گروه تجسمی هنرآنلاین: نمایشگاه آثار محمد حسن‌زاده با عنوان «غنائم طبیعی» در گالری اُ برگزار شد. حسن‌زاده در گفت‌وگو با هنرآنلاین درباره شکل‌گیری این مجموعه گفت: من ایده‌های مختلف را دنبال می‌کنم و بیشتر روی جغرافیای سرزمین کار می‌کنم. با توجه به اینکه اهل گچساران در جنوب غربی ایران هستم و این منطقه از حاشیه‌های صنعت بزرگ نفت محسوب می‌شود، تمرکزم در چند سال اخیر روی نفت است.
حسن‌زاده ادامه داد: نوع کار کردن من با تحقیق و پژوهش میدانی همراه است و البته معتقد هستم که همه هنرمندان در همه ژانرها تحقیقات خود را برای انجام کارشان انجام می‌دهند. من یک منظومه جغرافیایی تعریف کرده‌ام که از رشته کوه زاگرس شروع می‌شود و تا گناوه و بوشهر می‌رسد و این جغرافیایی است که در چند سال اخیر روی آن کار می‌کنم. عناصر بصری، اطلاعات و زیبایی‌شناسی آن منطقه را کشف می‌کنم و کارهایم را پیش می‌برم. هر بار از یک زاویه منظومه‌ای که در جنوب تعریف کردم را بررسی می‌کنم. پروژه قبلی من با عنوان «نفت: ارتفاع عمق» بود که هفته گذشته کتاب آن توسط بنیاد پژمان منتشر شد و این بار تمرکز من روی گیاهان این منطقه است.
این هنرمند افزود: زمانی که در اواخر قرن هجدهم زوال امپراتوری بریتانیا آغاز شد، ایده باغ kew شکل گرفت. این باغ متعلق به خاندان سلطنتی انگلستان است و به شکلی تقسیم‌بندی شده که نماد قدرت امپراتوری بریتانیا است. در این باغ گیاهانی از کشورهای مختلف قرار دارد که مستعمره انگلستان بوده و یا به نوعی انگلستان در آن‌ها نقشی داشته است. البته این ایده ابتدا متعلق به هلندی‌ها بود و آن‌ها به اسم گیاه‌شناسی و پرورش گیاهان دارویی، اما در واقع برای نمایش عظمت امپراتوری خود چنین باغی را تأسیس کرده بودند. انگلیسی‌ها از اواخر دوران قاجار گیاهانی را از ایران به این باغ بردند و در دسته‌بندی‌های مختلف قرار دادند و آرشیو بزرگی درباره ایران شکل گرفت. یک بخش از این باغ عمومی است و می‌توان از آن بازدید کرد و من هم این باغ را دیدم و از گیاهان آن عکاسی کردم.
حسن‌زاده ادامه داد: عنوان این نمایشگاه «غنائم استعماری» است که خود به دو بخش تقسیم شده است. یک بخش از آن «غنائم طبیعی» است که به عکس‌های گیاهان ایرانی در آن باغ اختصاص دارد. بخش دیگر «غنائم مصنوعی» است که مربوط به عکس‌های اشیایی است که کارگران بازنشسته شرکت نفت جمع‌آوری می‌کردند. این اشیا مربوط به وسایل الکترونیکی انگلیسی‌ها بود که کارگران ماهر با آن‌ها کار می‌کردند و چون کارگران عقیده داشتند که انگلیسی‌ها نفت ما را برده ، تا جایی که می‌توانستند از این لوازم الکترونیکی برداشته و جمع‌آوری می‌کردند. من تابلوهای ۵۰ در ۵۰ سانتیمتری از عکس آن گیاهان ایرانی را در کنار عکس ۲۵ در ۲۵ سانتیمتری اشیاء انگلیسی قرار دادم و می‌خواستم بگویم گیاهی که از کشور ما برده‌اند بسیار مهم‌تر از اشیایی بوده است که ما از آن‌ها گرفتیم.
او درباره بخش دوم نمایشگاه که «لایه‌های سطح» نام دارد گفت: در این بخش توجه من به لایه اولیه زمین است که در حال نابودی است. این ۲۶ اثر با نفت و مرکب طراحی شده‌اند. همچنین ۳۰ طراحی از یک گیاه وحشی در جنوب ایران دارم که بسیار مقاوم است و تاریخچه آن به قرن‌ها قبل برمی‌گردد. کانسپت این کار آن است که گیاه و زمین ناظر آن تبادل غنائم طبیعی و مصنوعی بین ایرانی‌ها و انگلیس‌ها بودند.
حسن‌زاده در پایان گفت: دغدغه من ارائه تصویر متفاوتی است که از جنوب می‌آید و بازخوانی می‌شود. اگر ما برنگردیم و به گذشته نگاه نکنیم، در آینده هیچ اتفاقی برایمان نمی‌افتد و به همین دلیل تاریخ اهمیت زیادی دارد.