گروه سینما خبرگزاری هنر ایران: روایت فیلم کلاسیک است و قرار است در صحنه‌های نخستین شناسنامه‌ای از اشخاص داستان به بیننده ارائه شود اما توجه کنید که چقدر این معرفی طولانی است و مملو از اتفاقات فراوان: قهرمانان داستان ولی و ابی هستند. دو دله دزد عتیقه فروش که با شروع انقلاب کار و کاسبی‌شان حسابی کساد شده و ناچار باید به راه دیگری برای گذران زندگی بیندیشند.

اما همین معرفی ساده مخلوطی است از چند داستانک متفاوت که بود و نبودشان نه تاثیری روی روند داستان می‌گذارد نه برای بیننده جذاب است: ختنه سوران پسر ولی و ماجراهای آن مهمانی، معرفی عشق سابق ابی حمیده و شوهر کردنش در چهارسال حبس ابی، معرفی مادری که هیچ نقشی در روند داستان ندارد و بعد هم ایده دزدی از ثروتمند طاغوتی. در ادامه معرفی گروه سپاه و پلیسی که قصد دستگیری گروه فرقان را دارند اما درگیر ماجراهای ابی و ولی می‌شوند. ناگهان قصه سمت و سویی دیگر پیدا می‌کند و به نقد باورهای خرافی عوام می‌پردازد و سواستفاده کلاهبرداران از این باورهای قلبی. این دوپارگی موضوع داستان اصلی طبیعی است که تمرکز بیننده را به هم می‌ریزد و البته پایان داستان که کاملا غیرقابل باور است و به دلیل استفاده فراوان از کلیشه عشق می‌تواند آدم‌‌ها را عوض کند تکراری است.

توجه کنید که تحول ناگهانی ابی و پشیمان شدنش از اعمال نادرست به دلیل دو خط صحبت با دختر خان اصلا با واقعیت جور در نمی‌آید و برای فیلمی با روایتی کلاسیک که اصرار فراوانی بر زمان وقوع حوادث دارد، ایراد مهمی است. ضمن اینکه پایان‌بندی داستان بیننده را به یاد فیلم مارمولک می‌اندازد با این تفاوت که پایان مارمولک کاملا باورپذیر بود و این پایان برای فیلم آنتیک نچسب و غیرقابل باور.

طراحی صحنه و لباس فیلم از نکات مثبت است و بازسازی تهران دهه شصت به دلیل استفاده درست از لباس و گریم و لوکیشن‌های قدیمی زمان اوایل انقلاب را تداعی می‌کند. اما بازی بازیگران چندان چنگی به دل نمی‌زند، بازی بیرونی بنفشه خواه و پسیانی چندان موفق نیست و به جرات می‌توان گفت بازی جمشیدی و افشار و نیکخواه کاملا بد و ابتدایی و تکراری است که بر ملال فیلم افزوده است.

فیلم تلاش دارد یک کمدی آبرومند باشد و شاید در برخی سکانس‌ها از جمله سکانس فرار ابی و ولی و چادر پوشیدنشان این اتفاق افتاده است اما در مجموع شعارهایی که به فیلم سنجاق شده‌اند و داستان تکراری و نسبتا بی رمق داستان این تلاش را ناکام گذاشته است و در مجموع می‌توان گفت که این فیلم گامی رو به جلو برای ناییجی در مقام کارگردان محسوب نمی‌شود.

نویسنده: نسا نیکو/ عضو انجمن منتقدان و نویسندگان سینمایی ایران

انتهای پیام