گروه سینمای خبرگزاری هنر ایران: بهرام عظیمی کارگردان پویانمایی، فیلمنامه‌نویس، طراح کاراکتر و کاریکاتوریست گفت: با دیدن فیلم‌های جشنواره فیلم کودک متوجه خواهید شد که فضای حاکم بر فیلمها با فضایی که در حال کار هستیم متفاوت است. مهم‌ترین خاصیت جشنواره فیلم کودک این است که با یکسری افراد و کارها آشنا می‌شویم که در نوع خود استعداد محسوب می‌شوند و پیش از این شناختی از آنها نداشته‌ایم.
این فیلمساز پویانمایی ادامه داد: حرف‌هایم ناظر بر فیلم‌های کوتاه است. یک عده دیگر هم هستند که سالهای سال در پویانمایی تجربه دارند اما تمایلی به حضور در جشنواره‌ها نداشته‌اند. در حوزه آثار کوتاه با دو تیپ انیمیشن‌ساز مواجهیم. یکسری به جشنواره‌ها علاقه دارند. کار می‌سازند برای جشنواره. کسی از جشنواره و فضای حاکم بر آن خوشش می‌آید و تصمیم می‌گیرد هر سال این فضا را تجربه کند. بعضی دیگر فیلمساز کودکند. حالا یا دغدغه دارند و یا پیشنهاد خوبی دارند و فیلمشان را در جشنواره می‌بینیم.
عظیمی با بیان اینکه آثار خوب و ضعیف هر دو در جشنواره‌ها وجود داشته و دارند اضافه کرد: در آثار ضعیف یا متوسط هم ممکن است نکاتی وجود داشته باشد که کارگردانی معمولی‌ای دارند، داستان هم معمولی بوده، جایزه هم نگرفته؛ اما من و دیگر داورها که دنبال پیدا کردن یکسری افراد خاص در حوزه پویانمایی هستیم به علت سطح خوب انیماتوری آن اثر، اسم انیماتورش را می‌نویسیم. پس مزیت جشنواره دیده‌شدن آدم‌هاست. هنرمند به دیده شدن نیاز دارد. هر چقدر هم که بگوییم شکسته نفس است و در تعارف گفته شود همین قدر که فیلم ساختم حالم خوب است، همچنان از آنجا که هنرمند نیاز به مخاطب دارد، نیازمند دیده شدن هم است.
وی دیده شدن را از عوامل رشد هنرمند دانست و عنوان کرد: خیلی از افرادی که به هنرمندی شهره هستند دلیلش وجود تعداد مخاطب بالاست. خیلی‌ها دوستشان دارند و آثارشان را پیگیری می‌کنند. این طور نیست که یک ماه در خانه بنشینند، کاری نکنند و کسی حالشان را نپرسد. با توجه به تعامل مخاطبان حتما آنها جویای احوالشان خواهند شد. البته هنرمند هم به این دیده شدن معتاد می‌شود. هنرمند نمی‌تواند ساکت بنشیند.
این انیماتوریست و فیلمساز تشریح کرد: بازیگرها بیشتر از کارگردان‌ها دیده می‌شوند. بروید در خیابان و بپرسید سه بازیگر محبوب زن و مرد نام ببرید. بیشتر از سه بازیگر هم نام خواهند برد. اما از مردم بخواهید یک کارگردان نام ببرند. ممکن است بتوانند کارگردان‌های مطرح را نام ببرند اما فیلمی را که چند شب پیش دیده و بسیار هم خوشش آمده نام کارگردانش را نمی‌داند و فیلم را با نام بازیگر اصلی یاد می‌کنند. پس بازیگرها از همه بیشتر دیده می‌شوند. پیش آمده بازیگری بعد از 10 تا 20 سال فعالیت در سینما تصمیم می‌گیرد که دیگر کار نکند. اما بعد از مدت کوتاهی نظرش تغییر می‌کند و او را در فیلم جدیدی خواهیم دید. دلیلش اعتیاد به دیده شدن است که برای هنرمند بسیار خوب است. اگر هنرمند به این موضوع معتاد نشود آدمی خواهد بود که دچار درجا زدن خواهد شد و رشد نخواهد کرد.
عظیمی در پاسخ به اینکه اگر دبیر جشنواره بین‌المللی فیلم کودک باشد در جهت رشد چه بخشی را به جشنواره اضافه خواهد کرد گفت: سی سال است که درگیر جشنواره فیلم کودک اصفهان هستم. بارها به عنوان داور، شرکت‌کننده و هر عنوان دیگری در جشنواره حضور داشتم. اولین بار به‌عنوان تصویرگر بولتن با جشنواره فیلم کودک همکاری کردم. آنچه که در این سال‌ها تجربه کردم جشنواره دو خروجی دارد. یک خروجی برای مردم عادی است. یعنی همین بچه‌هایی که می‌آیند و فیلمها را می‌بینند و بخشیش هم مربوط به خود هنرمندان است که شامل پرورش و رشد آنها است.
