سرویس تجسمی هنرآنلاین: نمایشگاه گروهی با عنوان "تجربه" در گالری دید، نمایشگاه گروهی "چگونگی" در گالری سایه، نمایشگاه گروهی با عنوان "بختک" در گالری محسن و نمایشگاه گروهی با عنوان "دمیک" در گالری هپتا سوژه‌های گالری‌گردی این هفته هنرآنلاین هستند.
خشونت علیه زنان در نمایشگاه "تجربه"
خشونت علیه زنان موضوع جدیدی در عرصه هنر کشور نیست، بلکه این روزها نحوه ارائه آثار در نمایشگاه‌هایی که با این موضوع شکل می‌گیرد نیز حرف تازه‌ای برای ارائه ندارد. در نمایشگاه "تجربه" در گالری دید که آثار هنرمندانی چون شیرین جواهری، نسترن حاجی‌عرب، نیلوفر رضوانی، مهسا شمس‌فرد، فریده عزیزی، مریم کریمی، شبنم ناصرپور، نازنین نخ‌باف و فرشته نمد کلاهی به نمایش درآمده است نیز اتفاقی از این دست رخ داده است. در این نمایشگاه به طور معمول از هر هنرمند دو اثر به نمایش در آمده است که در آن هر کدام با روش‌ها و تکنیک‌های مد نظر خود تصویری از خشونت علیه زنان را ترسیم کرده‌اند.
اگر بر مبنای آنچه در نمایشگاه ارائه شده بخواهیم آثار را بسنجیم، می‌توان رویکردهایی اکسپرسیو و سهل‌الوصولی را تماشا کرد که به نظر در ساخت شکلی مشترک دارند. در این آثار خشونت علیه زنان و تاثیر فضا و اتمسفر بر روی فیگورها بیش از هر چیز دیگر مورد توجه قرار دارد تا جایی که تصویر فیگورها در برخی آثار بر اثر فشار محیط مخدوش شده است و دفرماسیون فیگورها به عنوان یک امر معمول در آثاری با موضوعیت زنان به شکل یک پیش فرض به نقاشی این هنرمندان راه پیدا کرده است.
هر چند برخی از هنرمندان این نمایشگاه سعی کرده‌اند فضاهای شخصی خود را در آثارشان پیدا و آن را به تصویر بکشند اما غالب این آثار از یک سیستم یا مکانیسم فکری مشخصی پیروی می‌کند که رد آن را می‌توان در تمامی نمایشگاه‌ها و آثاری که در گالری‌ها با موضوع زنان و خشونت علیه آن‌ها به تصویر در می‌آید، جستجو کرد.
بازخوانی روند پرتره‌نگاری در میان هنرمندان معاصر ایران
نمایشگاه "چگونگی" در گالری سایه که شقایق احمدیان آن را جمع‌آوری کرده است نیز بر مبنای یک مکانیزم مشخص این بار پرتره‌هایی را به نمایش در آورده است که بیش از هر چیز می‌خواهند نماینده و چهره‌ای از انسان معاصر را به تصویر بکشند. البته این نمایشگاه مبنای مشخصی دارد و آن بررسی یک روند در جنس پرتره‌کشی در نقاشی است که با آثاری از هانیبال الخاص و حسینعلی ذابحی آغاز می‌شود و تا هنرمندان معاصر که البته مبنای انتخاب آن‌ها مشخص نیست، می‌رسد.
در این آثار نحوه رنگ‌گذاری و دفرماسیون در یک گذار به شدت تغییر کرده است و آن نوع برخوردهای اکسپرسیونیستی و ایجاد حس با غلضت رنگ بر روی بوم که در آثار هنرمندانی چون ذابحی به چشم می‌آید در آثار هنرمندان متاخر جای خود را به نوعی فضاسازی با رنگ پیرامون پرتره‌ها داده است. در آثار این نمایشگاه نقاشی‌هایی که به تصویرسازی نزدیک شده، آثاری با ماهیت فانتزی، کارهایی با نزدیک شدن به فضاهای اکسپرسیونیستی و البته پرتره‌هایی که با خالی کردن هر چیز اضافه‌ای تنها بر نمایش چهره‌ها تمرکز کرده است.
اگر چه این نمایشگاه می‌توانست وجهی گسترده‌تر داشته باشد اما "چگونگی" نمایشگاهی است که علیرغم محتوای جدید که عرضه نکرده، نوعی بازخوانی به حساب می‌آید.
شهود در طبیعت با آثاری رمزآلود
مجموعه‌ای از آثار مجسمه، طراحی و نقاشیِ سه هنرمند جوان، میلاد جهانگیری، ناهید بهبودیان و سهیل مختار، با عنوان "بختک" که در گالری محسن به نمایش در آمده به بررسی ارتباط بین تاریخ، طبیعت، شهود و روایت می‌پردازد.
