امیر بکان در گفتگو با خبرنگار موسیقی هنرآنلاین گفت: در موسیقی آیینی ما مناجات ها و سحرخوانی‌هایی در ماه مبارک رمضان بوده است که همچنان نیز بخشی از آنها باقی مانده و در نواحی مختلف مردم از آنها استفاده می‌کنند.
وی در ادامه گفت: در جنوب ایران این وضعیت بیش از هر جای دیگری مشهود است. در این منطقه همچنان سحر هنگام شخصی با دمام برای خبر سازی و بیدار کردن مردم آواهایی می‌خواند که این رسم از دیرباز باقی مانده است.چنین مقولهای در مناطق دیگر اعم مازندارن، گیلان، طالش و کردستان نیز باقی مانده و مردم همچنان از آنها استفاده می‌کنند اما کم کم چنین آیینی رو به فراموشی می‌رود، همانطور که در بسیاری از مناطق دیگر به دست فراموشی سپرده شد.
این آهنگساز با تاکید بر اینکه خود شاهد برپا بودن چنین مراسمی در نقاط مختلف کشور بوده است، گفت: در برخی از مناطق همچنان این سحری خوانیها در ماه مبارک رمضان برپاست و به سبک قدیم ناقاره‌ها، سرنا، قاوالها و ... نواخته می‌شوند و در افطار و ضیافت‌های دعاها و نیایش های قبل از اذان اجرا می‌شود و این عین موسیقی است.
وی افزود: تمامی آواهایی که در این ایام خوانده می‌شوند با لحن و کلامی که دارند،مثل موسیقی تعزیه، چاوش، متقبت خوانی، شاهنامه خوانی و ... شخصیت موسیقایی مستقل و ارتباط مستقیم با دین و آیین ما دارند.
بکان در پایان گفت: دعاهآ، آواها و مناجات‌هایی که در این ماه به کار برده می شوند رنگ و بوی رمضان را دارند و می توان از آنها تحت عنوان موسیقی رمضان نام برد، هرچند که نه سازی در آنها هست و نه با ملودی خاصی اجرا می‌شوند با این جال چون آهنگین هستند و لحن مشخصی را در اجرا رعایت می‌کنند، موسیقی هستند.