گروه مد و لباس هنرآنلاین؛ در ابتدای حکومت پهلوی، هنگام زمامداری رضاخان که مقرر شد تمام مردم ایران لباس واحدی بپوشند، کردان در مقابل این دستور مقاومت نشان داده، لباس خود را تغییر ندادند. البته در شهرهای بزرگ استان مانند سنندج، برخی از جوانان، لباس محلی را فقط در مراسم و جشنهای خاص می پوشند و علاقه ای به استفاده از آن بطور معمول ندارند به همین دلیل در سنندج کمتر کسی دیده می شود که با لباس محلی درخیابان ظاهرشود ، اما در سایر شهرها مانند بانه و مریوان غالبا تمامی زنان و مردان با لباس محلی در شهر دیده می‌شوند.
لباس و پوشاک کردان از تنوع و غنای فوق العاده ای برخوردار است که در زینتها و رنگهای لباس به چشم می خورد، لباس کردی هرگز یک رنگ و تیره. گون نیست بلکه همیشه با ترکیب رنگهای مختلف، چشمها را به طرز مطبوعی خیره می کند و انسان به این باور می رسد که طبیعت و محیط پیرامون، مرغزارهای سرسبز، گلهای رنگارنگ ، سپیدی برفها، آسمان صاف و آبی، سیلابهای خروشان در این تنوع رنگ تاثیر مهمی داشته اند.
لباس زنها نیز از پیراهن بلندی تا روی پنجه پا که گاهی با پولکهای الوان تزیین شده و روی آن یک نیمه تنه به اسم " سوخمه " از پارچه زری یا مخمل پوشیده و بالای سوخمه گاهی لباسی به اسم " کوا " که از پشت تا پایین پنجه پا کشیده می پوشند، تشکیل می شود.
پوشیدن هر یک از این لباسها بستگی به سلیقه زنان دارد، شلوار آنها گشاد و از جنس حریر است، پارچه ای توری به عنوان روسری و پارچه دیگر به اسم " شتونیه" یا "شال" به طول سه متر که روی ناحیه کمر بسته می شود جز لباس زنان کرد است.
زنان و دختران منطقه اورامانات گیسوان خود را به شکل رشته های باریک می بافند و بر گیسوان بافته خود کلاه سکه دوزی شده می گذارند.
پوشاک مردان کرد
لباس مردان کرد ساکن فلات ایران تنگ و چسب بدن، با چینهای باز، شلوار چسبان و پوتین سافه بلند است، در کوه های کردستان جنوبی، مردان لباس گشاد تری می پوشند که با نیاز بالا رفتن ( صعود ) سازگارتر است.
شلوار آن گشاد و کت کوتاه و از جنس نمد سفید است، یک دستار سفید و آبی با تصویر " چشم پرنده " نیز به دور سر می پیچیند و از کمر بند رنگارنگ نیز استفاده می کنند، همچنین لباس مردانه کردی تابع مقتضیات محیط و شیوه زندگی است و در عین حال گاهی در آن تنوعهای بسیار جالبی هم دیده می شود.
برخی از لباس مردان تیره رنگ است که از کت بدون یقه، شلوار ، دهانه تنگ دستاری بر سر و شالی بر کمر تشکیل شده است ولی عموما به شاد زیستی و رنگهای روشن که همانا سنت زرتشت است باور دارند.
پیراهنهای بدون یقه و سفید می پوشند که در انتهای آستین، زباله مثلثی شکلی قرار دارد که در حالت عادی به دور مچ یا بازو پیچیده می شود و آن را " لفکه سوزنی" می نامند.
در صورتی که پیراهن بدون لفکه باشد، اغلب هنگام کار مچها را با پارچه نوار مانندی می بندند، اغلب مردان از دستار و شال تیره رنگ مخصوصی به نام "رشتی" استفاده می کنند، زینت مردان بیشتر ساعت جیبی با زنجیر آویزان در جلو سینه و گاهی ساعت مچی است.
با توجه به زمستانهای سرد منطقه، اغلب از پالتو استفاده می شود، اما قشرهای غیرمرفه نمد ضخیمی به نام " پستک " می پوشند و چوپانان برای جلوگیری از سرما و حفاظت از سرما وباران ، قبای نمدی دراز و بدون آستین دارند که دو زبانه کوچک به عنوان آستینهای کاذب در امتداد شانه های آن قرار دارد
انتهای پیام/31