سرویس مد و لباس هنرآنلاین: هرچند به نظر می‌رسد در سال‌های اخیر به‌جز مواردی خاص که در کت واک‌های خارجی به چشم می‌خورد، سبک و سلیقه استفاده از لباس در میان جوانان جوامع مختلف به سمت مشابهت‌هایی سوق یافته و الگوهای رایج در میان فرهنگ‌های مختلف، چندان از یکدیگر دور نیستند.
بدون شک نقش و اهمیت شبکه‌های اجتماعی در ایجاد این روند یکسان‌سازی بسزا بوده و گویی هنر و تکنولوژی دست در دست هم داده‌اند تا الگوهای مشابهی را از جریان مد به تمام جهان عرضه کنند.
با مرور تاریخ چند دهه اخیر عرصه مد در جهان می‌توان دریافت شکلی از ثبات در رفتار طراحان مد ایران و جهان در سال‌های اخیر به چشم می‌خورد که نشان از حرکت با سرعت دهکده جهانی به سمت وحدت فرهنگی در عین کثرت خرده‌فرهنگ‌ها دارد.
در آغاز قرن بیستم پاریس و لندن پرچم‌دار مد در دنیا بودند. نمایندگان فروشگاه‌های بزرگ از سراسر دنیا به پاریس می‌آمدند و لباس‌هایی خریداری کرده و طرح آن را کپی می‌کردند.
در دهه 1910 تا 1920 گرایش مد روز کمی به سمت سادگی و انعطاف‌پذیری رفته بود. کم‌کم حالت پفی تصنعی پیراهن‌های زنان نسبت به قبل کم‌تر شده و حالت راحت‌تری به خود گرفته بودند. اولین طراحان مد پاریس به ترویج مد پرداخته و اشتیاق به مدهای شرقی در غرب آغاز شد.
دهه 1920 تا 1930و دوره بین دو جنگ جهانی را عصر طلایی مد فرانسوی می‌نامند، چراکه تغییرات و اصلاحات عمده‌ای در این دوره اتفاق افتاد. ماشین‌ها جایگزین کالسکه‌ها شدند و شاهزاده‌ها دیگر تاج بر سر نداشتند. اوت کوتور مشتریان تازه‌ای پیدا کرده بود: بازیگران سینما و زنان و دختران سرمایه‌داران. درست بعد از جنگ جهانی اول در دنیای مد تغییرات اساسی صورت گرفت. موهای بلند و طبقه طبقه جای خود را به موی خیلی کوتاه داد و پیراهن‌های بلند به پیش‌بندهای بالای زانو.
دهه 1930 تا 1940 مد در دنیا هم‌زمان با اثرات رکود بزرگ بود و به این دلیل بسیاری از طراحان دریافتند که روزهای بحران، زمان مناسبی برای ماجراجویی نیست. بنابراین جهت مد برخلاف بی‌پروایی و جسارت دهه‌ی پیش، به سمت سبکی زنانه‌تر و رومانتیک‌تر تمایل پیدا کرد.
دهه 1940 تا 1950 و در طول جنگ جهانی دوم و اشغال پاریس، خیلی از مراکز طراحی مد بسته شدند. به دلیل محدودیت مواد خام در دوره جنگ، پارچه‌های دست‌بافت تولید شد و محبوبیت یافت.
و اما در دهه 1950 تا 1960، جوامعی که در دهه‌های 1920و 1930 به پیشرفت و ترقی ایمان داشتند، حالا بیش‌ازپیش محتاط بودند. علی‌رغم این‌که زنان حق رأی، کار و رانندگی داشتند، انتخاب کرده بودند لباس‌هایشان از اجناس تجملی درست شده باشد.
تا دهه 1960 پاریس در سراسر دنیا، مرکز مد تلقی می‌شد. اما در سال‌های 1960 تا 1970 اساس مد دستخوش تغییر بنیادی شد. گرایش غالبی و مد واحدی وجود نداشت و احتمالات بسیاری زمینه‌ی ایجاد هر گرایشی را ممکن می‌کرد. حتی پیدایش خرده‌فرهنگ از قشر نوجوانان تأثیر خود را روی مد می‌گذاشت.
دهه 1970 تا 1980 با نام مستعار "من" شناخته شده است. "خودت را خوشنود کن" عبارت دهه‌ی 1970 بود. بعضی آن را به‌عنوان پایان خوش‌سلیقگی می‌دانند و اوایل این دهه ظاهر هیپی باب بود.
در دهه 1980 تا 1990 دوره صنعت مد به اوج رونق و شکوفایی رسیده بود. تلویزیون با این صنعت رابطه تنگاتنگ داشت و به‌طور مداوم نمایش‌های مد از این رسانه پخش می‌شد.
و بالاخره در اواخر قرن بیستم، مد در دنیا غرب تقریباً سراسر دنیا را در برگرفته بود و همه جای دنیا یکسان لباس می‌پوشیدند. در این دهه مد در دنیا ترس از کم پوشیدن جای خود را به ترس از زیاد پوشیدن داد.
و اما اکنون با گذشت بیش از دو دهه از ورود به قرن 21، شاهد آنیم که هنر صنعت فشن دیگر نه فقط در غرب که در سراسر جهان موردتوجه آحاد جوامع قرار داد.
موضوع مد و لباس از یک جریان مرتبط با نیازهای اولیه انسان به یک ابزار ضروری در معرفی هویت و فرهنگ تبدیل شد و رقابتی غیرقابل وصف در دفاع از ارزش‌ها میان حکومت‌های مختلف از بستر مدسازی در گرفته است.
با این همه می‌توان به استناد آنچه در مسیر رجعت به فرهنگ‌های گذشته در سراسر جهان به چشم می‌خورد، سال‌های اخیر را به عنوان سال‌ها بلوغ هنر صنعت مد در جهان برشمرد هرچند این عرصه همچنان تحت تأثیر عوامل مختلفی، میل به تغییر و دگرگونی را همچنان در ماهیت خود احساس می‌کند.