سرویس تئاتر هنرآنلاین: سیروس همتی، بازیگر نقش "دَیّان" در نمایش "مردی در آینه" گفت: در این نمایش به دعوت دوست خوبم علی سلیمانی به ایفای نقش می‌پردازم و علاوه بر آن در بخش فن بیان و رساندن دوستان بازیگری که کمتر تجربه بازی داشتند به نقش هم با گروه همکاری داشتم و باید بگویم که تلاش ما براین اساس بود که تا حد امکان شکاف میان بازی بازیگران کم‌تجربه و بازیگرانی همچون علی سلیمانی و علی یعقوب‌زاده که سابقه بازی زیادی در عرصه تئاتر دارند را کم کنیم.
وی ادامه داد: از آنچه که در صحنه اجرا شاهد آن هستیم شخصاً رضایت دارم و تصور من بر این است که اتفاقاً بازی‌هایی یک دست و ساده و قابل قبول را از سوی تک تک بازیگران در این نمایش شاهد هستیم و دوستان بازیگر کم‌تجربه نیز بازی خود را تا سطح قابل قبول و هم‌راستا با بازی بازیگران باسابقه نمایش رسانده‌اند.
همتی در مورد ایفای نقش "دَیّان" در این نمایش نیز تصریح کرد: من از جمله بازیگرانی بودم که دیرتر از بقیه به پروژه اضافه شدم آن هم به این دلیل که وقتی برای نخستین بار به من پیشنهاد بازی در این نمایش شد مشغله کاری داشتم اما مجدد که تماس گرفته شد، من تصور کردم که شرایط نمایش نسبت به پیشنهاد اولیه بهتر شده است از آنجا که تا حدودی نیز از مشغله‌های من کاسته شده بود، با جان و دل حضور به منظور بازی در این نمایش را پذیرفتم و خیلی زود هم توانستم نقشی که به من برای بازی پیشنهاد شده بود را درک کنم و به خصوصیات ظاهری و شخصیتی "دَیّان" برای آنچه که شما شاهد عرضه آن بر صحنه نمایش هستید، برسم.
وی انتخاب بجای کارگردان، سوابق شخصی در عرصه نمایش دینی و درک درست از شخصیت "دَیّان" را عامل توفیق خود در ایفای این نقش دانست و گفت: روزگار "دَیّان" در طول تاریخ و حداقل معاصر با زمانه امام علی (ع) با اوج و فرودهای زیادی همراه بوده است؛ هر چند که او در نهایت عاقبت به خیر می‌شود اما برخلاف نامی که دارد و صفت تفصیلی از شخص دیندار است، پی در پی به فکر منافع شخصی خود بوده و هر جا که منافع او در میان بوده است، ولو در مخالفت با پیامبر (ص) و حضرت علی (ع) اوست که حرف نخست را می‌زند.
همتی گفت: در حقیقت "دَیّان" از یک نمودار شخصیتی سینوسی با افت و فرودهای زیادی برخوردار است و من تمام تلاش خود را کردم که این تغییر و تحول در شخصیت او را به نحوی تأثیرگذار بروز دهم و حتی با موافقت کارگردان در مقاطعی با غلوآمیز ادا کردن کلماتی که او در دیالوگ‌های خود دارد و یا حتی مضحک جلوه دادن برخی از اعمال و رفتارش که خنده نیز از مخاطب می‌گیرد، سعی بر آن داشتم که بیننده ضمن همراه کردن با این شخصیت پی به این تحول شخصیتی او نیز ببرد.
او تأکید کرد: به طور قطع متن نمایشی دست ما، هم گروه کارگردانی و هم گروه بازیگری را در ارائه ایده‌هایی که به پیشرفت کار منجر شود باز می‌گذاشت، این متن را سیدجواد هاشمی تا آنجا که اطلاع دارم تقریباً 20 سال پیش نوشته است، اما هنوز هم در فضاسازی و طراحی شخصیت‌های این نمایش انعطاف‌های زیادی وجود دارد که حتی از بداهه نیز می‌توان با توجه به مقتضیات زمانی و مکانی اجرای نمایش در آن استفاده کرد. به شکلی که با هماهنگی با کارگردان هر نوبت اجرا چنین اتفاقی می‌افتد که اگر جواب داد در شب‌های دیگر هم تکرار می‌شود و اگر این تصور به وجود آمد که چندان به کار سنجاق نشده است، چیزی دیگری را جایگزین آن می‌کنیم.
این بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون افزود: در یک کلام بازی بازیگران، فضاسازی و همه آن چیزی که به نام میزانسن از فیلتر ذهنی کارگردان گذشته و اینک ما روی صحنه شاهد آن هستیم به یک نقطه معطوف می‌شود و آن هم تحول و دگرگونی شخصیت "حارث بن سجیه" به عنوان شخصیت اصلی نمایش است، شخصیتی که مخالف سرسخت علی (ع) است، اما در نهایت به جهت نرم‌خویی و رحم و شفقت امیرالمؤمنین (ع) تصمیم می‌گیرد محب علی(ع) شده و از کرده خود پشیمان و نادم است.
او در پایان گفت: این نمایش در عین سادگی تنها با همدلی و همت دوستان حاضر در گروه برای اجرا در ایام ماه رمضان مهیا شد و از نزدیک شاهد بودم که چقدر گروه در زمینه حمایت و همکاری برخی از نهادها و سازمان‌ها که انتظار می‌رفت حامی این‌گونه آثار نمایشی باشند در مضیقه بود. افسوس که هیچ‌گاه شاهد یک شکل ثابت حمایتی از آثار نمایش دینی نیستیم، در مقطعی همه توجهات و حمایت‌ها معطوف به تولید و اجرای این آثار شده و در مقطع دیگر این عرصه کلاً به حاشیه رانده می‌شود.