به گزارش هنرآنلاین، به نقل از فارس، در پی اتفاقات اخیر در حوزه موسیقی و مباحث مطروحه در سطح جامعه درباره کنسرت ها و بایدها و نبایدهای آن احمدعلی راغب استاد برجسته موسیقی و آهنگساز ده ها موسیقی انقلابی از جمله موسیقی های «شهید مطهر»، «آمریکا آمریکا مرگ به نیرنگ تو»، «این پیروزی» و ... نامه‌ای سرگشاده خطاب به وزیر ارشاد منتشر کرد.
متن این نامه به شرح ذیل است:
جناب آقای جنتی وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی
با سلام
حکما جنابعالی عطف به مسولیت‌تان در جریان کم و کیف مناقشه‌ای که در فقره برگزاری کنسرت موسیقی درگرفته است قرار دارید. برای اینجانب که از نخستین روزهای پیروزی انقلاب، علاوه بر تولید آثار موسیقی، در نظارت بر فرایند تولید، ذیل دولت انقلاب و وضعیت انقلابیِ آن روزها مسئولیت و مشارکت مستقیم داشته‌ام، کشمکش‌های اخیر، یادآور تلاش‌ها و ممارست‌های مسئولان‌های است که در نخستین سالها عزم آن داشت تا موسیقی مقبول جامعهی انقلاب کرده را به کرسی بنشاند تا هم موسیقی، جایگاه خود در نظام جمهوری اسلامی را بشناسد و هم جایگاه و منزلت موسیقی، از سوی دولت و ملت، به رسمیت شناخته شود. بیراه نیست اگر بگویم بخش قابل توجهی از دغدغه‌های طرفین مناقشه اخیر، با تنشها و بیم و امیدهایی که من و همکارانم، سی و اندی سال پیش، درباب سرشت و سرنوشت موسیقی پس از پیروزی داشتیم، شباهت‌های زیادی دارد.
اما باید اعتراف کنم که این تداعی، هرگز خوشایند من نیست. البته در این بین، نویدی هم وجود دارد و آن اینکه موسیقی، همچنان موضوعی مهم و اثرگذار در نظامات اجتماعی و فرهنگی کشور است که هیچ کس نمیتواند از کنار قدرت و اهمیت آن به راحتی بگذرد. اما بیم آن دارم که تلاشهایی که من و همکارانم در راستای حصول توافقی ضمنی میان هنرمندان و دولتمردان بر سر نحوه و ماهیت کار موسیقی در ایران پس از انقلاب داشتیم، در میانه‌ی این تنشها به شکست کشانده شود. تلاشهایی که نهایتا به استقرار نسبی رویه‌های تولید موسیقی در عصر پس از پیروزی انقلاب اسلامی انجامید و حیات فعال و اثرگذار موسیقی در شرایط جدید را تضمین کرد.
جناب آقای وزیر!
بیش از سی و پنج سال از روزی که حضرت امام خمینی(ره) بنیانگذار جمهوری اسلامی، سرود «شهید مطهری» را در حضور اینجانب که سازنده آن سرود بودم و دیگر همکارانم، راهِ درستِ کار موسیقی در نظام جمهوری اسلامی دانستند میگذرد. تأیید و تأکید آن روز امام، تنها اعلام رضایت از یک محصول منحصربه فرد موسیقایی نبود. آنچه ما را در آن روز تاریخی، بیش از هرچیز خوشنود می‌ساخت، نظر مثبت حضرت امام در اینباره بود که می‌توان قاعده‌ی موسیقی در نظام جمهوری اسلامی را پی گرفت و پایه گذاشت و رویه‌های آن را تثبیت کرد. در واقع، ما چنین می‌پنداشتیم که تأیید آن روز امام، صرفا تأیید هنر چند هنرمند - آن روزها جوان- نیست، بلکه امام (ره) تلاشهای ما برای استقرار موسیقی مطلوب در دل اضطرار برآمده از انقلاب را تأیید و تقویت کرده بودند.
جناب آقای وزیر!
مناقشه اخیر درباب برگزاری کنسرتها، خطر بازگشت به شرایط پیش از استقرار و تثبیت موقعیت موسیقی در جمهوری اسلامی را تداعی میکند. پرسش اینجاست که چه کسانی از تشدید ابهام درباره جایگاه موسیقی در کشور سود میبرند؟ پاسخ روشن است. از دامن زدن به ابهام، تنها کسانی منتفع میشوند که مایلند جریان تولید موسیقی در کشور را از رویه‌ها و قواعد مستقر آن دور کنند و استاندارد موسیقی در جامعه را تنزل ببخشند. جریان موسیقی اصیل و فرهنگی که تباری روشن دارد و قواعد کار در شرایط حاکم را نیز به خوبی می‌شناسد و به صرافت طبع و زیور هنر، همواره از کیفیت تولیدات موسیقایی خود حراست کرده است، از استقرار وضعیت مبهم و تاریک و روشن، متضرر خواهد شد و تضعیف میشود. کوتاه سخن آنکه ابهام، عرصه را برای هرزه‌نگاری و ولنگاری که مطرود همه دلسوزان فرهنگ و هنر کشور است، بازتر خواهد کرد و اگر کسی جز این بیاندیشد، یقینا بر خطاست.
جناب آقای وزیر!
هرچند تاریخ عملکرد وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، در برخی دورهها، سابقهی چندان مطلوبی از حساسیت و پیگیری در قبال وضع مطلوب و کیفی تولید موسیقی در کشور را نشان نمیدهد، اما ظن من بر این است که جنابعالی و همکارانتان در وزارت فرهنگ و ارشاد فعلی، علیرغم برخی مواضع مبهم و نگران کننده در اینباره، متوجه اهمیت صیانت از رویه‌های شفاف حاکم بر تولید و تکثیر موسیقی در کشور هستید. می‌توان به یقین گفت که تنها راه ارتقای وضعیت موجود موسیقی به وضعیت مطلوب، شفافیت هرچه بیشتر در روند حاکم بر تولید و تکثیر و ارزیابی آثار موسیقی در جهت ارتقای ذائقه شنیداری جامعه است.
جناب آقای وزیر!
قاطبه هنرمندان موسیقی، دلبسته به سنتها و ارزشهای فرهنگی و اعتقادی جامعهی ایران هستند. بسیاری از همکاران من همچنین از گذشته تا اکنون، حساسیت‌هایی که بعضا در قبال موسیقی وجود داشته است را درک کرده و خود را در قبال این حساسیتها مسئول دانسته‌اند. در فقره اخیر نیز هرگز سخن بر سر نادیده انگاشتن قداست و حرمت بارگاه و حریم رضوی(ع) نیست. بلکه آنچه مطلوب نیست، تشدید ابهام‌ها درباره کار موسیقی در حدود مرزهای فرهنگی و عقیدتی ماست. انتظار این است که وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، از جایگاه قانونی خود، به ایجاد مفاهم‌های موثر در این باره، با همه متنفذین اقدام کند و اگرچنانچه دغدغه یا خواسته مقبولی هم هست آن را نه با دامن زدن به ابهام، بلکه با تعیین رویه های قانونی مشخص و اعلام شده، تأمین نماید.
توفیق همکارانم در تولید و عرضه موسیقی ارزنده به جامعه و نیز توفیق مضاعف جنابعالی و همکارانتان در صیانت از جایگاه تاریخی و فرهنگی موسیقی در کشور را از خداوند متعال خواستارم
احمدعلی راغب
5 شهریورماه 1395