سرویس سینمایی هنرآنلاین: سید امیر سیدزاده تهیه‌کننده سینما در گفت‌وگو با خبرنگار هنرآنلاین درباره وضعیت ساخت آثاری که در دست تولید دارد، گفت: کرونا ما را در معذوریت قرار داده است و برای حفظ جان همکارانمان با وجود آنکه همه مراحل تولیدی فیلم "بی‌اجازه حرف نزن" به کارگردانی رسول صانعی را پیش رفته بودیم و کار آماده کلید خوردن بود، اما آن را موقتاً متوقف کردیم تا وضعیت کمی بهتر شود و بعد برای آن اقدام کنیم.

او درباره درخواست ساخت سریال "بازی خانه" که برای شبکه نمایش خانگی قصد ساخت آن را داشت، نیز توضیح داد: ازآنجایی‌که وضعیت صدور مجوزهای سریال شبکه نمایش خانگی هنوز مشخص نشده است و صدور مجوز را به تلویزیون ارجاع داده‌اند فعلاً دست نگه داشته‌ایم. بخش خصوصی هم انگیزه لازم را برای همکاری با تلویزیون ندارد و فکر می‌کنم سرمایه‌گذاری بیهوده‌ای است. نه‌تنها من بلکه سایر همکارانم نیز تقاضای مجوز نخواهند کرد، چون سیاست‌های تلویزیون با وزارت ارشاد کاملاً متفاوت است و ممیزی‌ها به نحوی است که محصول شما بیشتر از آنکه زاییده تفکر و ذهن نویسنده و کارگردان باشد یک محصول سفارشی می‌شود. ارجاع صدور مجوز بخش نمایش خانگی به تلویزیون باعث بیکاری چند هزار نفر شده است که در شبکه نمایش خانگی و تولید محصولات آن فعال بودند که همه این افراد صاحب خانواده هستند و با این شرایط با معضل بیکاری مواجه شده‌اند. امیدوارم با پادرمیانی مسئولین امر و خوش‌فکری مسئولان فرهنگی سرنوشت این شبکه به نتیجه درستی برسد و همانند گذشته صدور مجوزها توسط وزارت ارشاد انجام شود تا بخش خصوصی انگیزه سرمایه‌گذاری یافته و این مسیر را ادامه دهد.

تهیه‌کننده "ریست" همچنین درباره آثاری که در دست اکران دارد، اظهار کرد: وضعیت اکران به شکل فیزیکی صد در صد محکوم به شکست است، چون مخاطبی به سالن سینما نمی‌رود. در این فرصت چند ماهه من خودم به سالن‌های مختلف رفتم و دیدم که سئانس‌ها با یکی دو نفر اکران می‌شود که این هزینه روشن کردن چراغ سالن‌ را هم درنمی‌آورد. از سوی دیگر اکران آنلاین را داریم که به دلیل عدم تبعیت از قانون منع کپی‌رایت فیلم‌ها به‌سرعت قاچاق شده و از کانال‌های مختلف ماهواره‌ای به‌راحتی پخش می‌شوند و مخاطب دیگر پولی برای خرید فیلم صرف نمی‌کند. از همین رو با توجه به چند اثر آماده اکرانی که دارم فعلاً دست نگه داشته‌ام تا ببینم وضعیت چگونه خواهد شد.

سیدزاده در ادامه و در پاسخ به این سؤال که آیا شرکت‌های خارجی پخش‌کننده می‌توانند جلوی قاچاق آثار ایرانی را بگیرند، بیان کرد: در کلیت می‌توانند اما دو نکته اینجا مطرح است، یک خود فیلم است که تا چه اندازه قابلیت دیده شدن در آن سوی مرزها را دارد تا از طریق پخش‌کننده خارجی ضمانت شود و هزینه‌‌ها را پوشش ‌دهد. فیلم باید جهان‌شمول باشد و با فرهنگ جهانی همخوانی داشته باشد، در غیر این صورت موفقیتی به همراه نخواهد داشت. نکته بعدی این است که فیلم در داخل بیمه نمی‌شود و خود تلویزیون ما ناقض این حق و حقوق است، وقتی فیلم بلافاصله قاچاق می‌شود، مسلماً صدمه و ضرر و زیان آن گریبان من را خواهد گرفت. ایران اگر به جمع کشورهای کنوانسیون برن بپیوندد آن‌وقت می‌توان از داخل و خارج پیگیر این موضوع بود. امروز قاچاقچیان مانند قارچ به جان محصولات فرهنگی افتاده‌اند و کسی هم جلودار آن‌ها نیست. تشکیل کارگروه قاچاق آثار سینمایی هم هرچند احکامی را صادر کرده است، اما تحت هر شرایطی این احکام نمی‌تواند پاسخگو باشد و نظام، قانونی باید بپیوندد و تا این اتفاق نیفتد تأثیری به همراه نخواهد داشت. باید سرمنشأ آن را پیدا کرد و بعد بر اساس آن جلوگیری کرد. به دلیل مشکلات اقتصادی آدم‌های مختلف امروز دست به این کار می‌زنند، یکسری برای امرار معاش و یکسری هم برای سرگرمی که باید برخورد عملی با آن‌ها صورت گیرد.