هنرآنلاین : حسین هاشم پور : 

یک:  احتمالا دقت کردین چالش هایی که هنرمندان به آن دچارند حل نمی شوند، فقط کمرنگ و پررنگ می شوند: ممنوع الکاری، ممنوع التصویری، فیلم توقیفی، ممیزی ها، لغو کنسرت ها، نبود بودجه ... و این همه غیر از مشکلات دامنه دار فقدان امنیت شغلی، بیکاری، بیمه... است. 

دو : طبیعی ترین اتفاق این است که هنرمندان فردای پیروزی مجدد دکتر حسن روحانی، در حالیکه همگان به نقش بی بدیل کمپین آنان اذعان دارند، فهرستگانی از این مطالبات طومار کنند و از دولت دوازدهم بخواهند آن را در صدر برنامه های خود بگنجاند؛

اما کافی ست سلسله مصاحبه‌ها و نشست های هنرمندان در روزهای اخیر را مرور کنید، خواسته های آنان رویکرد ملی و کلان دارد و خواهان آزادی اندیشه و به موازات آن رونق اقتصادی هستند؛

رضا کیانیان بازیگر شناخته شده در یکی از این نشست ها در دانشگاه علم و صنعت گفته است؛:"جامعه بدون فرهنگ پیشرفت نخواهد کرد و در مقابل قاعدتا فرهنگ زمانی ایجاد می‌شود که جامعه از یک رفاه نسبی برخوردار باشد... فرهنگ همیشه در سبد قشر متوسط جامعه قرار دارد و وقتی فشار اقتصادی زیاد می‌شود اولین چیزی که از سبد مردم خارج می‌شود همین فرهنگ است... هر وقت جامعه آرامش دارد، شکوفایی فرهنگی اتفاق می‌افتد... "

و یا استاد محمود دولت آبادی می گوید:" کماکان منتظر قانونی شمردن قانون و اجرای آن توسط نهادها و ارگان‌های مختلف هستیم. به صراحت می‌گویم که ایران متعلق به همه ایرانیان است و تنها به یک طیف خاص یا عده‌ای خواص تعلق ندارد... "

سه : جامعه هنری آگاه است اگر مشکلاتش با رانت دولتی و به صورت گلخانه ای ترمیم یابد، حتما فردا روزی همه آنها باز خواهند گشت؛

تنها راه التیام دردهای کهنه شده هنرمندان، رشد فضای فرهنگی در سایه سار خواست افکار عمومی و در متن تحولات این سرزمین است؛ اگر هنر جزیی از زندگی مردم شود، هیچ قدرتی نمی تواند آن محدودیت های بند نخست را بازگرداند.

به همین سبب مطالبات هنرمندان، همان مطالبات مردم است: "آرامش، آسایش و رفاه عمومی."

اینجاست که جامعه هنری اعلام می کند از کارکرد دولت نخست آقای روحانی در عرصه فرهنگ و هنر ناراضی ست اما به جهت سوگیری های درست در مسائل ملی و کلان برای تکرار موفقیتش در انتخابات آستین همت بالا می زند. 

چهار: "جناب آقای حسن روحانی ریاست محترم جمهور اینجانب محمود دولت‌آبادی به شما رای دادم و نه فقط رای که پیش از روز انتخابات نیز عنوان کردم که به شما رای خواهم داد. باشد که در سطح عام و کل فراگیر و پیش مردمان از رای و نظر خود پشیمان نشوم." 

این شاید ترجیع بند همه جامعه هنری باشد.