سرویس سینما هنرآنلاین: سریال‌های تلویزیونی از دیرباز مورد توجه مخاطبان قرار گرفته و می‌گیرد. بسیاری از تماشاگران داستان مجموعه‌های تلویزیونی را پی می‌گیرند و از دیدن آنها لذت می‌برند. به همین دلیل از همان سال‌های نخستین تولد تلویزیون، ساخت فیلم و سریال‌ها آغاز شد. برخی از مجموعه‌های تلویزیونی آن‌قدر جذاب هستند که همزمان مخاطبان چند کشور را پای گیرنده‌ها می‌نشانند. هر کدام از مجموعه‌های تلویزیونی قالب خاص خود را دارند از 6 قسمتی گرفته تا... بسیاری فکر می‌کنند ساخت سریال‌های تلویزیونی آسان است، اما چنین نیست، ساخت این گونه فیلم‌ها بسیار سخت‌تر است، زیرا قصه‌ها و شخصیت‌های متعدد و جذابی می‌خواهد که هفته‌ها، ماه‌ها و حتی سال‌ها باید مخاطب را با خود همراه کند. از طرف دیگر تعداد مخاطبان فیلم‌های سینمایی بسیار کمتر از تلویزیون بوده و قابل مقایسه نیست. وقتی مجموعه یا برنامه‌ای از تلویزیون پخش می‌شود، همزمان میلیون‌ها تماشاچی می‌توانند به تماشای آن بنشینند که در سینما امکان‌پذیر نبوده، نیست و نخواهد بود.
پیش از تولید سریال‌ها، باید قصه اصلی و داستان‌های فرعی نوشته و پرداخت شده باشد. اگر فیلمنامه کاملی در دست نباشد، مطمئناً، هم تولید با مشکل روبرو می‌شود و هم سریال خوبی از کار در نخواهد آمد. در کشورهای صاحب سینما و تلویزیون، همه چیز بر مدار درست قرار دارد، یعنی پیش از ساخت تمام مراحلی که باید طی شود، از جمله نوشتن کامل فیلمنامه انجام شده، بعد در خط تولید قرار می‌گیرد. در ابتدا سریال با قسمت‌های معدودی تولید می‌شود، اگر توانست مخاطب را درگیر کند، برای ساخت قسمت‌های بعد تصمیم‌گیری می‌شود. کشورهایی که در مجموعه‌سازی ید طولایی دارند، همواره پیش‌بینی‌های لازم را قبل از تولید انجام می‌دهند. تولیدکنندگان سریال‌ها در آن کشورها، هرگز یا کمتر پیش می‌آید در رسانه‌ها اعلام کنند قرار است سریال 100، 200، 300 قسمتی و یا بیشتر بسازند. زیرا تا مطمئن نشوند مخاطبان جذب سریال شده و آن را دنبال می‌کنند، هرگز برای ساخت قسمت‌های بیشتر اقدام نمی‌کنند، هر چند که از قبل برای ادامه کار پیش بینی‌های لازم را انجام داده باشند. امروزه در جهان سریال‌ها را فصل به فصل تولید می‌کنند. زیرا آنها توجه ویژه‌ای به مخاطب دارند. اگر فصلی توانست مخاطب را جذب کند، فصل‌های بعدی را هم می‌سازند، مانند سریال‌های "بازی تاج و تخت"، "خانه پوشالی" و... سازندگان سریال در کشورهای صاحب تلویزیون، کاملاً حرفه‌ای هستند و هرگز بی‌گدار به آب نمی‌زنند. متاسفانه برخی از مدیران صدا و سیما و سازندگان سریال‌ها در ایران حرفه‌ای عمل نمی‌کنند، همین غیرحرفه‌ای عمل کردن، آسیب‌های زیادی را به ساختار سریال‌سازی در ایران زده است. مجموعه‌های ضعیف که غیرحرفه‌ای تولید شده‌اند، یکی یکی ساخته و روی آنتن می‌روند، بدون آنکه مورد توجه قرار گرفته یا تأثیری از خود در جامعه به جا بگذارند. اخیراً یکی از مدیران صدا و سیما اعلام کرده، قرار است سریالی 300 قسمتی در تلویزیون ساخته شود، این حرف یعنی سنگ بزرگ برداشتن! وقتی تلویزیون در ساخت سریال‌های 13 قسمتی مشکل دارد، هم‌بینندگان ناراضی هستند و هم دست‌اندرکاران ساخت آن مجموعه، می‌توان باور کرد چنین کاری در کیفیت عالی ساخته و روی آنتن برود؟ تاکنون مسوولان تلویزیون کدام کشوری چنین ادعایی کرده‌اند؟ آیا می‌توان جلوتر به نتیجه‌گیری رسید که مخاطبان حتماً از مجموعه راضی خواهند بود و تا قسمت آخر آن را دنبال خواهند کرد؟!
ساخت مجموعه 300 قسمتی، شعاری است که از حرف به عمل در نخواهد آمد، اگر هم چنین شد، مطمئناً مخاطبان با سریالی ضعیف و غیرحرفه‌ای روبرو خواهند شد. باید مانند مجموعه‌سازان آمریکایی، کانادایی، انگلیسی و استرالیایی که در کار ساخت سریال حرفه‌ای هستند عمل کرد. هیچ کدام از سریال‌سازان این کشورها اعلام نکرده‌اند قرار است مجموعه‌ای 300 قسمتی بسازند! زیرا می‌دانند ادعایی است که ممکن است به عمل در نیاید. به عنوان مثال، سریال "پرستاران" که تولید استرالیا بود و بارها از صدا و سیما پخش شد، قرار نبود این همه سال ادامه داشته باشد، اما استقبال از این مجموعه جذاب باعث شد تا دست‌اندرکاران سریال اقدام به ادامه تولید بگیرند. این یعنی اول مخاطب باید درخواست کند، بعد ساخت قسمت‌های جدید را در دستور کار قرار دادند.
این مسوولی که چنین ادعایی کرده، چگونه می‌تواند مطمئن باشد مردم از آن مجموعه استقبال خواهند کرد؟! در جهان سریال‌هایی داریم که سال‌هاست روی آنتن هستند، اما به درخواست مردم، اگر غیر از این بود، هرگز نمی‌توانستند به حیات خود ادامه دهند. مسوولان صدا و سیما نباید با شعار دادن، کار را بدتر از این کنند. ای کاش اعلام می‌کردند این مجموعه قرار است فصل به فصل تولید شود و تا زمانی که مخاطبان از آن استقبال کنند تولید ادامه پیدا خواهد کرد. باید منتظر ماند و دید، کار این شعار به کجا خواهد کشید. با توجه به ضعف فیلمنامه‌نویسان و کارگردانان ایرانی، به نظر بعید می‌آید، کار چشمگیری از کار در آید، البته اگر تولید شود!