به گزارش هنرآنلاین؛"دیباچه" پرفورمنس آرت علی اتحاد است که جمعه دهم خرداد ماه نود و دو در کافه مارکوف و در ادامه پروژه هفتگی "هزار و یک عصر" اجرا شد. برنامه ی هفتگی "هزار و یک عصر" که هر هفته با کیوریتوری علی اتحاد برگزار می شد این هفته نیما زاغیان را به عنوان کیوریتور پروژه معرفی کرد.
در انتهای سالن طولانی کافه مارکوف اتحاد در ردای بلند و سرخ رنگی از جنس ترمه ایرانی دوخته شده و به سنت پوشش های سده هشتم هجری -آن چنان که از نگارگری های این دوره می توان دریافت- طراحی شده بر چهارپایه ای نشسته بود.
وی که پشت به مخاطبان و رو به دیوار انتهایی کافه نشسته بود تاری در دست داشت که مداوماً در حال کوک کردنش بود. گاه به گاه ساز کوک می شد و بخش هایی از نغمه ای آشنا به گوش می رسید اما پس از چند ثانیه ساز باز از کوک خارج می شد و نواختن اجراگر قطع شده و باز کار کوک کردن از سر گرفته می شد.
اثر علی اتحاد چندین واکنش تعاملی را نیز بر انگیخت. از این میان امید شلمانی و محسن ثقفی هنرمندانی بودند که به صورت بداهه به اثر پیوستند و دست به کنش گری زدند. در طول یک ساعت و نیم اجرای اتحاد و کوک کردن های بی پایان، آرام آرام سیم های ساز پاره می شدند و صدای تار بیش از پیش از کوک خارج می شد. در پایان و با خاموش شدن چراغ های سالن هنرمند صحنه اجرا را ترک گفت.
"دیباچه" که قسمت نوزدهم از "مجموعه ی رازورزی" است، همچون دیگر اجراهای هنرمند با عناصر تاریخی همچون پوشش سده های گذشته و سازهای ایرانی همراه بود. در بخشی از متن ضمیمه ی اثر که به صورت برگه های چاپی در اختیار مخاطبان قرار گرفته بود این طور آمده است: "واژه به واژه آرزوهایم را کنار هم می نشانم آجر به آجر رویاهایم را روی هم می گذارم نه چکامه ای و نه سرایی! وترها گسسته خواهند شد در این ناکوکی بی پایان زخمه هایم به هیچ لحنی نمی برند نه "حزین" و نه "رجز" نه "کرشمه" ای و نه "چکاوک" و حتی نه "مویه" ای چیزهای داشتم که بشنوی این کج نغمه را که به دست من سپرد؟!"
انتهای پیام/
32/32