گروه تئاتر هنرآنلاین، نمایش «کرشن‌دو» به نویسندگی پویا سعیدی و کارگردانی فرشید روشنی از ۲۴ بهمن‌ماه ۱۴۰۳، در سالن شماره ۲ عمارت هما روی صحنه رفته است.
تهیه‌کنندگی این نمایش به عهده رضا سرپرست است.
به بهانه اجرای این نمایش، گفت‌وگویی با پویا نوروزی، آهنگساز این اثر انجام داده‌ایم.
نوروزی در این گفت‌وگو با خبرنگار هنرآنلاین عنوان کرد: «من با پویا سعیدی از سال‌های قبل، تقریباً از ۱۰ سال پیش آشنایی دارم. در زمان دانشجویی، وقتی پویا دانشجوی هنرهای زیبا بود، اولین کاری که با هم کردیم، یک کار جشنواره دانشجویی بود. پس از آن، «لانچر ۵» را کار کردیم که نمایش موفقی هم بود. سپس «افعال بی‌قاعده» را کار کردیم. کار «کرشن‌دو» را هم من نمایشنامه را خواندم و سپس به تمرینات پیوستم. فضای تمرین برای من بسیار جالب بود و قرار بود که برخی لحظه‌ها موزیکال باشد و ترانه داشته باشد. این موضوع برایم جذاب بود و ترانه‌ای نوشتم برای شروع. کم‌کم بخش‌هایی به آن اضافه شد.»
او در ادامه افزود: «وقتی شما به عنوان بازیگری متن را قبول می‌کنید، معیارهای‌تان متفاوت است. به عنوان بازیگر، باید ببینید که آن کاراکتر چه چیزی دارد و قصه در کجای درام قرار دارد. من هم به عنوان آهنگساز فکر می‌کنم که نکته اصلی این پروژه، فضای متن است. هرچه نمایشنامه‌ها به سمت موزیکال‌تر شدن پیش می‌روند، بازیگران به سمت بهتر شدن در خوانندگی می‌روند، این یک آرمان و رویای بزرگ برای یک آهنگساز تئاتر است. اینکه آن بازیگر موسیقی را درک کند و کارگردان به آهنگ‌سازی اعتماد کند، نکته‌هایی است که برای هر آهنگساز جالب است و می‌تواند تعیین‌کننده باشد که آیا یک پروژه را قبول کند یا نه. هر چه دست آهنگساز بازتر باشد و بتواند آن فضایی که در ذهنش است را پیاده کند، کار برایش جذاب‌تر می‌شود، زیرا تئاتر تنها جایی است که شما می‌توانید در یک منطق کاملاً شخصی کار کنید.»
نوروزی در ادامه گفت: «قطعاً این کار با کارهای قبلی‌ام متفاوت بوده است. فضای نمایش، بازیگران، فرم کارگردانی و متن همگی متفاوت هستند. برای من این تجربه‌ای جذاب بود. من قبلاً چنین کاری را نداشتم که یک گروه سرودی در شروع بخواهد یک قطعه‌ای را بخواند. قبلاً به شکل‌های دیگر خوانندگی روی صحنه داشتم، اما در «کرشن‌دو» منبع موسیقی در دل خود نمایش است. ما چیزی خارج از این نمی‌بینیم. کل موسیقی که شنیده می‌شود، همگی یک منبع مشخص دارند یا از اتاق فرمان است یا روی صحنه اتفاق می‌افتد. از این لحاظ، این کار متفاوت‌ترین تجربه من نسبت به کارهای قبلی‌ام است.»
نوروزی گفت: «من خودم هم بازی می‌کنم و به همین دلیل برایم جالب‌تر است که بازیگران در این نمایش همگی توانایی خوانندگی دارند. این موضوع همیشه برایم چالش بوده است. کار کردن با بازیگرانی که توانایی خواندن کمتری دارند، معمولاً سخت‌تر است. همچنین، یک چالش اساسی که اکثر سالن‌های تئاتر تهران دارند، مربوط به سیستم صوتی است که حل این مشکل به این راحتی‌ها ممکن نیست. البته سالن هما یکی از بهترین سیستم‌های صوتی را دارد.»
او همچنین بیان کرد: «من با کارگردان و نویسنده از قبل کار کرده بودم و آشنا بودم. فضای تمرین برایم جالب بود و با بچه‌ها همکاری می‌کردم. هر بار که تمرین می‌کردیم، ایده‌های جدیدی به ذهن‌مان می‌رسید.»
نوروزی ادامه داد: «در هر بخشی از موسیقی یا هر جایی که قرار بود موسیقی استفاده شود، گارد بسته‌ای وجود نداشت. ما با یک تعامل بین کارگردان و من و آن چیزی که متن و درام به ما می‌گفت پیش رفتیم. اگر در صحنه‌ای نیاز به انتخاب موسیقی از یک آهنگساز دیگر داشتیم، هیچ ایرادی به نظر من ندارد. ما در شروع با فضای حمام و کوچه‌بازاری آغاز کردیم و در نهایت به فضایی الکترونیک رسیدیم. در پایان نمایش، وقتی قصه لو می‌رود، متوجه می‌شویم که این نمایش در نمایش بوده است. دست‌مان در این زمینه بسیار باز بود و با توجه به سلیقه کارگردان و منطق خود نمایشنامه، اتودهای مختلفی زده و به نتیجه‌ای که الان می‌بینید، رسیدیم.»
او در پایان گفت: «از همکاری‌ام واقعاً تجربه بسیار جالبی بود. بازیگران درجه یک و بااستعداد، همگی پرانرژی بودند و فکر می‌کنم یکی از بهترین و خونگرم‌ترین نمایش‌هایی که کار کردم، همین نمایش است. امیدوارم دور بعدی اجرایی هم در سال ۱۴۰۴ داشته باشیم. امیدوارم وضعیت تئاتر به مرور بهتر شود و دوباره تماشاگران به صحنه برگردند.»
(به ترتیب ورود) حامد محمودی، ماهان عبدی، محمد اسلامی، محمد حیدری، علی آشمند، آبتین ضیأ، پریماه شمشیری و رضا سرپرست بازیگران این اثر نمایشی هستند.
در خلاصه داستان این اثر نمایشی آمده است: «در حمامِ یک خوابگاهِ دانشجویی، غریبه‌ای وارد می‌شود، پلیس می‌آید، هلیکوپتری از راه می‌رسد و سگی زوزه می‌کشد.»
انتهای پیام