سرویس تجسمی هنر آنلاین: نمایشگاه "میدان غار" که روایت حامد سوداچی از معتادان متجاهر است بدون هیچ حشو و اضافاتی و در ساده‌ترین شکل ممکن پرده از زخم زندگی آلوده به دود این در دام افتادگان بر می‌دارد. او سعی کرده با ثبت فریم‌های بسته که در آن سوژه‌ها میزانسن‌های نامتوازن دارند عدم تعادل در زندگی این معتادان را در یک چینش جدید به تصویر بکشد.
تصاویر معتادان گاهی از مرز و حد واقعیت خودشان نیز فراتر می‌روند و ژست‌ها و حرکات جنون آسای‌شان به نوعی به سمت غایتی حرکت می‌کند که به نظر، عکاس برای آینده سوژه‌هایش در نظر گرفته است.
او روایت‌گر روزمره معتادان متجاهر است و به صورت معمول با قراردادن سوژه‌ها در نقاط طلایی عکس و مرکز سقل هارمونی هر تصویر و اضافه کردن اشیاء در حواشی در شکلی فشرده شده و در مقیاسی کوچک‌تر سوژه‌هایش را در یک سیر دراماتیک افشا می‌کند و مخاطب را در یک تلاقی با سوژه‌هایش تنها می‌گذارد تا بتوانند در این سادگی پیچیدگی‌های نهفته در بطن هر سوژه را کشف کنند.
در این تصاویر سیاه و سفید که به صورت دیجیتال ثبت شده دوربین از دریچه خود به دنبال ضبط زخم‌هاست، به نوعی که این زخم‌ها نه شکل غلو شده دارند و یا با نوع ژست‌ها و زاویه لنز برجسته شده‌اند. این زخم‌ها در بستر کلی تصاویر ثبت شده‌اند اما در نهایت همانند یک نقطه اوج از سطوح زیرین عکس و لایه‌های معنایی مستتر در ژست سوژه‌ها پرده بر می‌دارند و به نوعی عکاس از ماهیت ذهنی خود که در یک روند داستانی به نقطه‌ای کور رسیده است، گره‌گشایی می‌کند.
در این پرتره‌ها که عمل استعمال مواد و چرت زدن و همه دلبستگی‌های معتادان و برخوردشان با حیوانات با وضوح و بدون لایه و یا سطحی که حایل باشد به تصویر کشیده شده و این لخت بودن از پرده‌ها و مواجهه بی‌واسطه مخاطب با اثر در حقیقت باعث همجواری مخاطب با سوژه و باور ظاهر تصاویر برای کشف باطن آن‌ها می‌شود.
سیاه و سفید بودن عکس‌ها اگر چه می‌تواند به عنوان یک بک گراند مفهومی از واقعیت زندگی سوژه‌ها باشد اما به نظر اگر این تصاویر در یک کنتراست با موضوع آثار به صورت رنگی چاپ می‌شد شاید عکاس در روایت داستان مورد نظرش موفق‌تر بود. به این معنا که سوژه‌ها در قالب رنگ‌ها و در میان این گستره زنده پنهان و یا گم می‌شدند و در عین حال این رنگ‌ها می‌توانست نماد و یا مفهومی از واقعیت و جریان پویای زندگی در کنار این افراد و از طرفی میل آن‌ها به بهتر دیدن و یا نجات از وضعیت حاضر باشد.
شاید با این ترفند و یا تکنیک عکاس در روایت این شهروندان نادیده گرفته شده، می‌توانست پرسش‌هایی عمیق‌تری را دربابِ فاصله بین فقیر و غنی در جامعه، مرگ، رنج و بی‌عدالتی در ذهن مخاطب بر انگیزد.