وی ادامه داد: از نظر من تعداد کارگاه‌های آموزشی جشنواره باید افزایش پیدا کنند. کسی که فیلم می‌سازد و دو جایزه هم می‌گیرد احساس می‌کند نیازی به آموزش ندارد. در حالی که در همه رشته‌ها آموزش مستمر نیاز اولیه رشد است. حتی در پزشکی هم افرادی داریم که با سن 70 ساله و تجربه زیاد در طبابت در دوره‌های آموزشی شرکت می‌کنند. برای پزشکان هر دو سال سمینار آموزشی برگزار می‌شود تا با آخرین تغییر و تحولات روز پزشکی آشنا شوند.
عظیمی ادامه داد: باید برای فیلمسازان حاضر در جشنواره فیلم کودک هم کارگاه آموزش و نقد برگزار شود. نمی‌توان گفت من تجربه 30 ساله دارم و چندین و چند جایزه گرفتم پس نیازی به آموزش مستمر ندارم. اتفاقا الان آموزش مستمر از الزامات فعالیت حرفه‌ایست. 10 سال پیش یک اثر سینمایی ساختم. بعد از اکران متوجه شدم از کارگردانی آثار بلند چیزی نمی‌دانم. احاطه بر ساخت آثار کوتاه 5 تا 10 دقیقه‌ای تضمینی بر ساخت 90 دقیقه داستان ندارد. برای همین سال‌ها فیلم نساختم و کارگاه‌های آموزشی زیادی رفتم. بیشتر این کارگاه‌های آموزشی خارج از کشور بودند. چون در ایران چنین کارگاه‌هایی نداشتیم. به همین علت در صورتی که بخواهم برای جشنواره فیلم کودک تصمیمی موثر و کارساز بگیرم برای فیلمسازانی که در جشنواره شرکت می‌کنند کارگاه آموزشی دائر می‌کنم. برای بچه‌های علاقه‌مند به فیلم و انیمیشن کارگاه‌های آموزشی وجود دارد؛ پیشنهادم برای فیلمسازان جشنواره است.
این فیلمساز اضافه کرد: فردای اختتامیه هم به طور مثال 50 نفری را که در جشنواره شرکت کردند و همگی امید داشتند جایزه بگیرند ولی 3 نفر جایزه گرفته‌اند را جمع خواهم کرد و در حضور اعضای هیئت داوران آن سه فیلم برگزیده را برایشان اکران می‌کنم. از نقاط قوت و دلایل برتری فیلم‌های برگزیده صحبت می‌کنیم. و خواهم پرسید کدام یک فکر می‌کنند اثرشان از آثار برگزیده بهترند؟ می‌خواهم این قدرت را داشته باشند که نقد کنند و نقد بشنوند. خواهم پرسید چه کسی فکر می‌کند حقش خورده شده. فیلمش را اکران خواهیم کرد و در موردش به صحبت می‌نشینیم. جای همچین کارگاه نقد و بررسی آثاری در جشنواره خالی است. در هیچ کجای دنیا همچین کارگاهی نیست. البته اینکه هیچ کجای دنیا چنین کارگاهی نیست دلیل بر این نیست که ایده خوبی نباشد.
عظیمی جای بچه‌هایی که به هر نحو به سینما دسترسی ندارند را در جشنواره فیلم کودک خالی دانست و تکمیل کرد: طبق گفته دبیر جشنواره مخاطبانی از اطراف اصفهان برای تماشای فیلمها آمدند که به صورت عادی امکان دسترسی به سینما را نداشته‌اند. فقط و فقط و فقط دلم برای بچه‌هایی می‌سوزد که به هر شکل به سینما دسترسی ندارند. اگر من دبیر جشنواره می‌بودم برای آمدن بچه‌های روستاهای اطراف (جاهایی که دو تا سه ساعت با اصفهان فاصله دارند) سرویس رفت و برگشت قائل می‌شدم. اگر بیش از این قدرت داشتم تلاش می‌کردم بچه‌های استان‌های کم‌برخوردار هم بتوانند در جشنواره حضور داشته باشند. مثلا اعلام می‌کردم استاندار فلان جا یا آقای مسئول هنری سیستان و بلوچستان 10 اتوبوس سهمیه داری که بچه‌ها را به جشنواره فیلم کودک بیاوری. جای این دست از مخاطبان در جشنواره خالی است.