گروه سینما هنرآنلاین:
سید محسن پورمحسنیِ شکیب یکی انیمیشن‌سازان و فیلمنامه‌نویسان جوان ایرانی که در رویدادهای بین‌المللی پویانمایی، چند جایزه مهم و معتبر را دریافت کرده است.
سید محسن پورمحسنیِ شکیب درباره آثاری که به آخرین دوره جشنواره پویانمایی تهران فرستاد به هنرآنلاین گفت: بنده در اخرین دوره جشنواره دو اثر به نام‌های «پوتین» و «دنیای خاکستری خاکستری» داشتم. موضوع پویانمایی «پوتین»، پرنده‌ای است که در یک سرزمین ویران شده به دنبال غذا برای بچه‌هایش می‌گردد. انیمیشن «دنیای خاکستری خاکستری» هم، زندگی یک مرد رنگی در یک دنیای خاکستری را نشان می‌دهد که رنگی بودن در آن دنیا جرم محسوب می‌شود و طی یک اتفاق، توسط یک بچه بازیگوش، هویت رنگی این فرد لو می‌رود. از این به بعد چالشی بین آن مرد رنگی و جامعه او پیش می‌آید. در این پویانمایی آن مرد درصدد آن است که آن جامعه را وادار کند تا رنگی بودن وی را بپذیرد. فرایند تولید «دنیای خاکستری خاکستری» از سال 1397 آغاز شد و یک سال بعد هم تولید «پوتین» شروع شد. با توجه به کوتاه بودن زمان پویانمایی پوتین، این اثر زودتر به پایان رسید.
پورمحسنی پیرامون جوایز بین‌المللی دو اثر «دنیای خاکستری خاکستری» و «پوتین» افزود: پخش بین‌المللی این دو اثر زودتر از پخش داخلی آن آغاز شد. قبل از نمایش ملیِ «پوتین»، این اثر در هفت جشنواره آکادمی اسکار به صورت متوالی پذیرفته شد و مرداد سال گذشته هم به عنوان اولین اثر ایرانی، نامزد بهترین پویانمایی در بخش دانشجویی جایزه اسکار شد. پویانمایی «دنیای خاکستری خاکستری» هم در شش جشنواره مورد تایید آکادمی اسکار، نامزد بهترین پویانمایی شد و در دو جشنواره «کلیولند» و «اسپارت انیمیشن» جایزه دریافت کرد. همچنین این پویانمایی از طرف ایران به نود و ششمین دوره بخش انیمیشن کوتاه جایزه هم اسکار معرفی شد اما جایزه‌ای دریافت نکرد. اولین اکران داخلی هر دو اثر هم در جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران انجام شد.
وی درباره کیفیت آثار سیزدهمین جشنواره دوسالانه بین‌المللی پویانمایی (انیمیشن) تهران هم عنوان کرد: من به شخصه آن حس سرزندگی را در جشنواره دوره سیزدهم ندیدم. از طرفی بسیاری از آثار را در رویدادهای دیگر مشاهده کرده بودم. اگر بخواهیم صادقانه صحبت کنیم به جز تعداد معدودی کار، کیفیت اکثر آثار پایین آمده است و خود من نتوانستم با 90 درصد کارها ارتباط برقرار کنم. شاید یکی از دلایل این افت کیفیت، بالارفتن هزینه تولید پویانمایی طی سالهای اخیر است. یکی دیگر از دلایل پایین آمدن کیفیت آثار انیمیشن، این است که ارتباط سازندگان با تولیدکنندگان فنی کمتر شده است. گاهی اوقات هم می‌بینیم که سازندگان درک درستی از انسان ندارند و یا اینکه علوم انسانی را به خوبی مطالعه نکرده‌اند. تکرار موضوعات، در آثار مشکل دیگری بود که به تنزل کیفیت آثار دامن زد. گویی مجموعه موضوعاتی وجود دارد که به شکل کلیشه باید به آن‌ها پرداخته شود. این مجموعه مشکلاتی بود که در آثار دو سال اخیر دیدم که از قضا این آثار در سیزدهمین جشنواره پویانمایی تهران تجمیع شده است.
تاسیس بنیاد ملی پویانمایی ایران و توقعات از این بنیاد، موضوع سوال دیگر ما از سید محسن پورمحسنی بود که وی در این باره اشاره کرد: به نظر می‌رسد مهم‌ترین مسئله‌ای که این بنیاد بایستی به آن بپردازد مسئله بودجه پویانمایی در کشور است. موضوع دیگر بررسی محتوایی آثار است. البته منظور من نظارت بر مضامین ایدئولوژیکی آثار نیست. ممکن است موضوعی برای ساخت انیمیشن مناسب نباشد و در مقابل بتوان با همان موضوع، اثر شایسته‌ای در مقابل دوربین تولید کرد. بنده با بخش‌های مختلفی مثل «مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی» و «انجمن سینمای جوان» کار کرده‌ام. به نظر می‌رسد هیچ کدام از این دو مرکز، نگاه درستی به واقعیت جامعه از نظر اقتصادی ندارند. بنابراین حل مسئله بودجه و انتخاب درست مضمون پویانمایی مسائلی است که باید این بنیاد در دستور کار خود قرار دهد.