سرویس تئاتر هنرآنلاین: پروانه سلحشوری نماینده مردم تهران, عضو کمیسیون فرهنگی و رییس فراکسیون زنان مجلس شورای اسلامی شب گذشته 11 بهمن ماه در آخرین روز سی و پنجمین جشنواره تئاتر فجر به تماشای نمایش "نامه‌های عاشقانه از خاورمیانه" به کارگردانی کیومرث مرادی در تماشاخانه ایرانشهر نشست.
این نماینده مجلس در یادداشتی ضمن تمجید از گروه نمایش "نامه‌های عاشقانه از خاورمیانه" از کم کاری مسئولین در قبال مخاطبان تئاتر نیز گله کرد. در ایت یادداشت آمده است: "تماشای فیلم، تئاتر و شنیدن موسیقی اگر از نوع اصیل و هنری آن باشد انسان را به خودش نزدیک‌تر می‌کند و گویی من درون هرکس را به او می‌شناساند و در عین حال آنچه در محیط پیرامون او می‌گذرد و گاه بدون هیچ توجهی از آن رد می‌شود را در قالب هنری برای او باز تجلی می‌کند.
دیروز به همت دوستان برای تماشای تئاتر "نامه‌های عاشقانه از خاورمیانه" به کارگردانی آقای کیومرث مرادی در جشنواره تئاتر فجر به تماشاخانه ایرانشهر رفتم.
در نگاه اول از خودم شرمسار شدم نمی‌دانم مسئولین هنری ما می‌دانند که مشتاقان هنر برای دیدن یک نمایش بالشتکی زیر پای‌شان می‌گذارند و روی زمین می‌نشیند و با عشق و علاقه به تماشای این هنرهای دلنشین مشغول می‌شوند. نقد اجتماعی کارکرد ضعیف مسئولین و از جمله خودم را بگذاریم برای دفعات بعد. برای یک‌بار هم شده کار را با تحسین شروع کنیم. من منتقد تئاتر و سینما نیستم اما حدس می‌زنم می‌توانم از علاقه‌ای که به ادبیات دارم با این حوزه‌ها هم مرتبط شوم و آن را درک کنم. از آخر نمایش شروع کنم که پس از پایان نمایش حس خوب خواندن یک کتاب رمان با محتوا و لذت بخش را تجربه کردم، گویا شعری را از تمام اعماق وجودم زمزمه می‌کردم. و من به عنوان یک زن تجربه تلخ زنانی که قربانیان اصلی در جنگ و خشونت هستند را در قالبی هنرمندانه که درد را بیشتر منتقل می‌کرد دریافتم.
هارمونی کار بی‌نظیر بود، آهنگ‌ها و موسیقی بخوبی با نمایش هم‌خوانی داشتند و اشعار بسیار زیبا بودند. بازی بازیگران طبیعی، هنرمندانه و تحسین برانگیز بود و گویی لهجه‌هایی که این هنرمندان گرفته بودند زبانی بود که مدتهاست با آن صحبت می‌کنند. طناز طباطبایی آنچنان زیبا لهجه عربی را بیان می‌کرد که من خوزستانی بارها در خوزستان همین گونه را تجربه کرده بودم و دختر افغان ما هم به همین صورت افغانی را صحبت می‌کرد. درد در سرتاسر سه اپیزود جداگانه نمایش فریاد می‌زد و رنج‌های انسانی که از انسان به انسان در همین عصر حقوق بشر که به انسان‌ها روا می‌شود. چه در کنار ساعت بیگ بن باشی، چه از امریکا به افغانستان بیایی و چه افغانی باشی و به کشور دیگری مهاجرت کنی، در همه موارد "زن" است که نخستین قربانی جهل و ناآگاهی و خودخواهی هم‌نوعان خودش است و اولین قربانی خشونت.
به آقای کیومرث مرادی بابت کارگردانی قوی و مسلط‌شان تبریک می‌گویم، خانم‌های هنرمند موسیقی واقعا سنگ تمام گذاشتند و هنرمندان بازیگر ما خانم‌ها هانیه توسلی، طناز طباطبایی و پانته‌آ پناهی‌ها خیلی خوب از ایفای نقش خود برآمدند.
هنر چه ادبیات باشد یا تئاتر، موسیقی و سینما در کنار سرگرمی، آگاهی می‌بخشد و معنویت را در انسان تقویت می‌کند. انسان‌ها را به هم نزدیک‌تر می‌کند و خطاهای بشر را به می‌نمایند و امروز چقدر ما به این هنرهای اصیل نیازمندیم."