گروه معماری هنرآنلاین: صنعت ساخت و ساز به عنوان یکی از آلاینده‌ترین صنایع روی کره زمین شناخته می‌شود، اما اغلب برای ما دشوار است که نقش معمار و شهرساز را با این صنعت مرتبط کنیم.
این صنعت به دلیل مصرف زیاد منابع طبیعی، اصلاح منظر و تولید پسماند یکی از مهم‌ترین فعالیت‌های اقتصادی در جهان و در عین حال یکی از بزرگ‌ترین عوامل آسیب‌های زیست محیطی به شمار می‌رود. از آنجایی که این یک زنجیره تامین جهانی است، فرآیندهای آن بر کل جهان در سطوح اجتماعی و فرهنگی نیز تاثیر می‌گذارد.
این زنجیره کالا فرآیندی است برای جمع‌آوری منابع و تبدیل آنها به کالا. با این حال، زنجیره تولید صنعت ساختمان کاملاً ناهمگن است. به زبان ساده، با استخراج مواد خام مانند چوب و مواد معدنی آغاز می‌شود و سپس شرکت‌ها این مواد خام را به یک محصول جدید یا میانی تبدیل می‌کنند، به عنوان مثال، آهن که تبدیل به آلومینیوم یا فولاد می‌شود و سپس برای تولید قاب پنجره، میلگرد و سایر سازه‌های فلزی استفاده می‌شود. سپس این کالاها تا زمانی که به مصرف‌کننده نهایی در محل ساخت‌وساز برسند، فروخته می‌شوند.
بنابراین، برای درک وسعت کامل این زنجیره، ضروری است که بتوانیم مسیر مواد را از استخراج تا استفاده از آن در ساخت و ساز ردیابی کنیم. صنعت ساختمان مسئول مصرف ۴۰ تا ۷۵ درصد کل مواد اولیه جهان از جمله سنگ آهن است که برای تولید فولاد و آلومینیوم استفاده می شود.
به طور مثال این ماده به آهنی که در کشورمبدا استخراج می شود اضافه و برای ساخت و ساز به فولاد تبدیل می‌شود و سپس برای ساخت ساختمان‌های بلند و آسمان خراش استفاده می‌شود. این سفر بسیار مقرون به صرفه است اما پیامدهای ویرانگری دارد.
در عین حال، درک نقش معماران در این سناریو مهم است. به عنوان مصرف‌کننده نهایی در زنجیره کالا، معماران این فرصت را دارند تا تحولات را در این فرآیندها ترویج و تشویق کنند. یک معمار باید از این سیستم انتقاد، و به دنبال راه‌ها و فرصت‍‌‌های جدید باشد. بهتر است معماران از مهارت‌های بومی و مواد محلی استفاده کنند و فراتر از زیبایی‌شناسی و تکنیک‌ها بروند یا عبارت دیگر کل فرآیند تولید را در نظر بگیرند. با این رویکرد، به طور اجتناب‌ناپذیری معماران به تکنیک‌های ساخت‌وساز بومی بیشتر توجه می‌کنند.
همچنین استفاده از مواد و محصولات محلی برای ایجاد حس تعلق، رابطه عاطفی بین مردم و فضاهای مهم است. این سطح از تعامل که باعث می شود افراد در محل کار احساس راحتی کنند و تاثیر زیادی بر سلامت انسان دارند.
البته استفاده از مصالح محلی امتیازات دیگری هم از جمله تخریب نشدن طبیعت در برداشت، تجدیدپذیر بودن مصالح بومی، کمترین آلودگی در تولید، استفاده نکردن از فناوری‌های پیشرفته، صرفه‌جویی در انرژی حمل و نقل، کاهش مصرف انرژی در بهره‌برداری و امکان تعمیر حین بهره‌برداری به دنبال دارد.
بر طبق آمار ساختمان‌ها مسئول ۳۰ درصد از انتشار کربن در جهان هستند و تا ۴۰ درصد از کل انرژی را مصرف می کنند. استفاده از مصـالح جدیـد و تقلیـد از کشـورهای دیگـر بدون شناخت و به کارگیری فناوری آن موجب مصـرف بیش از حد انرژی و آلـودگی فـراوان مـی شـود. البته اســتفاده از ایـن مصـالح به دلیــل مقاومـت بالا، امری اجتناب ناپذیر به نظر می‌رسد اما بایستی در حجم کمتر و به شکلی که بیشترین کـارایی را داشـته باشـند صـورت گیرد.
معماران با استفاده از مواد محلی و سازگار با محیط زیست، و همچنین آموزش به مردم محلی در زمینه تعمیر و نگهداری، می توانند اثرات زیست محیطی ساخت و ساز را به میزان قابل توجهی کاهش دهند.