این هنرمندان با توجه به ابعاد تاریخی که به عنوان موضوع نمایشگاه خود انتخاب کرده‌اند و به واسطه کاوش میان افسانه‌ها و اسطوره‌های مختلف در آثار خود وجوهی فانتزی از دریافت‌های خود به نمایش در آورده‌اند. این آثار چه از لحاظ فرم و چه از لحاظ محتوا (به غیر از یک مجموعه) ساختار پیچیده‌ای دارند و به نوعی اتمسفر ناشناخته و غیرقابل تفسیری را پیش چشم مخاطب به نمایش در آورده‌اند که نشانگر نوعی ابهام و رازآمیز بودن است.
این راز آمیز بودن البته به واسطه حسی به وجود می‌آید که در نوع رنگ‌گذاری و کنش‌های خطی نهفته است. رنگ بسیاری از این آثار رنگ‌های غیر معمول و ساختگی است که خود بر ابهام این آثار افزوده است. البته این ابهام نقطعه قوت این آثار است و به نوعی می‌توان گفت این ابهام‌آفرینی که نوعی پرسش‌گری را با خود به همراه آورده است، مبنای اصلی آثار این نمایشگاه را تشکیل داده است.
در این نمایشگاه مجسمه‌هایی ارائه شده که با توجه به عنوان "گل میمون" خلق شده و با ساختار و شکل غیر متعارف خود با انگیزه کاوش در تاریخچه این گل و نقش آن در چگونگی به وجود آمدن انسان و پیروی آن از طبیعت شکل گرفته است. در کنار این آثار نمونه گیاه‌هایی در وجهی کاملا مینیمالیستی و بر روی سطحی ساده به تصویر در آمده است که هم‌نشینی آن با این مجسمه‌ها به نوعی در ایجاد سوال‌ها تاثیرگذار است و به مبنایی برای شهود در این عوامل تبدیل شده است.
بازخوانی دوباره رابطه انسان و زمین به عنوان زیستگاه
نمایشگاه "دمیک" که با رویکردی زیست محیطی شکل گرفته است بر پایه چیدمان و عکس شکل گرفته است. در این نمایشگاه پنج چیدمان و دو عکس ارائه شده است که هر کدام بر مبنای ایده‌های خود از تقابل و هم‌نشینی انسان و طبیعت سخن می‌گویند.
در ورودی این نمایشگاه چهار مکعب به نمایش در آمده که در سه‌تای آن‌ها سفید و دیگری سیاه است و از مکعب‌های در سفید ساقه‌ای بیرون آمده است.
در کنار این اثر تعدادی گلدان بر روی یک سطح چیده شده است که یادآور نوعی بازسازی طبیعت در فضای زندگی انسان امروز است.این هم‌نشینی با ارائه اثری که در آن گیاهان و بطری‌های آب در هم تنیده شده‌اند در فاصله‌ای نزدیک این نیاز و هم‌نشینی را به پرسش می‌گیرد و آسیب‌های انسانی را که به طبیعت وارد شده در شمایل یک اثر زیبا به تصویر در آورده است.
عکس‌هایی در این نمایشگاه از حضور متفاوت یک کاراکتر در میان طبیعت به تماشا در آمده است که در آن می‌توان استحاله و یا اعجاب کاراکتر به واسطه انرژی‌ها و شکل طبیعت پیرامونش را به چشم دید. در این نمایشگاه عکس‌هایی از انهدام و قطع درختان و تاثیر آن در خشکسالی و بیابان‌زایی به تصویر در آمده است که با تکه‌های بریده شده چوب در فضای واقعی همراه است و تاثیری متقابل از یکدیگر پذیرفته‌اند. رابطه انسان با زمین به عنوان زیستگاه، دغدغه مشترک هنرمندان حاضر در این نمایشگاه بوده است. دمیک عنوانی است که به کهن بودن این رابطه اشاره دارد؛ "دَمیک" صورت دیرینه کلمه زمین است. از این رو، گیاه ماده مشترک آثار این هنرمندان شده است و هر کدام از هنرمندان با نگاه شخصی و رویکردهای متفاوت نسبت به موضوع یاد شده آثاری در قالب چیدمان‌های مشارکتی، عکس، ویدئو و پرفورمنس خلق کرده‌اند. در این نمایشگاه آثاری از عذرا بیکدلو، مولود پیله‌ورابریشم، علی خالقی، سارا شاه‌محمدیان، مهدیه صفی‌پور و فرناز مختاباد به نمایش در آمده است.