سرویس فرهنگ و ادبیات هنرآنلاین: محمد رزازیان مترجم با این توضیح که کتاب "بازنده‌های نازنین" دومین و آخرین رمان لئونارد کوهن را به فارسی برگردانده و در نشر نیماژ در دست نشر دارد به هنرآنلاین گفت: این کتاب به قلم این ترانه‌سرا و موزیسین نامدار کانادایی، در اواسط دهه شصت و هم‌زمان با ورود او به دنیای موسیقی منتشر شده است.
او با بیان این‌که نگارش "بازنده‌های نازنین" پروسه جالبی داشته و کوهن خانه‌ای در جزیره هیداری یونان می‌خرد و نزدیک به یک سال در تنهایی مشغول نوشتن این کتاب می‌شود، افزود: البته کوهن تا آن زمان چندین کتاب شعر و رمان دیگری با عنوان "بازی محبوب" نیز منتشر کرده بود و شهرتی هم داشت و از طرفی با برخی از جریان‌های ادبی نیویورک نیز مراوده داشته است.
رزازیان این کتاب 360 صفحه‌ای را تلفیقی از بازخوانی سرگذشت قدیسه‌ای سرخ‌پوست در مونترال قرن هفدهم به قلم نویسنده‌ای که در تحولات سیاسی دهه شصت مونترال با پارانویا دست و پنجه نرم می‌کند، دانست و ادامه داد: تداعی موسیقی تلویحی اثر برای خواننده فارسی‌زبان و در عین حال وفاداری به گستره‌ای از تکنیک‌های روایی مورد علاقه کوهن خوانش این اثر را گاه با پیچیدگی همراه می‌کند. "بازنده‌های نازنین" بارها ترجمه و چاپ شده و در سال 2005 به همراه رمان دیگری از مارگارت آتوود برنده جایزه کانادا ریدز، می‌شود. این کتاب را با برخی از نوشته‌های جیمز جویس نیز مقایسه کرده‌اند؛ مجموعه‌ای از شوخی با مضامین کلیسایی، سیاسی و تاریخ. گویی گلچینی از بسیاری از ترانه‌های اوست.
او همچنین از ترجمه کتاب "اشراق در پاریس" به قلم جک کرواک خبر داد که از سوی نشر نیماژ منتشر می‌شود و تصریح کرد: ترجمه بسیاری از آثار نسل "بیت" علی‌رغم گذشت زمان هم‌چنان می‌تواند برای خواننده‌ای که به دنبال قصه‌هایی تازه که با بسیاری از اصول متعارف داستان‌گویی فاصله دارد، جالب باشد.
این مترجم که رمان "در جاده" از جک کرواک را نیز ترجمه کرده است، افزود: پس از برگردان و انتشار رمان "زیرزمینی‌ها" کرواک در ادامه به سراغ اثر دیگری از این نویسنده آمریکایی رفتم که "اشراق در پاریس" نام دارد. این اثر به شیوه سایر آثار کرواک شبه خود زندگی‌نامه‌ای است از سفری به پاریس که لابه‌لای دایره‌المعارف‌های کتاب‌خانه‌های پاریس و پرس‌وجوهای محلی و کافه‌های شبانه شهر می‌گذرد. جنونی که خود کرواک در سال‌های پایانی درگیرش بود، مسیر سفرش را مدام تغییر می‌دهد، تا جایی که هم‌زمان از پروازش در فرودگاه جا می‌ماند و کمی بعد فکر می‌کند دچار مکاشفه‌ای آنی شده است.
به گفته رزازیان، نگارش بداهه‌ای که از مشخصات اصلی نثر کرواک و سایر نویسندگان نسل بیت به شمار می‌رود در این کتاب به عنوان یکی از آخرین آثار او، به اوج خود می‌رسد.
او با بیان این‌که کتاب "اشراق در پاریس" به ضمیمه داستان دیگری با عنوان "پیک" نشر می‌یابد، تصریح کرد: "پیک" نیز کمی پس از "اشراق در پاریس" نوشته و منتشر می‌شود. این داستان شرح‌حال پسرک سیاه‌پوستی است که از روستا با کمک برادرش وارد دنیایی از جاده‌ها، تلویزیون، کشیش‌ها و تبعیض‌نژادی می‌شود.
رزازیان که از جک کرواک کتاب "تریستسا" Tristessa را نیز ترجمه کرده و در نشر چشمه آماده چاپ دارد، اظهار داشت: تریستسا بیشتر به شعری بلند شبیه است که کمی بعد از آغاز شهرت کرواک با انتشار رمان "در جاده" در سال 1960 منتشر می‌شود، تا از او به عنوان چهره اصلی نسل بیت و یکی از تاثیرگذارترین پست‌مدرنیست‌های آمریکایی بعد از جنگ نام ببرند. در میانه دهه 50 کرواک راهی مکزیکوسیتی می‌شود و در حالی که مدتی را با ویلیام باروز سپری می‌کند نوشتن "تریستسا" را آغاز می‌کند.
او توضیح داد: کرواک آن زمان با دخترک سرخ‌پوست زاغه‌نشینی در مکزیکوسیتی آشنا می‌شود. این رمان کوتاه، عاشقانه‌ای است در مدح به قول خودش شاهزاده‌‌‌ای خرابات‌نشین، شعر مصوری است از شهری ویران و زنی رو به فروپاشی.
به گفته رزازیان، "تریستسا" ویترین بسیاری از تمایلات بودیستی کرواک به شمار می‌رود، آنچه در آخرین داستانش، "اشراق در پاریس" نیز محسوس است.
او اضافه کرد: در هر کدام از این قصه‌‌ها، شکل خاصی از اجرای عروض بداهه پاپ (نوعی موسیقی جز) را از کرواک شاهدیم، اصطلاحی که ابداع خود او بود، با الهام از بداهه‌نوازی‌های دوران طلایی جز دهه 50، با جمله‌بندی‌هایی طولانی، به نفع ایجاد نوعی موسیقی در متن و تاخیر در نتیجه‌گیری. این شیوه یکی از مشخصه‌های اصلی آثار نویسنده‌های نسل "بیت" به شمار می‌رفت، نسلی که در اوج جنگ سرد و پس یک دوره تحمل فشارهای سیاست‌های مک‌کارتیستی و راست‌گرایانه دولت در محدود کردن آرای عمومی به بهانه مبارزه با ایده‌های کمونیستی، به دنبال تمسخر و به هجو کشیدن تمامی ارزش‌ها و الگوهای پیشرفت آمریکای بعد از جنگ جهانی بود، جمع کوچکی که در کافه‌ها جمع می‌شدند، شعر می‌خواندند و برخلاف تصور رایج از روشنفکران قبل از خود حتی در زباله‌های جنوب شهر نیز در جستجوی بهانه‌ای برای سرخوشی بودند. مقدمه ظهور هیپی‌ها و پادفرهنگ اعتراضی دهه شصت و هفتاد میلادی نیز تا حد زیادی از همین‌جا شکل گرفت.