گروه تجسمی هنرآنلاین: نمایشگاه آثار حبیب مرادی با عنوان «هویت» در گالری اُ برپاست. مرادی در گفت‌وگو با هنرآنلاین با اشاره به اینکه نزدیک به ۳۰ اثر در این مجموعه به نمایش درآمده است، گفت: در این نمایشگاه سه مجموعه در کنار هم قرار گرفته‌اند و تکنیک به کار رفته در آثار همان تکنیکی است که در نگارگری قدمتی طولانی دارد، از جمله پرداز و قلم‌گیری ( به کارگیری خطوط نازک و ضخیم). در واقع ابزار من تقریبا همان است که نگارگران ایرانی دوران صفوی یا مکتب تیموری از آن استفاده می‌کردند. کاغذ دست‌ساز، بوم مرغش و قلم‌موی گربه ، طلای ۲۴ عیار. هرچند در برخی آثار از مقوای ماکت و یا قلم‌موی سمور هم استفاده شده است.
او درباره شیوه کار خود گفت: اگر به مراحل و سیر تکامل آثارم در حدود ۲۷ سال اخیر نگاهی بیندازید متوجه می‌شوید که در هر دوره‌ای آثار از لحاظ کمپوزیسیون و رنگ دچار تغییر و تحول شده است و این متاثر از دو عامل بیرونی و درونی بوده است. به عنوان یک نقاش ایرانی همیشه شیفته تجربه کردن بوده‌ام، حتی اگر در این مسیر گاهی اشتباهاتی هم مرتکب شده باشم. مداومت در این امر و میل به ریسک کردن به همراه اتفاقاتی که به کارگیری تکنیک‌های جدید در نگارگری برایم ایجاد می‌کرد، به تدریج منجر به شکل‌گیری شیوه‌ای تلفیق شده از فضاهای مدرن همراه با تکنیک‌های سنتی شد. من به عنوان یک ایرانی و یک خاورمیانه‌ای در عصر و زمانه‌ای زندگی می‌کنم که بیشتر از هر کجای دنیا با رویدادهای غیر قابل پیش‌بینی مواجه می‌شوم. خواه ناخواه عوامل بیرونی بر درون من هم اثر می‌گذارند و شیوه‌ای که می‌توانم با آن به بیان احساسات و درونیاتم در مواجه با این قضایا بپردازم همین شیوه‌ای است که بیشتر از هر سبک نقاشی دیگری مُهر ایرانی دارد.
او درباره اینکه مینیاتور در هنر امروز چگونه می‌تواند مورد استفاده قرار گیرد، گفت: در ابتدا اجازه دهید این نکته را خاطرنشان کنم که مینیاتور یک کلمه غربی است که ۶۰ الی ۷۰ سال از عمر آن می‌گذرد. واژه دقیق‌تر برای نقاشی ایرانی، نگارگری است که شامل تذهیب، تشعیر، معماری و فیگوراتیو می‌شود. آنچه که به ضرس قاطع باید بگویم آن است که نگارگری می‌توانست حداقل از پایان دوران صفوی و یا آغاز قاجار، سبک‌های متنوعی را مانند نقاشی غربی در بربگیرد و تا این حد مدام دچار تکرار گذشتگان نشود. حتی در قرن بیست و یکم هنوز هم راه‌های نرفته بسیاری وجود دارد که هر نگارگر به نوبه خود می‌تواند راه و مسیر جدیدی را در آن خلق کند و تنها به یادگیری تکنیک و پیروی مراد و مریدگونه از اساتید اکتفا نکند . هرچند قطعا این مراحل را هر نگارگری باید طی کند اما نباید در آن باقی بماند و لازم است که به درون خود نیز رجوع کند و به بیان دیگر به خودشناسی برسد. نگارگر نباید جسارت تجربه امر نو را در خود دفن کند. این هنر پتانسیل بیانگری بسیار بالایی دارد و این مسئله به روحیه جستجوگری و میل به تکامل در نقاش بستگی دارد.
او درباره الگو گرفتن خود از مکاتب نگارگری گفت: از نظر تکنیکی و به صورت مشخص در قلم‌گیری و پرداز، از نگارگران قدیم ایران مانند سلطان محمد تبریزی، کمال‌الدین بهزاد هراتی، رضا عباسی و محمد سیاه‌قلم درس گرفته‌ام و البته ذکر این نکته را بر خود واجب می‌دانم که آشنایی با این مکاتب را مدیون آموزش‌های خوب استاد عزیزم علی کوهپایه حقی هستم که در دوران هنرستان میرک تبریز هنرجویان را تشویق به مشق از این اساتید می‌کردند تا از تکنیک قوی برخوردار شوند. ایشان همیشه از نوآوری و خلاقیت در نگارگری دانش‌آموزانش به شدت استقبال می‌کرد. طی این سال‌ها با تجربیاتی که به دست آوردم تلفیقی از تکنیک‌های قدیم و جدید را در آثارم استفاده کرده‌ام و در آینده هم دوست دارم از سبک و سیاق‌های تازه و جدید دنیای روز نقاشی در نگارگری ایرانی بهره ببرم.
مرادی درباره موضوعاتی که در آثارش مطرح می‌شود گفت: به عقیده من هر هنرمند نقاش بدون شک تحت تأثیر اتمسفر و فضایی که در آن زندگی می‌کند قرار می‌گیرد. من هم از این نظر مستثنا نیستم. دل‌مشغولی من آن است که بتوانم به نحو مطلوبی به این مهم بپردازم اما بیشتر موضوعات روز موردتوجه من است.
او در پایان گفت: از بازدیدکنندگان عزیزی که کماکان بنده را مورد لطف و محبت خودشان قرار می‌دهند سپاسگزارم و خوشحالم که ارتباط خوبی با آثار برقرار کردند. گمان می‌کنم مهم‌ترین دلیل این امر، مواجهه آن‌ها با سبک و سیاقی بود که ریشه در فرهنگ اصیل ایرانی داشته و به ازای هر مخاطبی، برداشت خاص او از اثر می‌تواند وجود داشته باشد.
نمایشگاه آثار حبیب مرادی تا ۳ خرداد در گالری اُ به نشانی خیابان سنایی، خیابان شاهین (خدری)، پلاک ۱۸ برپاست.