به گزارش هنرآنلاین، مریم کاظمی که این روزها کارگاه آموزشی در جنوب شرق استان تهران برپا کرده قرار است، نمایش "رویای شب تابستان" را به عنوان خروجی این دوره آموزشی در تابستان 1397 در شهرستان ورامین و تهران روی صحنه ببرد.
مریم کاظمی در گفت‌وگو با روابط عمومی انجمن هنرهای نمایشی استان تهران کلا‌س‌های آموزش تئاتر در جنوب شرق استان تهران را شامل آموزش و آماده‌سازی یک نمایش در یک دوره ده ماهه معرفی کرد و در خصوص سرفصل‌های آموزشی‌اش گفت: گسترش دایره مطالعه از طریق علاقمندسازی هنرجویان به تحلیل و تفسیر متن نمایش، لزوم تسلط بر اطلاعات تاریخ هنر و تحولات اجتماعی و اقتصادی هردوره و رشد صنعت و تاثیر آن بر زندگی مردم و رشد علوم پایه و حتی ریاضی و فیزیک و هندسه در تحلیل ماهیت فراگیر تاریخ همه هنرها و بخصوص هنر تئاتر و تطبیق دانستنی‌ها با تحلیل زمان نمایش از جمله مباحث آموزشی این کارگاه است.
وی تاکید کرد: در این دوره آموزشی ماهیت کارگروهی و نقش فرد در شکل‌گیری گروه نمایش، نقش تمرین و کارگاه ریخت و ساخت مشابه آزمایشگاه آزمون و عمل و تجربه و یقین، تئاتر ابژه و ماهیت استفاده از وسیله، شناخت بدن و تاثیر اندیشه و ذهن در حرکت، ریتم و هماهنگی، تسلط بر صدا و تاثیر شکل بیرونی اندام واره در رنگ و طنین صدا، تصور و تخیل همه چیز از هیچ چیز معرفی می‌شود و هنرجویان در خصوص اینکه چگونه یک نمایشنامه به نمایش تبدیل می‌شود و ملاحظات کارگاهی ایده تا اجرا چیست؟ یا چگونه تحلیل درست میزانسن و حرکت درست می آفریند؟ همچنین رقص و آواز و کر گروهی، رهایی از ایسم‌ها و اسم‌ها و اینکه چطور کار خود را بیافرینند و انرژی خودتان را ساطع کنند آشنا خواهند شد.
وی در اشاره به سطح هنرجویان این دوره از کارگاه آموزشی‌اش عنوان کرد: هنرجویان توسط کارشناسان انجمن نمایش شهرستان ورامین، شناسایی و ثبت نام شده‌اند و از شرایط اولیه‌ای که خودشان برای حضور د‌‌راین کلاس‌ها برنامه‌ریزی کرده‌اند، سابقه یک یا دو کار اجرای حرفه‌ای یا نیمه حرفه‌ای بوده است.
این کارگردان و مدرس تئاتر افزود: همچنین انتخاب‌ها با توجه به شناختی که کارشناسان انجمن از ظرفیت تئاترشهر این شهرستان دارند صورت گرفته است. در حال حاضر حدود شصت نفر هنرجو در کلاس حضور دارند.
کاظمی با تاکید بر اینکه داشتن استعداد و سنجش میزان آن، کاری نیست که به راحتی قابل ارزیابی باشد، بیان کرد: معمولا در شرایط مساوی و امکانات برابر ممکن است چند نفر باهم مقایسه شوند ولی با شرایط حاکم بر جامعه‌های اصلی ایرانی ما اعم از خانواده، مدرسه، گروه‌های فامیلی و دوستانه، دانشگاه ها، کلاس‌ها و ورک شاپ‌ها، گروه‌های نمایش تازه کار و گروه‌های کارکرده تر؛ تشخیص براساس مد و سلیقه شخصی و معیارهای غیرتخصصی وجود دارد. معمولا در ارزیابی میزان استعداد هنرجویان اشتباه می‌رویم. کم روها و خجالتی‌ها را بی استعداد و پرروها و جسورها را با استعداد می‌نامیم همانطور که در مدرسه بچه‌ها با کیفیت ارتباطات اجتماعی که از خانواده یاد گرفته‌اند طبقه‌بندی بااستعداد یا بی‌استعداد هنری می‌شوند.
وی ادامه داد: از آنجاییکه معیارهای جامعه‌ای که من هم در آن بزرگ شده و مدرسه رفته‌ام و کار کرده‌ام، اشتباه است. معمولا افراد را براساس توانایی‌های ظاهری طبقه‌بندی استعدادی نمی‌کنم، بلکه کار و تمرین و مداومت و استمرار و اعتقاد و اعتماد را ملاک قرار می‌دهم و به نظرم تکیه گاه محکم تری است تا پرورش نابغه‌های هنری.