گروه تئاتر هنرآنلاین: بی‌شک جشنواره تئاتر فجر بزرگ‌ترین جشنواره تئاتری بعد از انقلاب و شاید قدیمی‌ترین و مهم‌ترین جشنواره کشورهایِ حوزه خلیج فارس و غرب آسیا باشد. جشنواره‌ای که هم به لحاظِ گستردگیِ ایده‌ها، سبک‌ها، شیوه‌ها و تجربه‌های نمایشی هم از نظر وسعتِ جغرافیایی جزوِ رویدادهایِ هنریِ بزرگ و شایسته آسیاست.
تئاتر فجر جشنواره‌ای است مولد که هر سال هنرمندانی بزرگ و شاخص را به دنیایِ حرفه‌ایِ تئاتر معرفی می‌کند؛ علیرضا نادری، محمد چرمشیر، فرهاد مهندس‌پور، محمد رحمانیان، حمید امجد، نادر برهانی‌مرند، کوروش نریمانی، حسین کیانی، نغمه ثمینی، حمیدرضا آذرنگ، حمیدرضا نعیمی، شهرام کرمی، ریما رامین‌فر، محمد یعقوبی، کیومرث مرادی، چیستا یثربی، اصغر فرهادی، علی‌اصغر دشتی، حمید پورآذری، افروز فروزند، سیامک احصایی، افسانه ماهیان، محسن علیخانی، امیررضا کوهستانی، رضا ثروتی، همایون غنی‌زاده، امیر دژاکام، حسین پارسایی، محمد عاقبتی، افشین هاشمی، علی شمس و... نمونه‌هایی هستند بر این ادعا.
این جشنواره سعی کرده در سطح بین‌المللی نیز چهره‌ای مقبول داشته باشد و خود را در جدول سالانه «ITI» جهانی ثبت کند. حضور کارگردانان و شرکت‌های معتبر اروپایی در ادوار مختلف جشنواره موید این نکته است. باید اعتراف کرد شور و هیجان هنرمندانِ پرتوان و خلاقِ شهرستانی برایِ شرکتِ در این جشنواره وصف‌ناپذیر است. همه اینها را گفتیم تا به این نکته مهم برسیم که آیا تبلیغاتِ امسالِ این جشنواره در حد و سطحِ اهمیت و بزرگیِ این جشنواره هست؟
بیایید واقع‌بینانه و اتفاقا دلسوزانه به این مقوله بپردازیم، شما اگر ساکنِ چهارراهِ ولی عصر، خیابانِ 16 آذر، اطرافِ بوستانِ هنرمندان یا خیابانِ سنگلج نباشید پوستر، استند یا بیلبوردی از شروع و برگزاریِ جشنواره می‌بینید؟ مثلا علاقه‌مندی که ساکنِ خیابانِ ایران‌زمین است یا در خیابانِ شهید عراقی یا سردارِ جنگل یا نازی‌آباد، یا شهرری یا پاسداران یا... زندگی می‌کند، از کجا و با دیدنِ کدام نشانه تبلیغی باید به آغازِ جشنواره یا سالن‌هایِ اجرایی آگاهی پیدا کند؟
او در صورتی می‌تواند به این اطلاعات برسد که یا به خبرگزاری‌ها و رسانه‌هایِ نوشتاری سر بزند یا مثلا رادیو نمایش گوش کند یا بیننده خبرهایِ شبکه‌هایِ تلویزیونی باشد یا آشنایی بین شرکت‌کنندگان و مدیرانِ جشنواره داشته باشد یا در نهایت به حافظه تاریخی خود رجوع کند! سال‌های قبل دبیرانِ جشنواره با مدیرانِ شهرداری، سازمانِ زیباسازی یا مترو جلسه برگزار می‌کردند و به توافق‌هایی دست می‌یافتند تا برای گسترشِ تبلیغاتِ شهری کاری کنند (البته نه آنچنانی مثلا مثل جشنواره فیلم فجر اما حداقلی).
دوستان عزیز و پرتلاش هر سال نمی‌توان به حافظه تاریخیِ مخاطب اعتماد کرد! شما برای فروشِ کالایِ خود به تبلیغاتِ وسیع نیاز دارید حتی کالایِ هنری. به قولِ عالمینِ علمِ تبلیغات: شما برای فروشِ کالایِ یک دلاریِ خود باید 10 دلار تبلیغ کنید. هنرمندانی که به جشنواره ادینبورگ رفته‌اند می‌دانند، در زمانِ برگزاری این جشنواره تمامِ شهرِ ادینبورو یا ادینبورگ در اختیارِ این جشنواره قرار می‌گیرد. آیا مردمِ این شهر زمان برگزاریِ این جشنواره را نمی‌دانند یا مثلا مخاطبینِ کشورهایِ دیگر؟
پرواضح است که همه این مخاطبان اطلاعِ قبلی دارند اما مسئولین جشنواره و همین‌طور مسئولین شهری خود را موظف به تبلیغ می‌دانند زیرا با این کار هم اهمیتِ جشنواره را دوچندان می‌کنند هم شور و هیجانِ جشنواره را در کلِ شهر منتشر. مطمئنم اگر با خودِ دبیر محترمِ چهل و یکمین جشنواره تئاتر فجر صحبت کنیم به هیچ وجه از تبلیغاتِ شهریِ امسال راضی نیست چون خودِ او قبل از اینکه دبیر باشد کارگردان و بازیگرِ تئاتر است.
تنها دو سه روز به اتمامِ این دوره مانده و طبیعتا دیگر نمی‌شود کاری کرد اما اینها را نوشتیم تا شاید بتوان برای سال‌های آینده فکری کرد. تهران یک اَبَرشهر است و جشنواره تئاتر فجر فقط سالی یک بار برگزار می‌شود پس بیایید برایِ شکوه آن کاری کنیم.