سرویس تئاتر هنرآنلاین: نمایش "جادوی پاهای من" با کارگردانی زهرا شایان‌فر و سیاوش قلعه‌وردی روزهای پنج‌شنبه و جمعه ساعت 16 در عمارت نوفل لوشاتو روی صحنه است و بازیگران آن شهرام نیک‌کار، فرهاد شکرالله‌زاده، منیر چراغی، فاطمه رستمی، سهند آدم‌عارف، امیر شیخ‌زاده، فرزانه کاظمی، خورشید شایان‌فر، خرداد شایان‌فر، سدنا محبى، آرمان کارخانه، شهرزاد کلانتری و حسام کلانتری هستند.
زهرا شایان‌فر در گفت‌وگو با هنرآنلاین درباره موضوع و مضمون نمایش "جادوی پاهای من" گفت: معمولاً آثار کودک موضوعاتی خطی دارد. قصه این نمایش نیز درباره دختر بچه‌ای است که برای پرسیدن سوالاتش به منزل پدربزرگ پدرش می‌رود و متوجه می‌شود که او به صورت مشکوکی در منزل نیست و بنابراین نگرانش شده و تلاش می‌کند تا به دنبال او بگردد و ...
او در ادامه افزود: سعی ما بر این بوده تا این داستان ساده را برای بچه‌ها بسیار مهیج اجرا کنیم. خط داستانی را گرفته و آن را تبدیل کنیم به اثری مشارکتی یا تئاتر خلاق که کودکان و مربیان با آن آشنایی دارند. در این نمایش لحظات جستجو، سوال و جواب‌ها به کمک مخاطبان پیش می‌رود و آن‌ها به منظور پیدا کردن آقاجان مشارکت دارند و با جستجو در سالن به یافتن رمز و کلیدی برای پیشبرد داستان هستند.
این کارگردان تئاتر ضمن اشاره به اینکه این داستان را با لحظات نمایشی ترکیب کردیم تا برای مخاطبان کودک و خانواده‌های‌شان جذابیت داشته باشد، عنوان کرد: یکی از دلایلی که این نمایش در فضای مشارکتی طراحی شد این بود که ما تجربه‌ای با تماشاگر به خصوص والدین داشته باشیم و به آن‌ها بگوئیم سوالات کودکان از سر ناآگاهی نیست، بلکه آن‌ها به دنبال پاسخی هستند تا یک قدم به جلو هدایت شوند و هر پاسخی می‌تواند یک قدم به منظور آگاهی بیشتر کودکان باشد.
شایان‌فر با بیان اینکه درنظر داشتیم فضای نمایش بسیار شگفت‌انگیز و مهیج باشد، درباره سبک و شیوه اجرایی این اثر یادآور شد: از آنجا که این نمایش به صورت مشارکتی اجرا می‌شود، انتخاب سبک اجرایی برای‌مان پیچیدگی بیشتری داشت چرا که ما باید دو فضای متفاوت طراحی می‌کردیم؛ ماجراهایی که شخصیت اصلی با دیگر شخصیت‌های نمایش دارد و ماجراهایی که شخصیت اصلی با تماشاگران دارد. این دو فضا دو سبک مختلف اجرایی را می‌طلبید، بنابراین ما سعی کردیم در شیوه اجرایی همه اتفاقات را از ذهن یک کودک ده ساله روایت کنیم. در این نمایش کاراکترها بسیار فانتزی‌تر از جهان رئالیستی هستند و تلاش‌مان بر این بوده تا جان‌دارپنداری را در این نمایش به تصویر بکشیم. در این نمایش مخاطبانی که در اجرا مشارکت نمی‌کنند نیز از دیدن نمایش همراه با موسیقی، حرکت، تصاویر جذاب و لحظات فانتزی لذت خواهند برد.
او همچنین در ادامه افزود: ما طی گپ و گفتی که در گروه داشتیم به این نتیجه رسیدیم که بچه‌های امروز بیشتر از اینکه شنیداری و به دنبال قصه‌پردازی باشند، دیداری هستند و مدام در حال دیدن تصاویر از طریق گوشی، تبلت و تلویزیون هستند و دانش بصری آن‌ها بیشتر از نسل قبل است؛ بنابراین در این اثر از قصه‌گویی پرهیز کرده و او را نصیحت نمی‌کنیم و سعی‌مان بر این بوده که داستان با نشان دادن لحظات، بدون هیچ قضاوت و تصمیمی با تصاویر غنی پیش برود. اجرای پانتومیم در این نمایش نیز همراه با آموزه‌های پنهان است.
