آینه‌‌کاری در معماری؛ تجلی پاکی و روشنایی

سرویس معماری هنرآنلاین: آیینه‌کاری یکی از زیباترین هنرهای سنتی ایران و انعکاس تاریخ درخشان نبوغ و خلاقیت هنرمندان ایرانی است.

آینه‌کاری نوعی تزیین داخلی ساختمان است که با چسباندن قطعه‌های کوچک آینه به شکل‌های هندسی و گل و بته‌‌های مختلف شکل می‌گیرد. در این رشته هنری، هنرمند آینه ‌کار با استفاده از شیشه و برش آن به اشکال متنوع، فضایی درخشان و زیبا در بناها می‌‌آفریند که از بازتاب نور در قطعات بی‌‌شمار آینه؛ تشعشع، درخشش و زیبایی در تزیینات بناها ایجاد می‌‌شود و پوششی بسیار مناسب و زیبا برای تزیین بنا از نظر استحکام و دوام است.

از آنجا که آب و آینه در فرهنگ ایرانیان نماد پاکی و روشنایی، راستگویی و صفا هستند؛ کاربرد آینه در معماری نیز همین معنا را در خود مستتر دارد. این هنر یکی از شاخه‌‌های هنرهای تزیینی ایران است و عمدتاً در تزیینات داخلی بناهای تاریخی به ویژه اماکن متبرکه کاربرد دارد. 

اوج این هنر در دوران صفویه بوده زیرا در سده ۱۰ هجری قمری، آینه از اروپا به ویژه از ونیز به ایران وارد می‌‌شد و بخشی از این آینه‌‌ها هنگام جابجایی در راه می‌‌شکستند و هنرمندان ایرانی برای بهره‌‌گیری از قطعات شکسته راهی ابتکاری یافتند و از آن‌‌ها برای آینه‌ کاری بناها استفاده کردند.

در این گزارش تصویری نگاهی می‌کنیم به برخی از نمونه‌های درخشان آینه‌کاری در معماری ایران.