سرویس تئاتر هنرآنلاین، صدرالدین زاهد قصد دارد نمایش "افسانه ببر" اثر داریو فو را از یکشنبه 22 بهمن ماه در پردیس تئاتر شهرزاده روی صحنه آورد. این اثر نمایشی با بازی و کارگردانی زاهد در سی و ششمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر با مدت زمان 120 دقیقه اجرا شد.
داریو فو از تأثیرگذارترین نویسندگان معاصر ایتالیا بود که علاوه بر نویسندگی به کارگردانی تئاتر، طراحی صحنه و لباس، بازیگری و آهنگ‌سازی، سرایش ترانه، نقاشی و فعالیت سیاسی نیز می‌پرداخت. او برنده جایزه نوبل ادبیات در سال ۱۹۹۷ بود. وی اغلب، طراح صحنه، لباس، آهنگساز و بازیگر نمایش‌های خودش بود و آثارش همگی واکنش‌هایی به رویدادهای سیاسی و اجتماعی ایتالیای معاصر هستند.
او در سفری به چین بر اساس یک افسانه کهن، نمایشنامه "افسانه ببر" را نوشته است. این اثر، وجه فلسفی با چاشنی کمدی دارد و به صورت تک پرسوناژ است. "افسانه ببر" درباره رابطه انسان و طبیعت است که به ارتباط یک سرباز زخمی چینی و یک ببر می‌پردازد. در این رابطه هر دو آن‌ها به یکدیگر کمک می‌کنند. یک سرباز چینی با شرکت در راهپیمایی بزرگ چین از منچوری حرکت می‌کند اما در میانه راه در درگیری با سربازان دشمن زخمی شده و از ادامه مسیر بازمانده و از دوستان خود جدا می‌شود. درگیر سیلاب عظیمی شده و به‌سختی می‌تواند جان خود را نجات دهد. به امید نجات به غاری پناه می‌برد اما آنجا با ببری رو‌به‌رو می‌شود و...
در اجرای این نمایش توسط زاهد، علاوه بر استفاده از فنون نمایش‌های ایرانی از اصول تئاتر شرقی نیز استفاده شده است تا بتواند برای تماشاگران اتفاق تازه‌ای به حساب آید. صدرالدین زاهد از نقالی ایرانی و شیوه سیاه‌بازی برای انجام کمدی کلامی بهره‌مند می‌شود و حتی در ضمن ضرب کوفتن و آوازخوانی گود زورخانه را تداعی می‌بخشد که آن شیوه آوازی هم می‌تواند در خدمت یک اجرای نمایشی به شکل خلاقانه‌ای قرار گیرد.
از همه مهم‌تر توان بدنی و بیان گیرا و گرم کلامی زاهد است که دقیقه‌ای تماشاگر را دچار سردرگمی نمی‌کند و به اصطلاح ریتم هم نمی‌افتد.
"افسانه ببر" در سال 2012 تولید شده و تا به حال در شهرهای مختلف اروپا به صحنه رفته است. این نمایش اثری شیرین و جذاب است که کارگردان آن در اجرا از مؤلفه‌های نمایش ایرانی مثل نقالی و تخت حوضی و خواندن ترانه‌ها و لالایی‌های ایرانی استفاده کرده است. موسیقی سعید حبیبی نیز در "افسانه ببر" در خدمت یک اجرای کمدی است و چیدمان قطعاتی از کسایی، حسین تبار و امیرحسین تبار را برای این بسیار مناسب است.