زهرا شایان‌فر درباره طراحی صحنه نمایش گفت: در مسیر تولید این کار ما چندین بار مجبور شدیم تا از ایده‌آل‌های‌مان در مورد طراحی صحنه عقب‌نشینی کنیم. در وحله نخست، ما ایده‌های شگرف و بزرگی داشتیم که شاید برای اولین بار در آثار نمایشی کودک اجرا می‌شد اما به مرور با موضوعاتی چون سالن اجرا، استحکام بنا، چند اجرایی بودن نمایش‌ها و ... مواجه شدیم و براین اساس مرحله به مرحله ایده‌های‌مان را خلاصه و موجزتر کردیم. با این حال تلاش کردیم تا صحنه در خدمت شیوه اجرایی باشد.
او در ادامه اضافه کرد: در اجرای این اثر از یک صحنه خالی استفاده شده که عناصر آن تمرکز تماشاگر را تحت تاثیر قرار ندهد که این مسئله، نکته مهمی در کار مشارکتی است. از آنجا که این اثر یک بازی نمایشی است، اجزای صحنه‌پردازی را کاملاً پرتابل طراحی کردیم تا صحنه‌ها با تغییر بخش‌هایی از آکسسوارها به صحنه‌های دیگر تبدیل شوند. بچه‌ها در این نمایش یاد می‌گیرند که به ساد‌ترین شکل ممکن با خانواده‌های‌شان سرگرم بازی شوند و این ایده از همان بازی‌های خانگی آمده است.
شایان‌فر درباره موسیقی این نمایش اظهار کرد: موسیقی‌های این نمایش انتخابی و کاملا امروزی و از میان آثاری است که بچه‌ها دوست دارند. از آنجا که به نظرم موسیقی غربی موسیقی دراماتیک‌تری همراه با اوج و فرود است، از موسیقی‌های شناخته شده غربی در این نمایش استفاده می‌شود. در این اثر از موسیقی جز استفاده شده است چرا که فضایی بانشاط، شاد و مهیج دارد؛ اما در طراحی حرکت نکته بسیار مهمی را مورد توجه قرار دادیم؛ در این اثر با موسیقی وارد حرکات فرم بی‌هویت نمی‌شویم و موسیقی به ما کمک می‌کند تا جزئیاتی را به نقش‌ها و کاراکترها اضافه کنیم.
او با تاکید بر این که توجه به ورزش، حرکت و جستجو از لایه‌های پنهانی این نمایش است که در طراحی و اجرای این اثر وجود دارد، خاطرنشان کرد: در اجرای نمایش "جادوی پاهای من" بچه‌ها را از نشستن و سکون خارج کرده‌ایم. رویکرد ورزشی باعث شده تا حرکات فرم گروهی تماما ورزشی باشد و از حرکات فرم بی‌هویت به شدت دوری کرده‌ایم.
زهرا شایان‌فر با بیان اینکه تمرینات این نمایش چهار ماه به طول انجامید، در پایان گفت: خوشبختانه اجرای این نمایش از گروه تئاتر صلح تجربه‌ای است که نتیجه داده است و ما هر لحظه بر مخاطب و تماشاگر مطالعه می‌کنیم و ایرادات نمایش را اصلاح می‌کنیم.
دیگر عوامل این نمایش عبارتند از: مشاور روانشناسی کودک: مهرنوش نرسی، طراح صحنه، لباس و عروسک: زهرا شایان فر، طراح نور: شهرام نیک کار، طراح گریم: فاطمه حسین خانى، طراح پوستر و بروشور: بهرام شادانفر، تیزر: حیدر هدایتى، ویدیو آرت: حسام کلانتری، موسیقى، افکت و میکس: سیاوش قلعه وردى، مدیرروابط عمومى: مینا صفار، عکاس: محبوبه فرج الهی، دستیار کارگردان: امیر شیخ زاده، مدیر صحنه: آرمان کارخانه و منشى صحنه: سدنا محبى و شهرزاد کلانترى.
علاقمندان می‌توانند بلیت این نمایش را از سایت ایران نمایش تهیه کنند.