سرویس فرهنگ و ادبیات هنرآنلاین: امیر معزی نیشابوری از شاعران نامدار خراسان و امیر الشعرای دربار سلجوقیان بود. ویژگی های شعر امیر معزی سادگی لفظ ، آوردن مطالب و مضامین تازه است . مقام این شاعر نزد ملکشاه سلجوقی مانند مرتبه عنصری نزد محمود غزنوی ست .
امیرابوعبدالله محمد پسر عبدالملک مُعِزّی نیشابوریشاعری فارسی زبان . پدرش عبدالملک برهانی از شاعران دربار الب ارسلان بود و در اوایل سلطنت ملکشاه سلجوقی وفات یافت و محمد فرزندش، به جای او به خدمت سلطان ملکشاه در آمد و تخلص شعری خود معزی را از لقب سلطان که "معزالدین" بود، اقتباس کرد.معزی شاعر بزرگ دربار ملکشاه سلجوقی بود و از سوی این پادشاه لقب امیر گرفت. پس از مرگ ملکشاه، معزی به سلطان سنجر درٱمد. روایت شده‌است که روزی در شکارگاه تیر سلطان به سینه او خورد و او هر چند از زخم این تیر نبرد، اما مدت‌ها تیر در سینه‌اش جای داشت و از آسیب آن رنج می‌برد. معزی در سال ۵۲۱ هجری قمری وفات یافت.
دیوان او مشتمل بر هجده‌هزار بیت شعر به زبان فارسی است.بیشتر اشعار معزی قصیده و غزل مدحی و توصیفی است. بابر گفته‌ای انوری در این بیت معزی را به تقلید از اشعار دیگر شعرا متهم می‌کند؛ که تأثیر عنصری و فرخی در اشعار او دیده می‌شود.
شعری برای بهار از او می‌خوانید:
شدست باغ پر از دشتهای در خوشاب/شدست راغ پر از توده های عنبر ناب
به باغ و راغ مگر باد و ابر داد ستند/به توده عنبر ناب و به رشته در خوشاب
چمن شدست چو محراب و عندلیب همی/ زبور خواند داود وار در محراب
میان سبزه نگر برگ لاله نعمان/میان لاله ی نعمان سرشک های سحاب
سرشک ابر گلاب و شکوفه کافورست/چو صندلست به جوی و به فرغر اندر آب
مشک و شنگرف است گویی ریخته بر کوهسار/نیل و زنگار ست گویی بیخته بر مرغزار
در زمین گویی بر آوردند گنج شایگان/در چمن گویی پراکندند در شاهوار