گروه سینما هنرآنلاین: حامد بهداد قصه‌اش را یک قصه شریف توصیف می‌کند که حرمت عشق را حفظ می‌کند. فیلم «گیجگاه» ساخته عادل تبریزی یک کمدی عاشقانه نوستالژیک از جنس عشق‌های دهه‌شصتی است. فعلا ششمین فیلم پرفروش گیشه است و حضور در این جایگاه به دلیل آن است که در مواجهه با آن، اصلا با یک فیلم گیشه‌ای و زرد طرف نیستیم. «گیجگاه» اگرچه یک فیلم کمدی است اما از کمدی‌ای نیست که بخواهد به هر قیمتی خنده بگیرد و مخاطب جذب کند و پرفروش شود. این فیلم بیش از آنکه در پی شوخی سخیف باشد در پی شوخی اخلاقی است و می‌خواهد پیام اخلاقی خودش را با چاشنی طنز به مخاطب ارائه کند.
داستان فیلم در دهه شصت می‌گذرد و خواندن ادامه گزارش ممکن است به لو رفتن بخش‌هایی از آن منتهی شود. مسلما دهه شصت، بستری حاصل‌خیز برای طنزهایی است که هنوز هم طرفداران بسیاری دارد. با این حال اما آنچه این کارگردان فیلم‌اولی جلوی دوربین برده، فیلمی نیست که از ابتدا تا انتها مخاطب را مدهوش خود کند و سالن را از خنده به مرز انفجار برساند؛ گهگاهی تک‌خنده‌هایی از مخاطب می‌گیرد و به همین مقدار هم راضی است چون خنداندن کار اصلی‌اش نیست و هدف مهم‌تری برای خود متصور است که هدف بسیار محترمی است و این روزها در فیلم‌هایمان کمتر به آنها پرداخته‌ایم.
در «گیجگاه»، عشقی شکل می‌گیرد که حامد بهداد یا همان آقای خشنود نقش اول آن است و پس از به ثمر نشستن این عشق، تازه اول ماجراست و همین نقش اول در توییستی عجیب و غریب، از عاشق‌پیشه‌ای که کامروا شده بود و همه چیز بر وفق مرادش پیش می‌رفت، تبدیل به شخصیتی می‌شود که دیگر بخت با او یار نیست. در خلال این قصه نیمه عاشقانه و نیمه دراماتیک، پیغام‌هایی نه چندان بدیع اما مهم می‌توان یافت. علیرغم همه اتفاقات شوربختانه‌ای که در نیمه دوم رخ می‌دهد اما این عشق است که همچنان پابرجاست؛ شاید خیلی چیزها در قصه «گیجگاه» به هم می‌ریزد اما جوانمردی همچنان پابرجاست و سکانسی که بین سروش صحت و حامد بهداد می‌گذرد و تنها رویارویی این دو شخصیت در فیلم است، چقدر زیبا خنده و غم را در هم می‌آمیزد تا این پیام را منتقل کند!
اگر حامد بهداد در سخنانش در اکران مردمی «گیجگاه»، عشق حاضر در این فیلم را دارای حرمت می‌داند، به دلیل دوری‌اش از همین آلایش‌هاست و اگر قصه آن را قصه‌ای بااخلاق، باحیا و نجیب معرفی می‌کند که خندیدن به آن مشروع و مجاز است، به همین علت است که عشق نوستالژیک «گیجگاه»، جنسش با عشق‌هایی که در بسیاری از فیلم‌های دیگر دیده‌ایم، فرق دارد. «گیجگاه» به دنبال رقابت با هیچ فیلم دیگری نیست و نباید در جدول فروش گیشه به دنبال آن بگردیم. این فیلم آمده تا حرفش را و تلنگرش را به مخاطب بزند و برود. اگرچه در میانه‌های جدول فروش است اما مخاطب خاص خودش را دارد و همین برایش کافی است. این فیلم برای تغییر معادلات گیشه نیامده است؛ چون در بین حرف‌هایش، حرف‌هایی می‌شنویم که متاسفانه این روزها خریدار ندارد؛ حرف‌هایی از جنس اخلاق، نجابت و شرافت!
احمدرضا انصاری