سرویس سینمایی هنرآنلاین: "سرکوب" نخستین ساخته سینمایی رضا گوران در مقام کارگردان سینماست.
گوران که به‌عنوان کارگردان تئاتر شناخته می‌شود سال گذشته تلاش کرد "سرکوب" را در جشنواره فیلم فجر به نمایش درآورد، اما فیلم او نتوانست نظر موافق هیئت انتخاب را جلب کند. در ادامه، این فیلم اردیبهشت امسال در بخش بازار سی و هفتمین جشنواره جهانی فیلم فجر در یک سئانس و صرفاً برای مدیران و مهمانان بین‌المللی به نمایش درآمد.
"سرکوب" را شاید بتوان یک فیلم زنانه نامید. فیلم روایت زنی کهنسال است که دچار بیماری فراموشی شده است و به همراه پرستارش در خانه‌ای تنها زندگی می‌کند. رفته‌رفته سه دختر زن در خانه جمع می‌شوند و متوجه غیبت پدر و بیماری مادر می‌شوند که او مدت‌هاست به آن مبتلا شده است، دخترانی که هرکدام دغدغه زندگی شکست‌خورده و پر از مشکل خود را دارند و به دلیل اختلافی قدیمی با پدر حاضر به دیدن او نیستند. قصه با غیبت پدر رنگ و بویی دیگر می‌گیرد و درنهایت نشان دادن سرنوشت او خاتمه می‌یابد.
روایت گوران از این قصه بیش از هر چیز به تئاتر نزدیک است. درواقع می‌توان گفت او فضای تئاتر را به سینما آورده است و از داشته‌هایش در فضای نمایش استفاده کرده و آن را کاربردی کرده است. مونولوگ‌هایی که مادر در غم از دست دادن پسرشان به همسرش می‌گوید و او را مورد عتاب قرار می‌دهد، فضایی خارج از تئاتر را در ذهن مخاطب متبادر نمی‌کند.
از سوی دیگر، دیالوگ‌های نصفه و نیمه موجب می‌شود اطلاعات به‌صورت قطره‌چکانی در اختیار مخاطب قرار گیرد، اما واقعیت این است که این اطلاعات حس کنجکاوی تماشاگر را برنمی‌انگیزد و درنهایت نیز او را قانع نمی‌کند.
"سرکوب" در تلاش است نشان بدهد عوامل بیرونی و سرکوب اجتماعی می‌توانند بر عملکرد خانواده تأثیرگذار باشد، اما کارگردان در روایت این مسئله با مشکل مواجه می‌شود. شاید او نیز با سرکوب خود و خودسانسوری نتوانسته آن‌طور که باید حرفی را که قصد بیانش را دارد به مخاطب منتقل کند و تنها به بیانی در لفافه اکتفا کرده است.
البته گوران با استفاده از تکنیک و فرم می‌کوشد به یک زبان سینمایی تازه دست پیدا کند، ولی نمی‌تواند از متن به‌خوبی بهره ببرد و در این شرایط حتی حضور بازیگرانی توانا چون باران کوثری، سارا بهرامی و الهام کردا نیز به او کمک نمی‌کند.