هنرآنلاین : حسین هاشم پور : این ستون می توانست تیتر دیگری هم داشته باشد:" شب امتحان دولت"؛
زیرا اگر می توان اوضاع هنرمندان را با کولبران که زخمی عمیق بر قلب ایرانی ست، مقایسه کرد به حتم حاصل نگاه نادرست تصمیم سازان این چهار دهه به مقوله فرهنگ و هنر است که اکنون به طبع دولت یازدهم با وجود تلاش هایش، به اندازه چهار سال اخیر در توسعه نیافتگی اش سهیم است.
یک:
موضوع فقط تحدید بازار کار هنرمندان نیست، حتی سخت شدن گذران زندگی، نا به سامانی بیمه... را هم هنرمندان می توانند تاب آورند کمااینکه تاکنون چنین کرده اند،
مشکل نبود امنیت خاطر است، فقدان قانون، خلاهایی که سبب می شود حضور نوازنده زن روی صحنه ها انگشت شمار شود، هنر در مراکز دانشگاهی تحصیل شود اما فارغ التحصیل آن برای اجرا گرفتار سلایق این نهاد و آن کارمند باشد که کم ترین شناخت از هنر دارند...
دو -
وقتی ارکستر ملی در خرم آباد در یک سالن تخصصی کشتی روی صحنه می رود یعنی هنر عزیز ما نه تنها فقیر است بلکه در تصمیم گیری های کلان حامی هم ندارد،
توسعه نیافتگی نشانه پیچیده ای نمی خواهد همین بس که در پایتخت هم سالن تخصصی موسیقی نداریم یا برای برگزاری یک اکسپوی تجسمی هیچ گالری در خور توجهی ساخته نشده است.
سه-
اتفاقا تحدیدکنندگان فعالیت های هنری فقط لباس شخصی ها و دلواپسان نیستند، این دو خبر را ملاحظه کنید:
" اجرای ارکستر ملی ایران در کرمانشاه از سوی اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی کرمانشاه لغو شد زیرا نتوانستند شرایط اجرای کنسرت را هموار و وسیله نقلیه برای برگشت اعضای کنسرت فراهم کنند."
خبر دوم را هم لابد شنیده اید نمایش "آخرین نامه" به کارگردانی مهرداد کورش‌نیا با بازی نوید محمدزاده که قرار بود از 21 اسفند در مشهد به روی صحنه رود لغو شد؛ جالب اینجاست که موضوع این اثر دفاع مقدس است،
از این نمونه ها در سالی که گذشت بسیار است، معنایش این است که حتی وزارتخانه ای که همه هم و غمش باید حمایت و توسعه هنر باشد هم سامان یافته نیست.
چهار -
شاید اگر فردای 24خرداد 1392 به هنرمندان می گفتید نوروز منتهی به انتخابات ریاست جمهوری، حال و روز فرهنگ اینگونه خواهد بود متهم به سیاه اندیشی می شدید
اما واقع این است هر قدر دولت در تابوشکنی سیاست خارجی سینه ستبر پیشرو بود، در فرهنگ و هنر قد خمیده داشت و دولا دولا پیش رفت.
پنج-
به گمانم در شب امتحان، دولت باید با محوریت تدبیر و امید با جامعه هنری وارد گفتگو شود و اگر خواهان همراهی آنان است باید برنامه روشن و تضمین های لازم بدهد تا شاید دستکم در چهار سال آتی با تاسیس یا قدرت یافتن اتحادیه ها و انجمن های هنری گام های تثبیت شده ای برای احیای شان هنر و هنرمند و واگذاری تام و تمام امور هنر به هنرمندان برداشته شود.
- این یادداشت هم زمان در روزنامه شرق ص 14 و ایران آرت منتشر شده است.