به نوآوری‌های دوران صنعتی وابسته است. اغلب به بهانه عقلانیت، مصالح ساختمانی صنعتی به استفاده بیش از حد ادامه می‌دهند و جامعه را به سمت تغییرات اقلیمی سوق می‌دهند. تولید مواد صنعتی عامل آلودگی محیطی را به دنبال دارد؛ حتی برخی از مواد، اگر به عنوان پایدار به بازار عرضه شوند برای ایجاد یا نگهداری آنها به انرژی زیادی نیاز است. تولید زباله همچنین ممکن است در بین مصالح ساختمانی متفاوت باشد که البته اثرات زیست محیطی آن می‌تواند قابل توجه باشد.
سلامت عمومی نیز توسط مواد صنعتی و فرآیندهای تولید آنها تهدید می‌شود. حتی مواد طبیعی ممکن است ذاتاً برای استفاده ناامن باشند به طور مثال آزبست، ماده معدنی طبیعی و سرطان‌زا شناسایی شده که مسئول مرگ هزاران نفر در سراسر جهان بوده است. مصالح ساختمانی می‌توانند در طول مراحل مختلف چرخه عمر ساختمان - از ساخت و اشغال تا تخریب و دفع- بر سلامت تأثیر بگذارند. متأسفانه، اکثر محصولات ساختمانی با مواد شیمیایی مضر ارزان، انعطاف‌پذیر و آسان برای استفاده و نگهداری هستند. این صنعت به طور کامل یارانه دریافت می‌کند، بنابراین استفاده از چنین موادی همچنان ادامه پیدا می‌کند.
مالیات ایجاد کربن بر بخش ساختمان در بسیاری از کشورها با هدف ترغیب مالی سازندگان برای دور شدن از استفاده از مواد مضر متعارف است. البته این رویکرد مزایایی هم به دنبال دارد از جمله نیاز فوری به ترویج بیشتر مصالح ساختمانی طبیعی و زیست‌محیطی به جای موادی که مضرترین آلودگی‌ها را ایجاد می‌کنند و بر سلامت عمومی تأثیر می‌گذارند، باقی می‌ماند. آنچه صنعت ساخت‌وساز و شاید به تعبیری جامعه در کل به آن نیاز دارد یک تغییر اجتماعی و اقتصادی است که کره زمین را در اولویت قرار می‌دهد.
دو راه‌حل سرمایه‌داری سبز و اقتصاد دورانی از جمله مواردی هستند که برای حل بحران مشکلات زیست محیطی معماری در طولانی مدت موثر خواهند بود.
سرمایه‌داری سبز
سرمایه‌داری سبز یا اکو سرمایه‌داری می‌پذیرد که سرمایه و سود به یک اندازه به حفاظت از محیط زیست و پایداری وابسته هستند. صنعت ساخت‌وساز می‌تواند با اتخاذ مدل‌هایی که مردم و کره زمین را در کنار سود قرار می‌دهد، راه را برای سرمایه‌داری سبز هموار کند. استفاده از مواد اکولوژیکی تأثیر موجی بر طراحی ساختمان‌ها و شهرها دارد و به مسائل زیست‌محیطی در مقیاس واحد رسیدگی می‌کند. با این حال، دستیابی به تمام مزایای معماری سبز همراه با عملکرد و سودآوری، مستلزم سطحی پرتوان از یکپارچگی طراحی است.
برای تغییر به سمت سرمایه‌داری سبز، به درک عمیق مواد طبیعی، به ویژه در زمینه‌های محلی آنها نیاز است. مواد جدید با کشف مجدد مواد باستانی مانند زمین، کاه، بامبو و سنگ تکمیل می‌شوند که همه غیرسمی، ایمن، بادوام و همه‌کاره هستند. در کنار این، مهارت اجدادی نسل‌های سازندگان باید مورد بررسی مجدد قرار گیرد تا پایه‌ای برای شیوه‌های مدرن‌سازی ساختمان‌های بومی فراهم شود.
مواد سبز همچنین نقش مهمی در ماموریت هیات‌های بین دول سازمان ملل متحد در مورد تغییرات آب و هوا (IPCC) برای کاهش انتشار جهانی CO2 دارند. موادی که به طور طبیعی تولید می‌شوند، بر خلاف مواد تولید شده صنعتی، نیازی به روش‌های تولید انرژی بر ندارند. ردپای ناچیز کربن آنها به کنترل مصرف انرژی، توسعه انرژی‌های تجدیدپذیر و ایجاد اقتصادهای دورانی محلی کمک می‌کند.
اقتصاد دورانی
این روزها اقتصاد دورانی یک کلمه مرسوم است، امروزه هر تولیدکننده مواد ادعا می‌کند که به این روش عمل می‌کند. با این حال، در عمل نرخ بازیافت در سرتاسر جهان زیر ۹درصد است و مواد ثانویه کافی برای پاسخگویی به تقاضا وجود ندارد. اقتصاد دورانی روش مصرف و تولید کالاها و خدمات جهان را بازتعریف می‌کند. اگرچه به نظر می‌رسد یک چارچوب اقتصادی است، اما همچنان به عنوان یک چارچوب اجتماعی عمل می‌کند که به دنبال تغییر در مصرف منابع محدود و حذف زباله و آلودگی است. گذار به معماری طبیعی در مکالمات طراحی با تاکید بر استفاده مجدد، تعمیر و بازیافت مواد در مرکز توجه قرار گرفته است.
چالش‌های زیست‌محیطی تحقیقاتی را در مورد استفاده از منابع جمع‌آوری‌شده به صورت محلی و پایداری برای تشویق استفاده مجدد و بازیافت مواد انجام می‌دهد. صرفه‌جویی در انرژی و شیوه‌های معماری طبیعی نیز ممکن است با استفاده از فناوری برای بهینه‌سازی خواص مواد ترکیب شوند. پتانسیل آخرین نسل از مصالح ساختمانی مبتنی بر زیست، انتقال به یک محیط ساخته‌شده بدون کربن، سالم و دورانی را تقویت می‌کند.
