سرویس تجسمی هنرآنلاین: نمایشگاه مجسمه‌های مریم کوهستانی با نام "پوستی از آن خود" در گالری سیحون برپاست. کوهستانی در گفت‌وگو با هنرآنلاین با بیان اینکه در این مجموعه 7 اثر به نمایش درآمده است گفت: کار روی این مجموعه از سال ۹۵ شروع شد اما به دلیل درگیر شدن در جمع‌آوری نمایشگاه "نیمروز" که به نمایش آثار هنرمندان افغان در فرهنگسرای نیاوران اختصاص داشت، مدتی از این پروژه دور ماندم و از سال ۹۶ مجددا روی این آثار متمرکز شدم.
کوهستانی افزود: نکته‌ای که از ابتدا برای من آشکار بود این بود که می‌خواستم سر و دست مجسمه‌ها شکننده باشد، زیرا این دو بخش هویت اصلی آدم‌ها را مشخص می‌کند و بیان بدنی خیلی قوی در آنها وجود دارد. وقتی این دو بخش شکستنی باشند یعنی در جهانی قرار گرفتیم که هویت ما روشن و ماندگار نیست و هر لحظه می‌توان به چیز دیگری تبدیل شد.
این هنرمند افزود: در مدتی که در کارم وقفه به وجود آمد، داستان اولیه آثارم تغییر کرد و تجربه‌های شخصی و فضای زندگی معاصر بر ذهنیت من تاثیر گذاشت. این نمایشگاه نشان دهنده موقعیت انسان در جهان معاصر است. آدم‌ها در این مجموعه معلق هستند. آنها نه درون خودشان قرار دارند و نه در جهان اطراف حضور دارند. همه این بدن‌ها فقط یک پوسته هستند که می‌توان به آنها دست کشید و لمس‌شان کرد اما زمانی که به آنها نگاه می‌کنید، می‌بینید چیزی در آنها وجود ندارد و خالی بودن آنها کاملا نمایان است.
کوهستانی افزود: علاوه بر این آدم‌ها با عناصر دیگر جهان تلفیق شده‌اند. به عنوان مثال کودکی که در حال بازی با نخ و ساختن شکل‌های هندسی است را می‌بینیم که قرقره نخ تبدیل به پای او شده و نخ‌ها به بدن او تنیده شده است، به این ترتیب مرز بین جهان درونی و بیرونی از بین رفته است. یا در اثر دیگر دختر بچه‌ای را می‌بینیم که روی سرسره نشسته و پاهای او به پایه‌های سرسره تبدیل شده است. او در حالتی قرار دارد که نه می‌تواند برگردد و نه می‌تواند پیش برود. این آثار نماد همه ما انسان‌ها است که در یک شرایط خاص ثابت شده‌ایم و امکان تغییر نداریم.
او درباره اینکه همه کاراکترها زن هستند گفت: این نهمین نمایشگاه من است و تقریبا در تمام آثار من کاراکتر اصلی زن‌ها هستند، اما من اصراری بر زن بودن سوژه‌ها ندارم. با وجود این فیگور زن عنصری است که من می‌شناسم و از سوی دیگر وقتی مجسمه‌ای از یک مرد ساخته می‌شود مخاطب آن را تنها به یک مرد ارجاع می‌دهد و نه به کل انسان‌ها، اما زمانی که مجسمه‌ای از زن می‌سازیم تعمیم دادن آن به انسان راحت‌تر است. منظورم هم در این آثار ارجاع به انسان است و بحث زنانگی برایم مدنظر نیست.
کوهستانی افزود: یک دلیل دیگر نیز به انتخاب متریال و تاثیری که روی مخاطب می‌گذارد برمی‌گردد. آن حس از دست دادن که مورد نظرم بود قطعا با معصومیتی که یک فرم زنانه دارد بهتر می‌تواند مطرح شده و به مخاطب انتقال داده شود. همیشه متریال برای من در خدمت اثر است. من سال‌ها است که کار سرامیک انجام می‌دهم و سوابق و جوایز زیادی در این زمینه دارم، اما پایبند متریال خاصی نیستم. متریال باید با مفهوم مورد نظرم ارتباط داشته باشد به همین دلیل در آثار خود گاه از مواد بازیافتی یا فلز هم بهره برده‌ام.
این مجسمه‌ساز ادامه داد: در این مجموعه باید از سرامیک استفاده می‌کردم تا شکنندگی مورد نظر خود را نشان دهم. از سوی دیگر پایه‌ها به دلیل ثباتی که پیدا کرده‌اند باید با فلز میبودند تا حس سرما و انجماد را انتقال دهند. همچنین تکنیک پاپیه ماشه را به شکل جدیدی استفاده کردم که در اصل تکنیک سرامیک است، اما با استفاده از خمیر کاغذ ایجاد شده است. دلیل استفاده از پاپیه ماشه این بود که باید متریال سبکی را به کار می‌بردم چون کارها تقریبا در هوا معلق هستند و باید کم وزن میبودند.
نمایشگاه مجسمه مریم کوهستانی تا 12 دی‌ماه در گالری سیحون به نشانی خیابان وزرا، خیابان چهارم، پلاک 1 برپاست.