سرویس سینمایی هنرآنلاین: فیلم "فلورنس فاستر جنکینز" (Florence Foster Jenkins) با بازی مریل استریپ دوشنبه شب در نیویورک یک نمایش خصوصی داشت.
هرچند مدت زیادی به آغاز فصل جوایز سینمایی باقی مانده، شرکت پارامونت پیکچرز از همین حالا تبلیغات برای این فیلم را شروع کرده است که از 12 اوت (22 مرداد) روی پرده سینماها می‌رود.
استریپ در "فلورنس فاستر جنکینز" به کارگردانی استفن فریرز که از روی داستانی واقعی ساخته شده است، نقش یک وارثه نیویورکی و شهره مجالس را دارد که با شور و شوق فراوان رویای خود دنبال می‌کند تا یک خواننده اپرای موفق باشد. صدایی که جنکینز در سر خود می‌شنوید زیبا بود، اما از دید بقیه به شکلی خنده‌دار، افتضاح بود. منتقدان فلورنس فاستر جنکینز (1944-1868) او را به خاطر نداشتن ریتم، قدرت صدا، تلفظ غیرعادی کلمات و در کل توانایی کم او در خوانندگی مسخره می‌کردند. به گزارش ورایتی، آخرین باری که استریپ نقش شخصیتی را بازی کرد که در کارنگی هال روی صحنه رفت، در فیلم "موسیقی قلب" (1999) بود که در آن به نقش رهبر گروه موسیقی مدرسه‌ای در هارلم ظاهر شد. فلورنس فاستر جنکینز به اندازه او روی صحنه ماهر نیست و جالب این است که او خودش نمی‌داند چقدر صدایش بد است.
شاید اگر بازیگر دیگری غیر از استریپ بود، نقش جنکینز به یک پارودی ضعیف تبدیل می‌شد، اما استریپ که از مارگارت تاچر گرفته تا دونالد ترامپ، به دفعات در نقش شخصیت‌های واقعی ظاهر شده است، برای جان بخشیدن به شخصیت فلورنس راه‌های جدیدی پیدا کرده است. برداشت او از این شخصیت تلفیقی از جولیا چایلد و سوزان بویل بوده است، حتی اگر فلورنس به اندازه هیچ‌کدام از این دو زن استعداد طبیعی نداشته باشد.
استریپ برای اینکه به بهترین شکل، بد خواندن فلورنس را ترسیم کند، نه تنها با یک معلم فن بیان کار کرد (کاری که قطعاً برای شاخه بازیگران آکادمی جذاب است)، بلکه از یک پروتز 40 پوندی هم استفاده کرد.
استریپ در جلسه پرسش و پاسخ بعد از نمایش "فلورنس فاستر جنکینز" گفت: در نهایت کار جالبی بود. قبلاً هم این کار را کرده‌ام. اینکه در قالب یک فرد متفاوت فرو بروی، کمک می‌کند او را درک کنی. نوع حرکت تو را عوض می‌کند. به تو شخصیت می‌دهد. من ناگهان در بدن مادربزرگم بودم!
استریپ همیشه به خاطر نقش‌های درام خود معروف بوده است و معمولاً به عنوان یک کمدین به آن اندازه تقدیر نشده است (با وجود اینکه برای "کارت پستال‌هایی از لبه پرتگاه" نامزد اسکار شد). بازی او در کمدی‌های سیاه مانند "او-شیطان" (1989) و "مرگ جایگزین او می‌شود" (1992) با واکنش‌های متفاوت منتقدان روبرو شد.
یکی از بهترین نقش‌‌آفرینی‌های اخیر استریپ در فیلم "پیچیده است" (2009) بود. او در این فیلم نقش زنی مطلقه را دارد که با شوهر سابقش (الک بالدوین) ارتباط برقرار می‌کند. بازی استریپ در "پیچیده است" در فصل جوایز مورد توجه قرار نگرفت و در عوض برای بازی در نقش جولیا چایلد آشپز افسانه‌ای در فیلم "جولی و جولیا" ساخته نورا افرون نامزد اسکار شد.
با این حال، حتی اگر "فلورنس فاستر جنکینز" در گیشه‌های فروش عملکردی متوسط داشته باشد، فیلم می‌تواند وارد رقابت اسکار شود و بیستمین نامزدی اسکار را برای استریپ و به احتمال خیلی زیاد نامزدی جایزه گلدن گلوب در بخش بهترین بازیگر زن موزیکال/کمدی را به همراه داشته باشد.
استریپ برای فیلم‌های "کریمر علیه کریمر" (1979- بهترین بازیگر زن مکمل)، "انتخاب سوفی" (1982 - بهترین بازیگر زن) و "بانوی آهنین" (2011 - بهترین بازیگر زن) برنده اسکار شده است. او در 35 سال گذشته 19 بار نامزد اسکار بوده که این جهت هیچ بازیگری چه مرد و چه زن به پایش نمی‌رسد. استریپ برای فیلم‌های "شکارچی گوزن" (1978 - بهترین بازیگر زن مکمل)، "زن ستوان فرانسوی" (1981)، "سیلک‌وود" (1983)، "از آفریقا" (1985)، "آیرون‌وید" (1987)، "فریادی در تاریکی" (1988)، "کارت پستال‌هایی از لبه پرتگاه" (1990)، "پل‌های مدیسن کانتی" (1995)، "چیزی واقعی" (1998)، "موسیقی قلب" (1999)، "اقتباس" (2002 - بهترین بازیگر زن مکمل)، "شیطان پرادا می‌پوشد" (2006)، "شک" (2008)، "جولیا و جولیا" (2009)، "آگوست: اوسیج کانتی" (2013) و "در جنگل" (2014 - بهترین بازیگر زن مکمل) نیز نامزد اسکار بوده است.
به غیر از استریپ تنها دو بازیگر دیگر سه جایزه اسکار بازیگری در کارنامه دارند: دانیل دی-لوییس و جک نیکلسن.