سرویس مد و لباس هنرآنلاین: اواخر سال گذشته بود که برند "گوچی" در آخرین فشن شو خود با خلاقیتی که به مدل لباس و چهره مانکن‌ها داد، توجهات بسیاری را به سمت خود جلب کرد. در واقع "گوچی" برای این فشن شو از روسری، نقاب، خال، عمامه و معماری آسیایی الهام گرفته است.
لباس‌های سنتی زنان ایرانی به دلیل پوشیدگی با استقبال گسترده بانوان آمریکایی و اروپایی مواجه شده است.
در عصر قاجار، شیوه پوشش زنان در محیط خانه و بیرون از آن، متفاوت بود. نوع پوشش آنان را در درون خانه از لحاظ تاریخی می‌توان به سه دوره تقسیم کرد:
دوره اول، از ابتدای دوران قاجار تا مسافرت ناصرالدین‌شاه به فرنگ
لباس زنان را در دوره اول، پیراهن کوتاه بدون یقه‌ای تشکیل می‌داد که جلوی آن باز و دکمه‌های زرین و مروارید نشان زینت‌بخش آن بود. نزد خانواده‌هایی که از ثروت کافی برخوردار بودند، این دکمه‌ها از طلا و مروارید بود. نوع پارچه‌ها ابریشمی بود که گاه چندین رشته مروارید به دور یقه دوخته می‌شد.
معمولاً پیراهن‌ها را شلواری گشاد، مانند شلوار مردان و نیم‌تنه‌ای کوتاه به نام ارخالق تکمیل می‌کرد. بر روی آن چاپکین می‌پوشیدند که عبارت بود از پیراهن بدون یقه‌ای که جلوی آن باز بود و در زیر کمر، از چپ به راست دکمه می‌خورد. پوشش سر را نیز پارچه‌ای به شکل سه‌گوش تشکیل می‌داد که به آن چارقد می‌گفتند و از انواع آن می‌توان به دو نمونه‌ی چارقد قالبی و آفتاب‌گردانی اشاره کرد.
دوره دوم، از مسافرت ناصرالدین‌شاه تا پایان عصر ناصری و ابتدای دوره مظفّری
مسافرت ناصرالدین‌شاه به فرنگ و روسیه و دیدن بالرین‌ها پترزبورگ که شلوار بافته‌ی چسبان و نازکی به پا می‌کردند و دامن‌های بسیار کوتاهی به اندازه یک وجب روی آن می‌پوشیدند، شاه را بر آن داشت که زن‌های حرم خود را به پوشیدن این نوع لباس تشویق کند. او زنان حرمسرا را واداشت تا چاقچورها (شلوار بلند چین‌دار مخصوص زنان) را کنار گذارند، شلیته‌های کوتاه بپوشند و سر و موى خود را نیز با روسری‌های سفید ساده بپوشانند. سلیقه شاه اندک و آرام از درون حرمسرا به بیرون سرایت کرد و بسیارى از زنان و دختران خواص نیز به آن گراییدند اما این خواست در میان مردم عادی و به دلیل فضای مذهبی حاکم بر جامعه، جای خود را پیدا نکرد.
دوره سوم، از ابتدای دوره مظفری تا پایان دوره قاجار
در این دوره، کت و دامن و لباس به شیوه فرنگی به‌ویژه در میان زنان طبقه مرفه افزایش یافت. خانواده‌های وابسته به دربار از این نوع پوشش استفاده می‌کردند و زنان روشنفکری چون قرة‌العین نیز بدون حجاب در جمع ظاهر می‌شدند.
لباس بیرونی خانم‌ها، چادر یک‌شکل و همانندی بود که سر تا پای زنان را کاملاً می‌پوشاند و معمولاً از پارچه‌های ابریشمی، پشمی، تافته و اطلس بود که به رنگ‌های سیاه، آبی پررنگ و آبی نیلی تهیه می‌شد. عموم زنان دیگر از پارچه‌های نخی راه‌راه یا گل‌دار استفاده می‌کردند که با دو شیوه‌ی دوخت از هم شناخته می‌شدند.
بر روی این چادرها روبندی به‌منظور پوشاندن چهره استفاده می‌شد که پارچه‌های چهارگوش و یا مستطیل شکل بود و قسمت پوشش چشم‌ها را توردوزی کرده بودند. این روبنده توسط قلاب‌هایی به پشت سر بسته می‌شد. چگونگی شکل و نوع این قلاب‌ها مشخص‌کننده‌ی طبقه‌ی اجتماعی فرد بود. و بالاخره قسمت بعدی این پوشش را چکمه‌ای به نام "چاقچور" تشکیل می‌داد. در اواخر دوره‌ی قاجار، نوعی روبنده به نام "پیچه" متداول شد که کوچک و مربع شکل بود و از موی دم اسب تهیه می‌شد.
اما لباس زنان ایلیاتی و روستایی که اکثر آن‌ها در کارهای اقتصادی خانواده سهمی داشتند، به‌مراتب شکل راحت‌تر و آزادتری داشت. بیشتر آن‌ها از همین لباس‌های محلی امروزه استفاده می‌کردند. روح حاکم بر زندگی مردم در دوره‌ی قاجار، روح مذهبی بود و آموزش و تربیت کودکان نیز بر همین اساس قرار داشت.
پولاک می‌نویسد: در داخل خانه آرایش زنان غلیظ‌تر و پوشش آن‌ها سبک‌تر و کمتر است. در خانه زن معمولاً سر خود را با پارچه یا شالی می‌پوشاند که گوشه‌های آن از پشت آویزان است و پیراهن، عبارت از پارچه‌ای نازک و ابریشمی به رنگ صورتی یا آبی که گلدوزی شده با حاشیه‌های طلایی است.
لباس زنان در دوره اولیه قاجار برگرفته از فرهنگ و عقاید ایرانی بود زیرا که در آن دوران هیچ کشور بیگانه‌ای تأثیر چندانی بر پوشش زنان نداشت و همچنین تعصب شاهان نسبت به وطن بیشتر بود.