سرویس مد و لباس هنرآنلاین: طرح موضوع درجه‌بندی طراحان مد ایرانی از سال‌ها پیش، روی میز کارگروه ساماندهی مد و لباس کشور قرار گرفت؛ در نتیجه، پرداخت مجدد به این جریان طی ماه‌های اخیر، حرف تازه‌ای از سوی نهاد رسمی و متولی دولتی امر به شمار نمی‌رود بلکه در شرایط کنونی، پاسخ به این پرسش ضروری به نظر می‌رسد که آیا استانداردهای لازم برای تحقق این امر در اختیار مجریان امر قرار دارد یا خیر؟
حال آن که این روزها و در سکوت رسانه‌ای فعالیت‌های کارگروه ساماندهی مد و لباس کشور، مکرر زمزمه‌هایی مبنی بر درجه‌بندی فعالان این عرصه به‌ویژه در بخش طراحی به گوش می‌رسد و همین مسئله نگرانی‌هایی در جمع خانواده هنرمند و صنعتگر مد و لباس کشور به وجود آورده است.
نکته اینجاست دغدغه‌هایی در این باب وجود دارد که بخشی از آن به پرسش ذهنی و منطقی هنرمندان عرصه مد و لباس درباره بودن یا نبودن معیار اصولی سنجش برای آن‌ها بازمی‌گردد، آن هم در شرایطی که گاهی سلیقه‌های شخصی و روابط، تعیین‌کننده مسیر این دست جریانات در فضای فرهنگی و هنری کشور هستند.
تجربه نشان می‌دهد در بخش‌هایی از اقدامات متولیان حوزه مد و لباس از برگزاری رویدادها و داوری‌ها گرفته تا تعیین متر و معیار برای ارائه مجوز یا لغو آن، استانداردهای مدون و مشخصی روی میز افراد وجود ندارد و بعضاً نگاه‌های سلیقه‌ای و روابط تکلیف نتیجه را مشخص می‌کند.
اگر بخواهیم با نگاهی دلسوزانه به این مسئله ورود کنیم، اوج‌گیری فعالیت‌های برخی مزون‌داران و مدیران مؤسسات در برابر سرخوردگی و دلسردی بسیاری از هنرمندان و دغدغه‌مندان جریان مد و لباس کشور در مقاطع زمانی مختلف می‌تواند بر این مهم صحه گذارد.
به‌هرتقدیر و صرف‌نظر از نتیجه، نهاد متولی دولتی در حوزه مد و لباس باید بر این امر اذعان داشته باشد که رتبه‌بندی نوعی مقیاس‌گذاری برای تضمین کیفیت عملکرد افراد و دفاع از حقوق مخاطبان است و هرگونه برخورد احساسی و غیرحرفه‌ای در این باب در آینده نه‌چندان دور اثرات مخرب بسیاری را به دنبال خواهد داشت.
طرح موضوع درجه‌بندی طراحان مد و لباس در ایران و به‌تبع آن سایر فعالان این عرصه به‌ویژه در بستر مؤسسات، مزون‌ها و خانه‌های مد آنجایی قابل‌پذیرش برای رسانه‌های متصدی انتقال هرگونه پیام از این جریان خواهد بود که این روند بر اساس آزمونی استاندارد و مبتنی بر تمام شاخص‌های سنجش، طراحی شود. همین امر پروسه‌ای زمان‌بر خواهد بود و بر اساس چنین خط تفکری، رفتن راه صدساله در یک‌شب را به‌کلی باید در ارتباط با این موضوع خاص به دست فراموشی سپرد.