به گزارش هنرآنلاین، فرهنگسرای نیاوران این روزها میزبان نخستین نمایشگاه تخصصی آثار هنرهای قرآنی «روایت باران» است که بیش از 200 اثر از 170 هنرمند را به نمایش گذاشته است. این نمایشگاه از جمله نمایشگاه های جمعی هنرمندان عرصه هنرهای ایرانی- اسلامی و خط و خوشنویسی است که نام اساتیدی چون غلامحسین امیرخانی در میان آثاری که روی دیواررفته به چشم می خورد.
غلامحسین امیرخانی (مدیر انجمن خوشنویسان ایران) در وصف هنر ایرانی گفت: یکی از اساتید هنر برای گذراندن دوره دکترای خود به فرانسه رفته بود بعد از مدتی با یکی از اساتید خود تعامل برقرار کرد و برای دیدن منزلش رفت. وقتی به منزل این استاد هنر رسید با اتاقی کوچک روبه رو شد که یک ویترین در آن قرار داشت. درون آن ویترین چند شی‌ء از جمله قلمدان، زری بافی، قطعه خط چیده شده بود. بعد از دیدن این ویترین از چرایی نبود نقاشی‌ها و سایر هنرها آن هم در مرکز خلق آثار هنری (پاریس) بر دیوارها پرسید و پاسخی که دریافت کرد جالب بود. پاسخ این بود که آنچه که می‌پرسی چرا بر دیوارها نیست، سُکرش تمام می‌شود اما آنچه که در ویترین گذاشتم، سُکرش تمام نمی‌شود.
او با تاکید بر اینکه در هر عرصه‌ای باید به ظرفیت مخاطب خود نگاه کنیم و به یکباره موضوعات مهم را طرح نکنیم بلکه از راه آن وارد شویم، گفت: برای آنکه بخواهم ارزش دوران معاصر را بیان کنم ترجیح می‌دهم خاطره‌ای بگویم. آورده‌اند که وقتی سید مرتضی برغانی (میرخانی) پدر میرخانی‌ها قبل از آنکه به هند برود نزد میرزا محمدرضا کلهر (استاد خود) رفت تا اجازه بگیرد، استاد به او گفت که فردا نزدش بازگردد تا هدیه‌ای به او دهد که با خود به همراه برد. وقتی میرخانی به نزد کلهر باز می‌گردد، استاد به عنوان هدیه، قلمی تراشیده شده می‌دهد. درواقع اینگونه بود که طی آن سال‌ها که میرخانی شاگر کلهر بود، حتی یک قلم برایش نتراشیده بود. این‌ها را می‌گویم تا مشخص شود که در عصر حاضر چه کرده‌ایم. حتی عمادالکتاب هم کلاس‌های درسش دو بخش داشت، اندرونی و بیرونی. او به اندرونی شاگرد با استعداد راه نمی‌داد بلکه اشراف‌زادگان را راه می‌داد. در آن دوره اینگونه بود. اما در عصر معاصر با شکل گیری انجمن خوشنویسان معنا و مفهوم تشکیلات و سازمان درک می‌شود. در عصر حاضر همگان می‌توانند بدون هیچ واسطه‌ای از محضر اساتید بهره جویند و سر کلاس‌ها حاضر شوند و خط بیاموزند.
او خاطرنشان کرد: از زمان شکل گیری انجمن خوشنویسی ایران تاکنون، بیش از 360 شعبه در جای جای کشور و حتی در کانادا و آمریکا راه‌اندازی شده. ارزش تشکیلات اینجا مشخص می‌شود. دیگر پارتی بازی جایی ندارد و شاگران بی واسطه با اساتید خوشنویسی روبه رو می‌شوند و خط می‌آموزند. این امکان در سراسر کشور فراهم شده است. در کنار چنین تشکیلاتی، خط اساتید معاصر که بسیار ارزشمند است در نمایشگاه‌ها دیده می‌شود. درواقع برگزاری نمایشگاه‌های خط و خوشنویسی در زمان کنونی می‌تواند تاثیری همچون آن چیزی داشته باشد که چاپ و انتشار کتاب «مرقع رنگین» در زمان خود در میان علاقه‌مندان به خط داشت.
مدیر انجمن خوشنویسان ایران یادآور شد: جوانان امروز که در حوزه خط و خوشنویسی فعال هستند، الگوهای متعددی برای مشق کردن در اختیار دارند. از کتاب‌هایی که دربرگیرنده آثار بزرگان خط است گرفته تا اساتیدی که در انجمن خوشنویسان فعال هستند. شاگردان باید قله‌ای در جلوی خود داشته باشند که هدفشان رسیدن به آن قله شود. اکنون از هنرمندان پنج دهه از جمله هنرمندان معاصر ما هستند و می‌توان آثار آنها را روزی که شاگرد اساتید بزرگ بودند و بعد خودشان تبدیل به استاد شدند را در یک نمایشگاه به نمایش گذاشت.
امیرخانی درخصوص دیده شدن هنر و هنرمند، گفت: دولتمردان همواره پُز هنر را می‌دهند و درحالی که مقدم‌السفرای ایران، هنر و فرهنگ است اما بودجه وزارت فرهنگ که باید از همه جا بیشتر باشد، اندک است. این امر در تمام دولت ها صادق بوده و هیچ تغییری نکرده است. تغییر زمانی اتفاق می‌افتد که هنرمند، کتاب، فیلم و اثرش سانسور نشود. حمایت دولتی داشته باشد و مورد تشویق قرار گیرد. امکانات و وسایل مورد نیاز را در اختیار داشته باشد.
این استاد خوشنویسی، با اشاره به نقش دولت و بخش خصوصی در توجه به خط و خوشنویسی و ارج نهادن به این هنر گفت: در مرحله نخست باید بگویم که خوشنویس وقتی به جایگاهی می‌رسد که کمال یافته شود و در عین حال مقام هنر را درک کرده باشد به عنوان آنکه وقتی یک اثر را می‌بینیم نسبت به آن حسی پیدا کنیم که مشتاق و محتاج آن جمال کمال شویم، آنگاه است که هنر به جایگاه خود رسیده. در واقع هنر باید خودش بتواند از خود حمایت کند و محتاج کسی نباشد. اما دولت وظیفه دارد بستر را برای تقویت جوانان مستعد فراهم کند تا استعداد آنها هدر نرود. اکنون اینگونه نیست وگرنه هنرمندان به عنوان کسانی که دارای جایگاه هستند، اگر به کمکی از سوی دولت نیاز داشته باشند، کمکی از این جنس است.
او خاطرنشان کرد: بخش دولتی ولو آنکه بخواهد معرفی دقیق و موثری از خود داشته باشد هم باید از هنر و هنرمند کمک گیرد. می‌تواند گروهی مثلاً 200 نفره از هنرمندان درجه یک کشور در همه رشته‌های هنری از موسیقی و فیلم گرفته تا خوشنویسی و نقاشی و هنرهای سنتی و زریبافی و ... را شناسایی و برای معرفی هنر ایران به کشورهای مختلف اعزام کند. آن زمان است که دنیا زانو خواهد زد. اما کوتاهی می‌کنند. به نفع دولتمردان خواهد بود که به هنر و هنرمند توجه کنند. اما موقعیت کلی کشور ما به گونه‌ای است که بخش خصوصی با حمایت دولت می تواند معرف هنر ایران به جهان باشد و به هنرمندان کمک کند. چراکه این کار خرج دارد ولی بازدهی آن بهتر و بیشتر خواهد بود، بخش خصوصی نیازمند حمایت است.